SONA'S STORY

19.

Oké, hierbij heb ik besloten het niet te vertellen, er zijn mensen die me persoonlijk kennen en ik vind het doodeng dat zij straks een groot geheim van me weten. Ik weet dat ik hen kan vertrouwen, maar ik durf het gewoon niet. Dus hier is weer een update over hoe alles gaat.

Ik zit nu al bijna 3 weken in Amerika, dit is voor mij echt een grote stap. Ik bedoel, ik ben uit mijn veilige zone gestapt. Ook vind ik het nog steeds lastig om te gaan zwemmen, ik hou enorm van zwemmen,maar ik voel me echt niet comfortabel in mijn bikini. Tot mijn grote verbazing zie je helemaal niets meer van de littekens op mijn benen. Ik heb 2 weken, 2x per dag 3 crèmes op mijn benen gesmeerd en ik ben ontzettend bij dat het niet voor niets was. Dat is toch wel een grote opluchting.

Soms snap ik mezelf echt niet. Ik app al bijna 3 weken met een collega van me. Soms heb ik het gevoel dat hij me leuk vind omdat hij 'sweetheart' enzo typt. Maar de volgende dag is hij weer heel kortaf. Ik vraag me ook af of hij weet hoe oud ik ben, want hij is 17. Zal ik vragen of hij een keertje wat wil afspreken? Of is dat stom qua leeftijdsverschil?

Ik weet dat het raar klinkt maar ik ben bang om naar huis te gaan. Het voelde toen ik het vliegtuig instapte alsof ik al mijn zorgen in Nederland achterliet. Alsof ik ze gewoon eventjes in de schuur heb opgeruimd. Wanneer ik terug kom in Nederland krijg ik dat rugzakje vol zorgen weer op mijn rug en wordt dingen ondernemen weer beperkt. Hier heb ik het gevoel dat ik heel iemand anders ben, ik kan de hele wereld aan.

Er waren ook mensen waarmee ik in de vakantie zou afspreken, ik vond het een beetje spannend om hen te appen over het prikken van een datum. Op een of andere manier zat ik op het strand en drong het tot me door dat ik  nergens bang voor hoef te zijn en heb ik hen gewoon geappt. Iets wat ik in Nederland nooit zomaar zou doen.