SONA'S STORY

11.

Ik vind het erg fijn als mensen in mijn omgeving simpelweg naar mij luisteren, zodat ik kan uitspreken wat er allemaal in mijn hoofd omgaat. Ook al snappen ze er soms helemaal niets van, ze hebben geen oordeel en ik kan mijn verhaal kwijt. Dit helpt mij erg om door moeilijke periodes heen te komen. Net als laatst. Ik zat al de hele dag niet lekker in mijn vel, ik voelde me ontzettend alleen en moest de hele tijd mijn tranen inhouden. Toen ik thuis kwam kreeg ik een appje van een vriendin 'hoe gaat het eigelijk met je'. Dit was even slikken. Zij zelf heeft veel vrienden, een onbezorgd leven en een uitstraling om jaloers op te zijn. Wat zal ik sturen? "Ja het gaat allemaal prima?" Of toch "het kan beter?"
Uiteindelijk heb ik toch gestuurd dat het niet heel erg goed gaat, ze vertelde me dat ze er altijd voor me is en ik alles tegen haar kan vertellen. Alles vertellen? Dat is iets wat ik nog niet zeker weet. Er is iets wat niemand weet. Ik weet niet eens of ik in staat ben om het ooit te vertellen. Ik ben bang. Bang voor reacties of overbezorgde mensen.
Smiddags heb ik met een vriendin gebeld. Dit was voor haar waarschijnlijk net zo eenvoudig als lopen, maar voor mij...
Ik had mijn telefoon trillend vast. Bang voor vragen. Bang om te huilen. Bang dat ze het idee kreeg dat ik aandacht wilde. Maar toch heb ik op het hoorntje geklikt, ik dacht nog 'zal ik snel wegklikken' maar ik zette door.
Al snel verdwenen de zenuwen en had ik in tijden zo gezellig gelachen om eigelijk gewoon niets. Een gesprek over alles en nog wat. Iets wat voor normale mensen niets voorsteld. Maar voor mij was het net dat beetje dat ik nodig had. Toen ik ophing, kwam ik ineens weer in de realiteit. Ik zat in mijn pyjama, met 6 ongeopende boeken voor me. Waar ik de volgende dag 3 pw van had. 'Welkom in het gewoon leven' dacht ik bij mijzelf.

Even nog wat:
Gister had ik schoolreisje, zin in....NOT.
Ik zou met Maaike lopen, maar er zijn uiteindelijk nog 2 andere meisjes meegelopen. We hebben merendeels op een bankje gezeten en nagedacht over wat we nu eigelijk zouden gaan doen. Het was echt ontzettend saai. De terug weg naar huis was ik heel erg moe en probeerde ik te slapen net als Maaike. Ik kan nooit in de bus slapen dus ik ging gewoon ff met mijn ogen dicht liggen. Al gauw hoorde ik allemaal gelach en mensen schreeuwen. Toen ik mijn ogen open deed zag ik iedereen naar me kijken en foto's van me maken. Oké, blijkbaar is het rond deze eeuw heel apart om gewoon even te slapen. Er gaan nu dus ontzettend veel foto's van mij rond. En weg is mijn zelfvertrouwen. Echt wauw! Ik ben zo onder de indruk dat mensen er zo op kicken om gewoon een ander voor schut te zetten. Ja mijn vriendinnen hebben erge foto's van mij, maar hun vertrouw ik ermee. Je gaat toch niet van mensen die je niet kent foto's maken? Ook van Maaike zijn allemaal foto's gemaakt; wel ergere dan van mij. Maar dan nog, dit slaat nergens op.