SONA'S STORY

26.

Ik ren. Althans ik doe mijn best. Ik doe een poging om tegen de harde wind in te rennen. Die harde stroming maakt het bijna onmogelijk, maar ik doe het toch. Ik heb ergens nog de kracht. Geen idee waar die kracht vandaan komt. Maar tegelijkertijd weet ik dat dit niet door kan blijven gaan. Die wind is te sterk. Ik ben er niet tegen opgewassen. Mijn hoofd is een chaos. Een chaos van emoties, gedachten en herinneringen. Emoties van woede, verdriet, frustraties, pijn en een beetje hoop. Gedachten over hoe het nu verder moet, hoe ik ooit mijn weg zal vinden.
Herinneringen aan de weg die ik al heb afgelegd. Die weg die oneindig lijkt. Die weg waar ik zo vaak gevallen ben, tegen onbegrip ben opgelopen. Gestruikeld over mijn eigen chaos.
De verwijten in mijn hoofd. Verwijten richting mijzelf of ik het niet anders had kunnen doen of beter mijn best had moeten doen.

Soms vraag ik me af hoe ik mijn dagen ben doorgekomen in de afgelopen jaren. Als ik terugdenk dan zie ik zoveel moeite en pijn. Gelukkig weet ik dat er tussen al die nare herinneringen ook fijne momenten waren. Momenten waarin ik hard heb kunnen lachen. Eindeloos gekletst heb over alles en niets tijdens repetities van musicalles of tijdens een fotoshoot lachen. Momenten waarin ik de pijn even kon vergeten als ik genoot van de schoonheid van het leven. Wanneer ik mijzelf compleet kon onderdompelen in muziek, acteren en fotografie. Fijne momenten waren er omdat ik stappen kon zetten, stappen in herstel en in het ontdekken van mijzelf en mijn talenten.

Ik ben nog maar 15, maar soms ik voel ik mij veel ouder. Oud door de ervaringen die ik heb opgedaan. En jammer genoeg zijn de meeste geen leuke ervaringen. Ik denk dat sommige van jullie dat wel zullen herkennen. Door je problemen voel je je soms zo 'anders' dan je leeftijdsgenoten. Als ik terugkijk op de jaren achter me, zal het eerste wat in me naar boven komt te maken hebben met mijn problemen. De harde strijd die ik heb moeten voeren en die ik nog elke dag strijd. Ik denk niet zoals anderen aan de leuke dingen van het leven, want in mijn herinnering waren die er best weinig.

Als je klasgenoten, vriendinnen of familieleden praten over de toekomst, zie ik dat vaak niet zo rooskleurig in. Ik vraag me af of ik dat wel zal hebben. Een toekomst. Wat is het en houdt het eigelijk in? Zelf heb ik er ook veel moeite mee om naar die toekomst te kijken, omdat het me herinnert aan het verleden. De strijd die al jaren duurt en die ook nog wel even door zal gaan. Toch probeer ik verder te kijken. Ooit zal ik (voor zover mogelijk) van mijn klachten af zijn. Mijn leven zal niet meer getekend worden door mijn diagnoses. Ik zal mijzelf kunnen zijn....