Take The Risk.

~Επίλογος.

8 μήνες αργότερα.

"Ντρακοοο.." η φωνή της αντιχουσε σε ολόκληρη την αίθουσα.

"Έρχομαι, έρχομαι!" έτρεξε στο πλάι της και της κράτησε το χέρι.

"Πως είσαι αγάπη μου??"

"ΠΟΝΆΩ! ΠΩΣ ΘΕΣ ΝΑ ΕΊΜΑΙ??"

"Υπομονή βρε αγάπη μου.."

"ΜΗΝ ΜΟΥ ΛΕΣ ΝΑ ΚΑΝΩ ΥΠΟΜΟΝΉ!"

"Ερμιόνη γλυκιά μου, σπρώξε άλλη μία φορά σε παρακαλω.." η φωνή του γιατρού ήταν ήρεμη.

Πήρε μία βαθιά ανάσα, του κράτησε σφιχτα το χέρι και έσπρωξε με ολη της την δύναμη. Το κλάμα του μωρού ξεχυθηκε στην αίθουσα.

"Συγχαρητήρια, είναι κορίτσι."

"Ερμιόνη η κουκιδιτσα είναι κορίτσι..θυμάσαι που στο είπα?"

Είχε βουρκωσει. Κάθισε στο πλάι της και της φιλησε την κορυφή του κεφαλιού της.

"Γιατρέ δώστε την μου να την κρατήσω.."

Ο γιατρός άφησε το μωρό στην αγκαλιά της.

"Ντρακο κοίτα την..ειναι τόσο μικρή.."

"Είναι πανέμορφη.." ψέλλισε εκείνος.

Ενα δάκρυ έτρεξε στο μάγουλο του. Ήταν αναμφίβολα η πιο όμορφη στιγμή στην ζωή του. Το πλασματακι άνοιξε τα μάτια του και τον κοίταξε. Είχε τα μάτια της. Ηταν ενα κομμάτι δικό του και δικό της. Ο καρπός της αγάπης τους.

"Ντρακο πως λες να την πούμε..?"

"Ροουζ..ένα τόσο όμορφο πλάσμα θα μπορούσε να εχει μόνο το όνομα ενός ανθους.."

Σήκωσε το κεφάλι της και τον κοίταξε. Αυτός ο άνθρωπος της έκανε την ζωή δύσκολη για τόσα χρόνια. Τώρα όμως στεκοταν εκεί δίπλα της με το πιο γλυκό ύφος που είχε δει ποτέ. Η μοίρα σου παίζει περίεργα παιχνίδια καμιά φορά.

"Κοίτα Ροουζ..ο μπαμπάς.."

Ο Ντρακο χαιδεψε το μικροσκοπικό χεράκι. Τα δαχτυλακια της άνοιξαν και έκλεισαν σφιχτα ένα από τα δικά του.

"Ερμιόνη.."

"Ναι?"

"Σε αγαπάω."

"Και εγώ σε αγαπάω Ντρακο Μαλφοι."

Σήκωσε ξανά το κεφάλι της και τον φιλησε.

Έξω από την αίθουσα περίμεναν υπομονετικά οι γονείς της. Οχι δεν τους βασανισε μέχρι να την θυμηθούν. Τους έδειξε την αγάπη της και το ένιωσαν. Ήξερε μετά από όλα αυτά πως δεν χρειάζεται μαύρη μαγεία για να λύσεις ενα πρόβλημα.