Take The Risk.

"Θέλεις να μου πεις πως πεθανε?"

"Λοιπόν Χαρρυ, τι λες?"

"Τι να πω..φαίνεται πως δεν έχουμε άλλη επιλογή. Θέλω μόνο μία χάρη."

"Πες το."

"Αν γίνεται η Τζινη να μην μάθει τίποτα. Ειναι στον έβδομο μήνα της εγκυμοσύνης της και δεν θέλω να ταραχτει. Ειδικά από τότε που χάσαμε τον Ρον είναι καπως ευαιρεσθητη.."

Κοίταξε με συμπονετικο ύφος την Ερμιόνη. Αν εκείνος πονούσε μία φορά για τον χαμό του φίλου του δεν μπορούσε να φανταστεί πόσο πονούσε εκεινη. Σχεδίαζαν τον γάμο τους όταν..

"Μα ναι Χαρρυ, φυσικά. Η τζίνι δεν θα μάθει τίποτα."

"Άκουσα το όνομα μου?"

Η όμορφη κοκκινομάλλα κοπέλα κατέβηκε τις σκάλες. Η κοιλιά της είχε μεγαλώσει πολύ από την τελευταία φορά που την ειδε.

"Τζίνι! Πόσο χαίρομαι που σε βλέπω! Η εγκυμοσύνη σου πάει φοβερά!"

"Ερμιόνη και..Μαλφοι?" είπε κοιτώντας τον καχύποπτα.

"Αντε πάλι!" τα μάτια του γύρισαν προς τα πάνω ξεφυσωντας.

"Ήρθαμε να πούμε ενα γεια." Είπε η Ερμιόνη τελικά. "Ο..Ντρακο και εγώ κάνουμε παρέα τελευταία."

"Τι να πω Ερμιόνη..πάντα με ξαφνιαζες με τις επιλογές σου" απάντησε η Τζίνι σηκωνοντας ανάλαφρα τους ώμους της.
.
.
.
.
Η ώρα είχε περάσει.  Είχε σουρουπωσει για τα καλά. Μάταια προσπαθούσε όλο απόγευμα η Ερμιόνη να καταστρωσει κάποιο πλάνο με τον Χαρρυ. Η Τζίνη έμεινε μαζί τους μέχρι την ώρα που έκλεισε η πόρτα.

"Ίσως να ψιλιαστηκε κάτι?"

"Ποιος?"

"Η Τζίνη ρε Ντρακο"

"Μπα δεν το νομίζω."

"Μην την υποτιμάς είναι πολύ έξυπνη. Μόνο που μας ειδε μαζί κατάλαβε ότι δεν πάει καλα."

Το βήμα του πάγωσε μένοντας κάποια μέτρα πίσω της. Γύρισε και τον κοίταξε με απορία.

"Γιατί δεν προχωράς?"

"Τόσο παράξενο είναι να κάνουμε εμείς οι δυο παρέα?"

"Αχ Ντρακο κόψε τις πλακιτσες και προχώρα."
.
.
.
.
.
Αργότερα το ίδιο βράδυ..

"Ερμιονη δεν ξέρω αν μπορώ να τον εμπιστευτώ.."

Ο Χάρρυ ψιθυριζε στο ακουστικό του τηλεφώνου.

"Χάρρυ δεν θα είχε λόγο να μας πει ψέματα. Αν σχεδίαζε κάτι ο Λουσιους και ο Ντρακο δεν ήθελε όντως να τον σταματήσει γιατί να μας ειδοποιήσει?"

"Δεν ξέρω Ερμιόνη..Φοβάμαι πως μπορεί να πρόκειται για παγίδα.."

"Καταλαβαίνω αν δεν θες να βοηθήσεις Χάρρυ..έχεις περάσει πολλά..εγω πάντως θα πάρω αυτό το ρίσκο."

"Την ιστορία στην αφηγηθηκε, έτσι?"

"Ναι"

"Θα πρότεινα τουλάχιστον να πάμε κάποια στιγμή απο το Χογκουαρτς. Ξέρεις, να δεις την ανάμνηση του..στο γραφείο της ΜακΓκοναγκαλ.."

"Ίσως ναι..αλλά ξέρεις πως μπορεί να έχει διαστρεβλωσει την ανάμνηση έτσι κι αλλιως.."

"Δεν χάνουμε κάτι να δοκιμάσουμε.."

"Εντάξει λοιπόν..Καληνύχτα Χάρρυ."

"Καληνύχτα Ερμιόνη. Να προσέχεις."

"Προσέχω. Μην ανησυχείς. Καληνύχτα."

Έκλεισε το τηλέφωνο. Κοίταξε την φωτογραφία του Ρον που ήταν ακουμπισμένη στο κομοδίνο. Την πήρε στα χέρια της και χαιδεψε την μπρουτζινη κορνίζα.

"Αχ αγάπη μου αν ήσουν εδώ όλα θα ηταν διαφορετικά..δεν θα φοβόμουν τόσο..θα μου έλεγες τι να κάνω..μου λείπεις τόσο πολύ Ρον..το κρεβάτι ειναι άδειο χωρίς εσενα..η ψυχή μου είναι άδεια χωρίς εσένα."

Έσφιξε την κορνίζα κοντά στην καρδιά της και άφησε τα δάκρυα της ελεύθερα να κυλήσουν. Άκουσε ενα χτύπημα στην πόρτα και τα σκούπισε γρήγορα με την άκρη της μπλούζας της.

"Ναι?"

Η πόρτα άνοιξε και το κεφάλι του Ντρακο εμφανίστηκε.

"Ενοχλώ?" είπε διστακτικά.

"Οχι πέρασε"

Μπήκε μέσα και κάθισε διπλα της στο κρεβάτι. Παρατήρησε την φωτογραφία του Ρον που ακόμα κρατούσε.

"Εκλαιγες?"

"Μα τι είναι αυτα που λες?" απέφυγε να τον κοιτάξει στα μάτια.

Με τον δείκτη του ανασηκωσε ελαφρά το σαγόνι της ώσπου να την αναγκάσει να τον κοιτάξει.

"Ερμιονη..δεν είμαι χαζός..Ουτε είναι κακό να κλαις για κάποιον που αγαπάς.."

Ξέσπασε ξανά σε λυγμούς. Πέρασε το χέρι του γύρω από την μέση της και την τράβηξε κοντά στο στήθος  του όπου ακούμπησε το κεφάλι της. Τα μαλλιά της μυριζαν πολύ όμορφα. Έβρισε τον εαυτό του που ενω εκείνη έκλαιγε αυτός καθόταν και την μύριζε. Λίγο αργότερα σταμάτησε να κλαίει και τραβήχτηκε από το στήθος του.

"Θες να μου πεις πως.."

"Πώς πέθανε?"

"Ναι"

"Μην φοβάσαι την λεξη Ντρακο..η λέξη δεν μπορεί να σε πληγώσει.."

"Το ξερω..απλα.."

"Απλα δεν ξέρεις πως να το θέσεις."

"Ίσως.."

"Λοιπόν ποια είναι η ερώτηση σου?"

"Θέλεις να μου πεις πως πέθανε?"