Take The Risk.

"Ας βρούμε τον πατέρα σου Ντρακο!"

"Θέλεις να μου πεις πως πεθανε?"
.
.
"Δεν έχεις ακούσει τίποτα?"

"Οχι..Ερμιόνη κρυβομουν δεν είχα την πολυτέλεια να μαθαίνω και τα νέα."

"Τον σκότωσαν."

"Ποιος?"

"Δεν ξέρω ακόμη..κάποιος που σχετίζεται με την Μπελατριξ.."

"Η αγαπημένη μου θεία. Ακόμα και νεκρή προβλήματα προκαλεί."

"Ξέρεις πως σκοτώθηκε απο την μητέρα τον Ρον..την Μολυ.."

"Ναι."

"Λογικά κάποιος πήρε εκδίκηση για εκείνη. Ο Ρον είχε πάει όπως κάθε πρωί στη δουλειά. Το ίδιο απόγευμα τον βρήκε νεκρό η Μολυ στην αυλή του σπιτιού της.."

Σταμάτησε για λίγο και πήρε μια βαθιά ανάσα.

"Είχε υποστεί την θανατική κατάρα. Στο χέρι του ηταν χαραγμένο 'για την Μπελατριξ..'"

"Αυτό είναι απαίσιο.."

"Το ξερω..η Μολυ ηταν απαρηγοριτη..έχασε δεύτερο γιο.."

"Και εσύ?"

"Μου λείπει πολύ..πες το εγωιστικό μα πολλοί άνθρωπο έχουν χάσει κάποιον αγαπημένο μα έχουν γύρω τους και κάποιους που τους βοηθούν να σταθούν στα πόδια τους,εγώ είμαι μόνη .."

"Τι είναι αυτά που λες? Δεν είσαι μονη σου.."

"Αχ Ντρακο..οι γονείς μου δεν με θυμούνται..οι φίλοι μου προχωράνε τις ζωές τους και καλά κάνουν δηλαδη."

"Η οικογένεια του Ρον?"

"Δεν τους επισκέπτομαι συχνά πλέον. Το κλίμα ειναι βαρύ. Τα πάντα μου θυμίζουν εκείνον εκεί."

"Καταλαβαίνω.."

"Ξέρεις πως είναι να είσαι εντελώς μόνος Ντρακο?"

"Ναι Ερμιόνη..ξέρω.."

Τον κοίταξε στα μάτια και τότε κατάλαβε. Είχαν τόσες πολλές διαφορές μα συνάμα τόσα κοινά. Ηταν ο μοναδικός άνθρωπος που μπορούσε να νιώθει όπως εκείνη. Είχε χάσει και εκείνος το μοναδικό του στήριγμα, την μητέρα του. Καθόταν εκεί και την παρηγορουσε ενω εκείνος ηταν αυτός που χρειαζόταν παρηγοριά. Μόνος, προδομένος και κυνηγημένος. Ειχε ξημερώσει και για μια στιγμή της ηρθε η παρορμιση να τον φιλήσει. Τα δάχτυλα της γλιστρησαν κατά μήκος του πηγουνιου του και έκλεισε τα μάτια της γερνοντας ελαφριά προς τα μπροστά. Εκείνος ακολούθησε τις κινήσεις της. Απηχαν εκατοστά μακριά ενώ ένιωθε την ανάσα του να πλησιάζει. Ενας δυνατός κροτος ακούστηκε. Σαν κάποιος να προσπαθούσε να μπει στο σπίτι. Πετάχτηκε αμέσως όρθια και κοίταξε από το παράθυρο.

"ΝΤΡΑΚΟ! ΚΑΠΟΙΟΣ ΒΡΊΣΚΕΤΑΙ ΕΚΕΊ ΈΞΩ! ΓΡΗΓΟΡΑ ΝΑ ΦΎΓΟΥΜΕ!"

Τον τράβηξε από το χέρι στις σκάλες και μπήκαν μέσα στο τζακι. Μια χούφτα σκονη κάτω και σε δευτερόλεπτα βρέθηκαν στη διαγώνιο αλεα. Ετρεξαν ξανά και κρυφτηκαν στο πιο κοντινό κατάστημα. Οι αναπνοές τους ηταν βαριές και οι καρδιές τους χτυπούσαν ασταμάτητα. Κοιταχτηκαν για μια στιγμή και την επόμενη ήταν μπλεγμένοι σε μια σφιχτή αγκαλιά.

"Καλησπέρα, θα θέλατε κάποιο ραβ.."

"Οχι ευχαριστούμε."

Τον τράβηξε απότομα εξω. Με μία κίνηση του χεριού της τους τηλεμεταφερε έξω από το σπίτι του Χάρρυ.

"Μα καλά τι σε έπιασε?"

"Ντρακο συγκεντρωσου! Είσαι καταζητουμενος. Δεν θα αργούσε να σε αναγνωρίσει. Τότε θα μαθευοταν οτι σε βοηθαω και ω μα τον Μέρλιν ισως να καταζητουσαν και εμενα!"

Της έκλεισε το στόμα με το χέρι του και την κοίταξε στα μάτια.

"Ηρέμησε! Ολα θα πάνε καλά! Μόνο πες μου..τι κάνουμε στο σπίτι του Ποττερ?"

"Θα χρειαστούμε τον αόρατο μανδύα του. Δεν μπορείς να κυκλοφορείς έτσι Ντρακο."
.
.
.
.
.
Ο Χάρρυ αφού άκουσε τα γεγονότα που συνέβησαν συμφώνησε να δώσει τον μανδύα.

"Φόρα τον"

"Που θα πάμε τωρα?"

"Λοιπόν δώσε μου  λίγο χρόνο να σκεφτώ..καλό θα ήταν να μην μείνουμε άλλο στον μαγικό κόσμο..μέσα στο σπίτι μου όμως δεν μπορούμε να τηλεμεταφερθουμε μιας και τα μάγια που έχω κάνει ειναι αρκετά ισχυρά και το πιο πιθανό είναι να καταλήξουμε διαμελισμενοι..Οπότε κάνε στην άκρη να μπω εκεί μαζί σου να πάμε έξω από το σπίτι μου.."

Της έκανε χώρο κάτω από τον μανδύα. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα βρισκόταν έξω από το σπιτι της Ερμιόνης. Μπήκαν μέσα διστακτικά και το σπίτι ήταν άδειο. Κυριολεκτικά άδειο. Ότι πολύτιμο βρισκόταν μέσα είχε κλαπεί.

"Ληστεία?"

"Μα πώς μπόρεσα να είμαι τόσο χαζή?

"Τι εννοείς?"

"Έκανα ενα σωρό ξόρκια για να κρατήσω έξω μαγικά πλάσματα αλλά δεν έκανα κάτι αντίστοιχο για τους Μαγκλ."

"ΚΑΤΣΕ! ΕΝΝΟΕΙΣ ΠΏΣ ΤΟ ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΌΛΟ ΑΥΤΌ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΙΝΌ ΚΛΈΦΤΗ?!"

"Όπως φαίνεται ναι Μαλφοι.." είπε ξεσπωντας σε γέλια.

"ΚΑΙ ΓΕΛΑΣ ΚΙΟΛΑΣ?"

"Αχ Ντρακο δεν καταλαβαίνεις? Αν είχε συμβεί οτιδήποτε άλλο θα σήμαινε πως ίσως και να μας έχουν ανακαλύψει."

"Σε αυτό έχεις ενα δίκιο είναι η αλήθεια.."

"Λοιπόν ώρα για δουλειά!"

"Ορίστε?"

"Ας βρούμε τον πατέρα σου Ντρακο!"