Take The Risk.

"Μπαμπά?"

"Γίνε δικός μου αποψε."
.
.
.
Ο Ντρακο έκανε ενα βήμα προς τα πίσω.

"Αστόρια το έχουμε συζητήσει ξανά αυτό. Δεν μπορω ενω νιώθω οτι κινδυνευω!"

Το πλησίασε και τον πήρε αγκαλιά.

"Όπως θέλεις Ντρακο."

Το χέρι της γλιστρησε στην τσέπη του παλτό του και άφησε ένα μικροσκοπικό πραγματάκι. Αν αργούσε έστω και λίγο να το εντοπίσει θα μάθαινε όλες τις πληροφορίες επιτέλους για το που κρύβεται ο Ντρακο αλλά κυρίως για ποια την παράτησε.
.
.
.
"Ερμιόνη γύρισα."

"Πάνω στο δωμάτιο είμαι."

Ανέβηκε τις σκάλες και μπήκε στο δωμάτιο. Ηταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι με ένα βαρύ βιβλίο στα χέρια της.

"Τι διαβάζεις?"

"Προσπαθώ ακόμη να βρω την λύση στο ξόρκι της λήθης."

"Καμία πρόοδος?"

"Γενικές θεωρίες. Τίποτα χειροπιαστό."

Έκλεισε το βιβλίο και το άφησε στο κομοδίνο δίπλα της.

"Πες μου εσύ τώρα, κανένα νεότερο?"

"Εμφανίστηκε η Αμάντα. Μετά πήγα από την Αστόρια. Μου είπε ότι θα προσπαθήσει να μάθει. Οπότε είμαστε στο σημείο μηδέν."

"Μην στεναχωριεσαι βρε αγάπη μου θα βρεθεί μια λύση."

"Έχουν περάσει μήνες..Έχω αρχίσει να αμφιβάλλω πλέον."

"Ω έλα τώρα τωρα μην σε παίρνει από κατω!"
.
.
.
Το ίδιο βράδυ στο σπίτι της Αστόρια.

"ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΎΩ ΟΤΙ ΑΦΗΣΕ ΕΜΕΝΑ ΓΙΑ ΜΊΑ ΛΑΣΠΟΑΙΜΑΤΗ!"

"Ω Αστόρια γλυκιά μου δεν καταλαβαίνεις? Τώρα που μάθαμε ποια τον καλυβει είναι θέμα χρόνου να μάθουμε που κρύβεται."

"ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΆΖΕΙ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΤΑΙ! ΘΈΛΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΎΟ!"

"ΑΣΤΌΡΙΑ ΗΡΈΜΗΣΕ! ΤΗΝ ΓΚΡΕΙΝΤΖΕΡ ΚΑΝ' ΤΗΝ ΟΤΙ ΘΕΣ ΑΛΛΑ Ο ΝΕΑΡΟΣ ΜΑΛΦΟΙ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΖΉΣΕΙ!"

"ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΑΜΆΝΤΑ? ΕΙΝΑΙ ΛΑΣΠΟΑΙΜΑΤΗ! Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΑΝΉΚΕΙ ΣΕ  ΜΊΑ ΑΠΟ ΤΙΣ 28 ΓΝΉΣΙΕΣ ΚΑΘΑΡΟΑΙΜΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ! ΘΑ ΉΜΑΣΤΑΝ ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ ΖΕΥΓΑΡΙ!"

"Ίσως ο Ντρακο να έψαχνε κάποια που υπάρχει περίπτωση να ζει και την επόμενη δεκαετία.."

Τα λόγια της Αμάντας εσταζαν διλητηριο και την χτύπησαν εκεί ακριβώς που πονούσε, στην αρρώστια της. Το ήξερε και η ίδια πως δεν μπορούσε να χαρίσει σε κάποιον ένα μέλλον, από στιγμή σε στιγμή υπήρχε περίπτωση να πεθάνει. Πόσο μάλλον οικογένεια. Το πιθανότερο είναι ακόμη και να μπορούσε να συλλάβει να μην επιβιώνε ούτε εκείνη ούτε το παιδί.

"Πίστεψε με Αμάντα ούτε η Γκρειντζερ θα ζει την επόμενη δεκαετία..θα την έχω σκοτώσει εγώ με τα χέρια μου.."
.
.
.
Είχαν περάσει τρεις μέρες. Ο Ντρακο καθόταν στην κουζίνα και διάβαζε την εφημερίδα που είχε αγοράσει πριν λίγο. Περίμενε την Ερμιόνη να γυρίσει. Θα πεταγόταν σε κάτι εξωτερικές δουλειές είχε πει. Κάτι για λογαριασμούς είχε αναφέρει μα εκείνος δεν καταλάβαινε όλα αυτά τα περίεργα που έκαναν οι Μαγκλ οπότε δεν ρώτησε περισσότερες λεπτομέρειες. Είχε αρχίσει να νυχτώνει όμως και η ανησυχία του φούντωνε. Συνήθως τον ενημέρωνε αν επρόκειτο να αργήσει. Πήρε τηλέφωνο τον Χαρρυ. Η Τζίνη είχε γεννήσει πρόσφατα οπότε μπορεί να πήγε από εκεί να δει το μωρό.

"Ποττερ?"

"Μαλφοι?"

"Εγω. Είναι εκεί η Ερμιόνη?"

"Οχι. Γιατί?"

"Εχει φύγει από το πρωί και ακόμα να γυρίσει."

"ΤΙ ΤΗΣ ΕΚΑΝΕΣ ΜΑΛΦΟΙ?"

"ΔΕΝ ΤΗΣ ΈΚΑΝΑ ΤΊΠΟΤΑ! ΑΔΙΚΟΣ ΚΌΠΟΣ ΝΑ ΣΕ ΠΑΡΩ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΠΟΤΤΕΡ! ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΧΡΗΣΤΟΣ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΣΕ!"

Έκλεισε το τηλέφωνο με βρόντο. Το στομάχι του είχε δεθεί κόμπος. Έπρεπε να βρει το μαραφέτι που του είχε αγοράσει η Ερμιόνη. Αυτό το κινητό. Του είχε πει να την καλεί αν τυχόν και έχει καθυστερήσει ή αν χρειαστεί κάτι. Δεν ηταν όμως πουθενά τριγύρω του. Μετά από αρκετή ώρα κατάφερε να το βρει το αναθεματισμενο. Γιατί δεν τηλεφωνούσε από το σταθερό? Η Ερμιόνη είχε γράψει μέσα σε αυτόν το κινητό τον δικό της αριθμό που του ηταν αδύνατο να τον απομνημονευσει. Επιπλέον η οργάνωση δεν αποτελούσε από τα δυνατά του χαρτιά οπότε είχε αποκλείσει και την περίπτωση της ατζεντας. Βρήκε τον αριθμό της και τον κάλεσε. Άκουσε τρία αναθεματισμενα μπιπ μέχρι τελικά να απαντήσει κάποιος στην κλήση του.

"Ντρακο?"

"Μπαμπά?"