Take The Risk.

"Πάμε σπίτι μας."

"Έρχομαι Ντρακο." Ψέλλισε. Έκλεισε τα μάτια και μουρμούρισε το ξόρκι που έγραφε το ξόρκι που υπήρχε στο βιβλίο.
.
.
.
Ένιωσε τον κόσμο να φωτίζεται γύρω της ενω όλες τους οι στιγμές επανερχοντουσαν σε εκείνη. Δεν άργησε στιγμή. Πήρε μόνο δύο πράγματα μαζί της. Το ραβδί της και τον αόρατο μανδύα. Σε μερικά δευτερόλεπτα βρισκόταν στο υπουργείο.

"Κυρία Γκρειντζερ.."

"Θέλω να μιλήσω στον υπουργό."

"Ο κύριος υπουργός αυτή τη στιγμή.."

"ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΧΡΟΝΟΣ ΓΙΑ ΧΆΣΙΜΟ! ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΑΛΦΟΙ."

Η φωνή της αντιχοισε σε ολόκληρη την αίθουσα και για μερικά δευτερόλεπτα επικράτησε απόλυτη ησυχία.

"Δώστε μου ενα λεπτό.." μουρμούρισε η γραμματέας.

Κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε της φαινόταν αιώνας. Παρακαλούσε από μέσα της να μην είναι πολύ αργά. Να μην έχει προλάβει να σκοτώσει την Αστόρια. Να μπορέσει να τον σώσει. Δύο λεπτά αργότερα βρισκόταν ήδη απέναντι από τον υπουργό. Τον υπουργό που λίγο καιρό πριν της ζητούσε να πιάσει τον Ντρακο.

"Ερμιονη Γκρει.."

Δεν τον άφησε να ολοκληρώσει ούτε την προσφώνηση του ονόματος της. Έβγαλε από την τσέπη της την μικρή μαύρη συσκευή. Η συνομιλία που συνέβη το προηγούμενο βράδυ έπαιρνε ξανά ζωή.

"Θέλετε να πείτε.."

"Με τον Ντρακο Μαλφοι έχουμε σχέση. Όλο υον καιρό που τον κυνηγάτε κρυβόταν σε εμένα. Δεν με εκβιασε, το έκανα χωρίς να είμαι κάτω από επιρροή κάποιου ξορκιου. Γιατί? Γιατί ποτέ δεν θέλησε να ειναι ένας απο εκείνους. Τον αναγκασαν. Και τώρα τον αναγκαζουν να σκοτώσει. Όλο αυτό για να σώσει εμένα. Δεν ξέρω αν μετά από αυτό θελήσετε να τον κλείσετε στο Αζκαμπαν μα αν συμβεί θέλω να με θεωρείτε συνενοχή. Τώρα όμως επέστρεψα πρέπει να βιαστουμε. Θα σας οδηγήσω στην κρυφή έπαυλη των Μαλφοι. Χρειάζομαι όμως ενισχυσεις."

Είχε μείνει άφωνος να την κοιτάζει. Ηταν ξεκάθαρη και το μόνο που μπορούσε να κάνει είναι να εκτελέσει τις εντολές της. Κάλεσε ενισχυσεις και σε μερικά λεπτά βρισκόταν στο σημείο που τους είχε υποδείξει η Ερμιόνη. Η καρδιά της χτυπούσε τόσο δυνατά που ένιωθε πως θα έβγαινε απο το στήθος της. Ψελισσε το ξόρκι που της είχε πει ο Ντρακο ώστε να αποκαλυφθεί η έπαυλη όπως και έγινε.

"Πάμε."

Η φωνή της ηταν μπάσα και αποφασιστική. Δεν άφηνε σε κανέναν το περιθώριο να φέρει αντίρρηση.