Take The Risk.

"Με κυνηγησαν."

"Ντρακο..που είναι ο Χαρρυ?"
.
.
.
"Δεν δεν ξέρω.."

"Φύγε εσύ! Πήγαινε σπίτι θα έρθω και εγω σε λίγο!"

"Που θα πας?'

"Θα τον ψάξω."

Της έπιασε το χέρι.

"Δεν σε αφήνω μόνη σου Ερμιόνη."
.
.
.
Ηταν άφαντος.

"Μήπως πρέπει να πάμε από το σπίτι του?"

"Και τι θα πούμε στην Τζινη τέτοια ωρα?"

"Δεν ξέρω ρε συ Ερμιόνη.."

"Δεν δεν γίνεται..θα ταραχτει.."
.
.
.
Γύρισαν σπίτι.

'Έχετε ένα μήνυμα'

Η φωνή του τηλεφωνητή ήταν το πρώτο πράγμα που ακούστηκε με το που άνοιξε η πόρτα.  Η Ερμιόνη το πάτησε να παίξει.

"Ερμιονη ο Χάρρυ είμαι. Είμαι σπίτι. Μην πάρεις τηλέφωνο θα ξυπνήσει η Τζινη. Αύριο στις 11 στο γνωστό μέρος. Τα λέμε."

Ένας αναστεναγμός ανακούφισης της ξέφυγε και σωριαστηκε πάνω στην πολυθρόνα. Ο Ντρακο έκατσε απέναντι της αμιλητος. Είχε πάρει πλέον την κανονική του μορφή.

"Πάμε, χρειαζόμαστε υπνο." της είπε  τελικά. Δεν πρόλαβε να του απαντήσει, είχε ανέβει ήδη τις σκάλες. Τον καταλάβαινε, ηταν μία δύσκολη νύχτα. Εκανε ενα ντουζ και πήγε στο δωμάτιο. Ο Ντρακο κοιμόταν ήδη. Ξάπλωσε δίπλα του.
.
.
.
5.27 πμ

"ΑΣΤΌΡΙΑ ..ΑΣΤΌΡΙΑ ..ΟΧΙ!"

Ξύπνησε μέσα στον ύπνο της. Παραμιλουσε.

"Ντρακο..ξύπνα.."

Τον ταρακούνησε ελαφρά και εκείνος πεταχτηκε ιδρωμένος.

"Εισαι καλα?" τον ρώτησε ανησυχη.

Με το χέρι του μετακίνησε τα μαλλιά που είχαν κολλήσει στο μέτωπο του προς τα πίσω.

"Ναι καλα είμαι." της απάντησε τελικά.

"Παραμιλουσες. Φωναζες το όνομα της Αστόρια ? Ποια είναι αυτή?"

"Δεν έχει σημασία."

Τον κοίταξε περίεργη. Γιατί δεν ήθελε να της πει?

"Ντρακο την ανέφερε και η Αμάντα. Νομίζω πως θα έπρεπε να ξέρω.."

"Είπα δεν έχει σημασία."

Σηκώθηκε όρθιος και έκλεισε την πόρτα με θόρυβο καθώς έβγαινε από το δωμάτιο. Από το παράθυρο τον είδε να βγαίνει έξω και να κάθετε στο πεζούλι μπροστά από το σπίτι. Έβαλε το μπουφάν της και πήρε και το δικό του. Τον ακολούθησε ως έξω και έκατσε δίπλα του. Ακούμπησε το μπουφάν του στους ώμους του. Δεν μπορούσε να δει το πρόσωπο του, το είχε κλείσει ανάμεσα στα χέρια του.

"Ντρακο..?"

"Μου είχε πει οτι είναι νεκρή!"

Την κοίταξε ενώ τα μάτια του ηταν πρισμενα και υγρά.

"Ποιος?"

"Ο πατέρας μου μου είπε ενώ κρυβομασταν οτι η Αστόρια  είναι νεκρή."

"Θες να μου πεις ποια είναι αυτή η Αστόρια?"

"Η κοπέλα μου."

Το στομάχι της σφιχτηκε. Κοπέλα? Μέχρι πριν λίγο προσπαθούσε να μην σκέφτεται το φιλί με την Αμάντα και τώρα εμφανίστηκε ολόκληρη κοπέλα?"

"Η μάλλον πρώην κοπέλα μου."

"Τι τι έγινε με εκείνη?"

"Ήμασταν μαζί λίγο καιρό. Έμαθε ότι ήμουν στους θανατοφαγους και αντί να φοβηθεί και να το βάλει στα πόδια όπως θα έκανε η κάθε φυσιολογική κοπέλα εκείνη μου στάθηκε. Οταν τα πράγματα είχαν στριμώξει αρκετά της είπα να το αφήσουμε για λίγο. Φοβήθηκα πως αν το μάθαινε ο Βολντεμορντ θα της έκανε κακό. Όταν τελείωσε ο πόλεμος και δεν υπήρχε περίπτωση εκείνος να την βλάψει το είπα στους γονείς μου. Ήθελα να την δω. Ο πατέρας μου όμως μου είπε πως πεθανε κατά την διάρκεια του πολέμου. Δεν είχα λόγο να μην τον πιστέψω. Και τώρα μαθαίνω ότι εκείνη είναι ζωντανή..και οτι την ελέγχει με κατάρα.."

"Ντρακο Λυπάμαι πολύ.."

"Πρέπει να την βοηθήσουμε Ερμιόνη!"

"Μα πώς?"

"Δεν ξέρω γαμωτο! Μα πρέπει!"

"Πάμε μέσα, θα βρούμε κάποιον τρόπο."
.
.
.
Όλο το βράδυ δεν είχε κλείσει μάτι. Σκεφτόταν την Αστόρια. Λυποταν για την κοπέλα μα συνάμα ζήλευε. Ξεκάθαρα ο Ντρακο είχε συναισθήματα για εκείνη. Και αν οταν τελειωναν όλα ήθελε να γυρίσει σε αυτή? Ο Ντρακο είχε δίκιο όμως, έπρεπε να την βοηθήσουν. Το ξυπνητήρι χτυπούσε. Πότε είχε κιόλας ξημερώσει? Σηκώθηκε από το κρεβάτι και άνοιξε τα παντζούρια.

"Ντρακο..ξύπνα.."

Κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη ενώ επλενε τα δόντια της. Είχε αδυνατίσει πολύ. Πώς να ήταν άραγε αυτή η Αστόρια? Κατέβηκε κάτω και έφτιαξε καφέ και τοστ και για τους δύο. Λίγο αργότερα ο Ντρακο κατέβηκε και κάθισε μαζί της στο τραπέζι.

"Καλημέρα Ερμιόνη."

"Ελπίζω να είναι." είπε και κατέβασε άλλη μια γουλιά από τον καφέ της.

"Εισαι καλα?" την ρώτησε προβληματισμενος.

"Ναι φυσικά." του απάντησε χαρίζοντας του ενα ψεύτικο χαμόγελο.

"Λοιπόν πάμε? Ο Χάρρυ περιμένει."
.
.
.
Κάθισαν πάλι στο γνωστό καφέ.

"Λοιπόν Χαρρυ τι έγινε χθες?"

"Με κυνηγησαν."