Take The Risk.

"Άκου το σχέδιο.."

"Ξέρω πως θα σε θυμηθούν οι γονείς σου.."
.
.
.
Χλωμιασε. Όταν του είχε πει να έρθει σπίτι της είχε μια ελπιδα πως ίσως την βοηθούσε με τους γονείς της μα ηταν σχεδόν σίγουρη πως εκείνος δεν ήξερε τον τρόπο να επαναφέρει τις αναμνήσεις τους. Και αν το ήξερε τόσο καιρό γιατί δεν της το έλεγε?

"Ντρακο τι είναι αυτά που λες?"

"Η αλήθεια. Ξέρω πως ίσως να μην είναι αυτός ο μόνος τρόπος μα είναι ο μοναδικός που ξέρω εγώ και έχει πετύχει."

"Και ποιος είναι αυτός ο τρόπος?"

"Η βασανιστική κατάρα."

Δεν μιλούσε κανείς. Αρνούνταν να πιστέψει ότι της μιλούσε σοβαρά.

"Μου κάνεις πλάκα Ντρακο?"

"Ερμιόνη ξέρω πως δεν θα θελήσεις να το κάνεις μα είναι ο τρόπος που έχω ακούσει και θεώρησα σωστό να στο πω."

"Πού πού το άκουσες εσύ αυτό?"

Η φωνή της είχε αρχίσει να σπάει.

"Είναι μία ιστορία που άκουσα από τον πατέρα μου. Το 1994 ο Βολντεμορντ και ο Πετιγκριου κλήθηκαν να επαναφέρουν την μνήμη της Μπέρτα Τζορκινς. Τον σκοπό τους τον πέτυχαν χρησιμοποιωντας την βασανιστική κατάρα."

"Μου λες δηλαδή πως πρέπει να βασανισω τους γονείς μου αν θέλω να με θυμηθούν? Μα μετά θα με μισησουν και εκτός αυτού θα μπω στο Αζκαμπαν."

"Δεν θα σε μισησουν αν το κάνω εγώ για εσένα."

"Ντρακο τι λες?"

"Λέω πως είμαι ηδη καταζητουμενος. Θέλω να βρούμε τον πατέρα μου και μετά θα επαναφέρω εγώ τις αναμνήσεις στους γονείς σου."

Σηκώθηκε απότομα από την καρέκλα χτυπώντας το χέρι της στο τραπέζι με δύναμη.

"ΟΧΙ! ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΑΦΉΣΩ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ! ΕΙΝΑΙ ΜΊΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΕΣ ΚΑΤΑΡΕΣ!ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΑΦΉΣΩ ΝΑ ΧΑΡΑΜΙΣΕΙΣ ΟΛΗ ΣΟΥ ΤΗΝ ΖΩΉ ΣΤΟ ΑΖΚΑΜΠΑΝ!"

Σηκώθηκε και εκείνος όρθιος. Στάθηκε μπροστά της και της έπιασε το χέρι.

"Στο είπα τώρα για να έχεις χρόνο να σκεφτείς. Η επιλογή είναι δική σου.."

"Δεν μπορώ να σε χασω Ντρακο.."

"Ερμιόνη δεν μπορώ να κρύβομαι μια ζωή. Δεν μπορώ να αναγκάσω και εσένα να κρύβεσαι μαζί μου."

"Θα βρούμε κάποιον τρόπο. Κάποιον τρόπο να επαναφέρω τις αναμνήσεις στους γονείς μου χωρίς να χρειαστεί να βασανιστουν και κάποιο τρόπο να μην μπεις στο Αζκαμπαν. Εντάξει?"

"Εντάξει."

Οχι δεν το πίστεψε πως θα λυνόταν όλα. Χρειαζόταν όμως να ακούσει αυτά τα λόγια της. Έψαχνε κάποιον τρόπο να καθησυχάσει τον εαυτό του έστω και εφήμερα.
.
.
.
Εκείνο το βράδυ δεν έκλεισε κανείς από τους δύο μάτι. Βρισκοταν σε αδιέξοδο. Δεν μπορούσαν πια να εμφανιστούν στην Αμάντα το πιθανότερο είναι να τους καταλάβαινε. Εκτός αυτού θα είχε ειδοποιήσει ήδη τον Λουσιους για οτι είχε συμβεί στο σπίτι της. Ήταν επικίνδυνο.

"Ντρακο..?"

"Μμμ.."

"Είσαι ξύπνιος?"

Γύρισε προς την μεριά της και την κοίταξε.

"Τωρα ναι.."

"Ντρακο τι θα κάνουμε τώρα?"

"Μήπως να κοιμηθούμε?"

"Μην κάνεις πλάκα..μιλάω σοβαρά.."

"Το ξερω..μα πραγματικά δεν έχω ιδέα.."

"Ίσως να έχω εγώ μία.."

Απλωσε το χέρι του και άνοιξε το φωτιστικό που βρισκόταν στο κομοδίνο. Το φως βασανισε για λίγο τα μάτια του μέχρι να συνηθίσουν σε αυτό. Την κοίταξε με απορία.

"Τι σκέφτηκες?"

Σηκώθηκε και κάθισε οκλαδον απέναντι του.

"Άκου Ντρακο..Ίσως να είναι λίγο τρελό..Μπορεί και ριψοκίνδυνο.."

"Μιλα ρε συ Ερμιόνη."

"Νομίζω πως πρέπει να πας στην Αστόρια."

"ΝΑ ΠΑΩ ΠΟΥ?"

"Στην Αστόρια."

"Μα εσύ πριν δεν συμφωνούσες με αυτό."

"Και ειχα άδικο. Το σκέφτηκα ξανά και πραγματικά νομίζω πως είναι η μόνη μας λύση. Βέβαια δεν μπορείς απλά να πας στην πόρτα της. Εκτός το ότι είσαι καταζητουμενος οι γονείς της μπορεί να είναι επισης κάτω από την επιρροή της κατάρας."

"Έχεις δίκιο. Αλλά ακόμη και κάτω από την κατάρα να μην είναι το πιθανότερο είναι να με καταδωσουν."

"Ούτως ή άλλως οι γονείς της δεν πρέπει να σε δουν."

"Έχεις σκεφτεί κάτι?"

"Ίσως.."

"Λοιπόν?"

"Άκου το σχέδιο.."