Take The Risk.

"Έρχομαι Ντρακο."

"Obliviate"
.
.
.
Το επόμενο πρωί ξύπνησε με έναν περίεργο πόνο στο κεφάλι της. Σκέφτηκε πως ίσως έπρεπε να σταματήσει να διαβάζει τόσο πολύ για λίγο. Περνούσε άπειρες ώρες στην βιβλιοθήκη ψάχνοντας για το πως θα επαναφέρει την μνήμη στους γονείς της. Μα εκείνο το πρωί ένιωθε σαν να είχε χάσει η ίδια την μνήμη της. Έτρεξε στο μπάνιο από πρωινή αναγουλα. Σκέφτηκε πως ίσως θα αρρώστησε. Κατέβηκε στην κουζίνα και έφτιαξε έναν καφέ. Πήρε την καυτή κούπα και κάθισε στον καναπέ.

"Ξόρκια και λύσεις."

Πήρε το βιβλίο που υπήρχε στο τραπεζάκι στα χέρια της. Περίεργο, δεν θυμόταν να το έχει δανειστεί από καμία βιβλιοθήκη. Βέβαια είχε τόσα βιβλία που δεν ήταν απίθανο πλέον να ξεχνάει κάποια. Το ξεφυλλισε μήπως και θυμηθεί κάτι. Μία σελίδα ηταν τσακισμενη στην άκρη. Το μισούσε αυτό. Η ίδια ποτέ δεν τσακιζε τα βιβλία της. Άφησε την κούπα στο τραπεζάκι και κοίταξε προσεκτικά την τσακισμενη σελίδα.

"Λήθη"

Έγραφε ως τίτλο. Τι στο καλο? σκέφτηκε. Βάλθηκε να διαβάζει μα μανία τις σελίδες.

"Τα ξόρκια λήθης συνήθως δεν είναι εύκολο να επιτευχθεί η αναιρεση τους. Απαιτείται ισχυρή ικανότητα του μάγου. Μία από τις γνωστότερες λύσεις απαιτεί ο βασανισμός του θύματος. Μία λύση ακραία και επικινδυνη. Είναι πιθανό αντί να επανέλθουν οι αναμνήσεις του θύματος να δημιουργηθεί ανεπανόρθωτη βλάβη στον εγκέφαλο του....
Υπάρχει ακόμη μία λύση όμως. Το θύμα πρέπει να γνωρίζει πως έχει χτυπηθεί και να έχει ισχυρή θέληση να επανέλθουν οι αναμνήσεις του. Για να επιτευχθεί όμως αυτό εκτός από την θέλησή απαιτείται και βαθιά πίστη πως οι εκλειπουσες αναμνήσεις είναι πέρα για πέρα αληθινές."

Βλακειες, σκέφτηκε. Πως θα μπορούσε να πείσει τους γονείς της πως οι αναμνήσεις τους με εκείνη ειναι αληθινές? Αφού δεν θυμούνται καν την ύπαρξη της. Παρόλα αυτά συνέχισε να διαβάζει.

"Πρόκειται για περίπτωση καθαρής λευκής μαγείας οπότε είναι σημαντικό ο θύτης να έχει χτυπήσει το θύμα χωρίς να έχει σκοπό να τον βλάψει."

Το κινητό της χτύπησε. Άφησε στην άκρη το βιβλίο και σήκωσε το τηλέφωνο.

"Καλημέρα κυρία Γκρειντζερ."

"Καλημέρα σας"

"Είμαι ο γιατρός Σμιθ"

"Γιατρός?"

"Ναι ο γυναικολόγος σας. Τις προάλλες που ήρθατε με ρωτούσατε για τις αναγουλες που σας βασανίζουν. Ένας συνάδελφος μου πρότεινε ενα χάπι το οποίο δεν επηρεάζει καθόλου το βρεφος και την κύηση και σκέφτηκα πως ίσως σας ενδιέφερε να το δοκιμάσετε?"

"Ορίστε?" δεν καταλάβαινε τίποτα από όσα άκουγε.

"Ειπα πως.."

"Άκουσα τι είπατε αλλά νομίζω πως με μπερδεύετε με κάποια άλλη."

"Η Ερμιόνη Γκρειντζερ δεν είστε?"

"Ναι."

"Ε τότε με εσάς πρέπει να μιλάω, που είχατε έρθει με τον κύριο Ντρακο."

Το τηλέφωνο έπεσε από τα χέρια της σκορπιζοντας στο πάτωμα. Ντρακο? Τι συνέβαινε? Γιατί της ηταν οικείο αυτό? Τόσα αναπάντητα ερωτήματα. Φόρεσε το παλτό της και βγηκε έξω να πάρει λίγο αέρα. Αν και επίσημα έμπαινε η άνοιξη το κρυο ακόμα ήταν τσουχτερό. Έβαλε τα χέρια της στην τσέπη της για να ζεσταθεί. Μα τι είχε εκεί μέσα? Ενα μικρό μαύρο πραγματάκι με δύο κουμπιά. Πάτησε το ένα μα δεν συνέβη τίποτα. Πάτησε το άλλο και φωνές άρχισαν να ξεπηδούν.

"Και αν τα ξεχάσει?.."ΝΤΡΑΚΟ ΤΙ ΛΕΣ?..Ερμιόνη σταμάτα σε παρακαλώ. Τι θα γίνει αν τα ξεχάσει? Αν ξεχάσει πως εμφανιστηκα στη ζωή της. Θα την αφήσεις να ζήσει ελεύθερα?..Σε αγαπάω Ερμιόνη..Obliviate"

Οχι δεν ήταν δυνατόν. Δεν μπορούσε πραγματικά να έχει συμβεί αυτό. Άκουγε ξεκάθαρα την φωνή της και του Ντρακο. Του Ντρακο που πριν λίγο ένας γιατρός την πήρε τηλέφωνο και της είπε πως έχει παιδί μαζί του. Μα το πιο περίεργο είναι πως όλα αυτά της ακουγόταν οικεία! Έτρεξε σπίτι και ξανακοίταξε το βιβλίο. Το κουβάρι στο μυαλό της άρχισε να λύνεται. Δεν θυμόταν το βιβλίο γιατί δεν το είχε αφήσει εκείνη εκεί. Το είχε αφήσει εκείνος. Ηταν ενα σημάδι. Πίστεψε σε εκείνη και της τσαλακωσε την σελίδα.

"Το θύμα πρέπει να έχει ισχυρή θέληση να επανέλθουν οι αναμνήσεις του.." διάβασε δυνατά.

"Έρχομαι Ντρακο." Ψέλλισε. Έκλεισε τα μάτια και μουρμούρισε το ξόρκι που έγραφε το ξόρκι που υπήρχε στο βιβλίο.

Λοιπόν λοιπόν έφτασε στο τέλος του και αυτό το κεφάλαιο. Η αλήθεια είναι πως γενικά σιγά σιγά και το βιβλίο φτάνει στο τέλος του..δεν ξέρω πόσα κεφάλαια θα ακολουθήσουν μα σίγουρα είναι λίγα..Ελπίζω να σας άρεσε το σημερινό κεφάλαιο..καλη συνεχεια ♡