Take The Risk.

"Ντρακο..νιώθω κάποια πράγματα για εσενα.."

"Δειξε μου τον κόσμο σου Ερμιόνη.."
.
.
.
"Ντρακο..Φοβάμαι.."

"Μα έλα τωρα! Στο σούπερ μάρκετ δεν με αναγνώρισε κανείς! Εκεί δεν σε είδα να φοβοσουν!"

Τοτε δεν νοιαζομουν τόσο για εσένα Ντρακο..σκεφτηκε. Της άρεσε όμως ο ενθουσιασμός του και η περιπέτεια που την ωθουσε. Όσο και να ήθελε να ζήσει μια ήσυχη ζωή δεν μπορούσε να αρνηθεί την δίψα της για δράση.

"Ας πάμε λοιπόν!"

Πήρε μια βαθιά ανάσα και σηκώθηκε από το κρεβάτι.
.
.
.
"Αυτό είναι το σχολείο που πήγαινα πριν έρθει το γράμμα από το Χογκουαρτς.."

"Τόσο μικρό?"

"Ναι ήμασταν λίγα παιδιά."

"Οι γονείς σου πως αντέδρασαν με το γράμμα?"

"Με Υποστήριξαν από την πρώτη στιγμή.."

Περπατούσαν στους δρόμους. Του έδειχνε τα μαγαζιά που συνήθιζε να πηγαίνει με τους γονείς της. Το πάρκο που έπαιζε μικρή.

"Ελα να καθίσουμε."

Την τράβηξε από το χέρι και κάθισαν σε δύο διπλανες κούνιες. Το φως της λάμπας αστραφτε πάνω στα μαλλιά του.

"Ερμιόνη θέλω να σου πω κάτι.."

"Να ανησυχήσω?"

"Οχι.."

"Πες μου μην με σκας.."

"Ξέρω τι σου είπε η ΜακΓκοναγκαλ.."

Πετάχτηκε όρθια και τον κοίταξε πανικοβλιμένη.

"ΤΙ ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΞΈΡΕΙΣ??"

"Σας άκουσα..δεν ξέρω αν η ΜακΓκοναγκαλ άφησε επίτηδες ή καταλαθος μισανοιχτη την πόρτα αλλά άκουσα αυτά που σου είπε."

"Δεν είναι ανάγκη να το συζητήσουμε Ντρακο..ας το ξεχάσουμε.."

"Όχι Ερμιόνη."

"Ντρακο δεν ξέρω τι πιστεύεις αλλά καλό θα ήταν να μην το πιστεύεις. Πάει λίγος καιρός που έχασα τον Ρον δεν δεν μπορώ."

Τα μάτια της ηταν καρφωμένα στο έδαφος ενω κλωτσουσε από νευρικότητα την άμμο που υπήρχε κατά μήκος της παιδικής χαράς.

"Καταλαβαίνω αλλά.."

"ΑΛΛΑ ΤΊΠΟΤΑ ΝΤΡΑΚΟ. ΑΣ ΤΟ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΣ ΕΠΙΓΚΕΝΤΡΩΘΟΥΜΕ ΣΤΟ ΠΩΣ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΈΡΑ ΣΟΥ."

"Δηλαδη δεν νιώθεις τίποτα για εμένα;"

Κάρφωσε τα πόδια της στο έδαφος και η κούνια έπαψε να κουνιέται εντελώς. Η ερώτηση του ηταν εντελώς ευθεία δεν μπορούσε να χρησιμοποιησει κάποια υπεκφυγη. Κούνησε τα δάχτυλα της και βρέθηκε έξω από το σπίτι της. Έτρεξε πάνω και κλειδώθηκε στο δωμάτιο του. Τι να του απαντούσε? Ούτε και η ίδια ήξερε τι νιώθει. Είχε μείνει μόνος του στο μικρό πάρκο. Σκεφτόταν πως ίσως δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή. Έβγαλε ενα χαρτί και ενα μολύβι και της έγραψε ένα γράμμα.

"Ερμιονη..σου ζητώ συγνώμη αν σε εφερα σε δύσκολη θέση. Ίσως να καταχραστηκα την φιλοξενία σου. Δεν θεωρώ σωστό να γυρίσω σήμερα στο σπίτι. Θα βρω σε κάποιο ξενοδοχείο εδώ κοντά κατάλυμα. Καληνύχτα."
.
.
.
Μία κουκουβάγια της χτύπησε το παράθυρο. Το άνοιξε και παρατήρησε το γράμμα που κουβαλούσε. Το διάβασε προσεχτικά. Μα τι πήγαινε να κάνει? Γιατί να είναι τόσο επιπόλαιος? Δεν καταλάβαινε πως ηταν επικίνδυνο? Χιλιάδες σκέψεις στροβιλιζοταν στο κεφάλι της. Τα συναισθήματα πάλευαν μέσα της. Ναι ένιωθε για εκείνον μα παράλληλα ένιωθε και τύψεις. Τύψεις πως πρόκειται για μία προδοσία στον Ρον. Κοίταξε την φωτογραφία του στο κομοδίνο της.

"Συγνώμη αγάπη μου μα δεν μπορώ να τον αφήσω μόνο του εκεί εξω."

Έβαλε την καπαρντίνα της και έτρεξε ως το πάρκο. Ηταν άδειο. Τον σκέφτηκε σε μία γωνία με έναν παράφρονα να τον έχει παγιδεύσει και να ρουφα την ζωή απο μέσα του. Όχι δεν ήταν δυνατόν. Άρχισε να τρέχει στα στενά μήπως και τον βρει κάπου τριγύρω. Μα ήταν σαν να είχε ανοίξει η γη και τον είχε καταπιεί. Στάθηκε έξω απο ενα μαγαζί για να πάρει μία ανάσα. Κάθισε για λίγο στο πεζούλι ώσπου ένιωσε ενα χέρι στον ώμο της.

"Να κεράσω ενα τσάι?"

Γύρισε και τον κοίταξε τα στέκεται από πάνω της. Πετάχτηκε όρθια και έπεσε στην αγκαλιά του.

"Μα τον Μέρλιν τρόμαξα τόσο πολύ Ντρακο!" του είπε ενώ ήταν κολλημένη πάνω του.

Μία μικρή σιωπή ακολούθησε με τα κορμιά τους ενωμένα. Λίγο αργότερα απομακρυνθηκαν.

"Ω έλα τώρα Ερμιόνη δεν είμαι δα και τόσο εύθραυστος. Μπορώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου κάποιες ώρες. Ελα τώρα να πιούμε κάτι."
.
.
.
Η σιωπή ήταν αμήχανη. Ούτε εκείνη ανέφερε κάτι για την συζήτηση τους νωρίτερα ούτε εκείνος. Ήξερε όμως πως του χρωστούσε μία απάντηση. Φοβόταν όμως. Φοβόταν πως αν το πει ολα θα πάρουν άλλη διάσταση. Φοβόταν και τις αντιδράσεις των γνωστών τους. Φοβόταν πως θα προδώσει τον Ρον. Φοβόταν και εκείνον και την εμμονή της οικογένειας του με το καθαρό αίμα. Πρώτη φορά όμως μετά απο καιρό δεν ένιωθε μόνη της. Ακόμη και με αυτή τη σιωπή ανάμεσα τους ήξερε πως κάποιος ήταν εκεί μαζί της.

"Ντρακο..νιώθω κάποια πράγματα για εσενα.."

Κεφάλαιο χωρίς εντάσεις και λοιπά. Από το επόμενο όμως αυτά θα επιστρέψουν καθώς ο Χάρρυ θα έρθει με κάποια νέα απο τον οίκο των Μπλακ.