Take The Risk.

"Είμαι έγκυος."

"Δεν ξέρω τι έχεις παθει Ερμιόνη..αλλά μου αρέσει.."
.
.
.
Άνοιξε τα μάτια του. Είχε ήδη ξημερώσει. Πάλι ήταν μόνος του στο κρεβάτι. Η Ερμιόνη για άλλη μια φορά είχε σηκωθεί πολύ νωρίτερα από εκείνον. Τι σόι άνθρωπος ξυπνάει στις 5 το χάραμα χωρίς να έχει κάτι να κάνει? σκέφτηκε. Κατέβηκε τις σκάλες και μπήκε στην κουζίνα, δεν ήταν κανείς εκει.

"Ερμιονη?" φώναξε στην προσπάθεια του να την εντοπίσει.

"Έρχομαι." ακούστηκε μία φωνή από τον επάνω όροφο.

Έβαλε λίγο καφέ και κάθισε στο τραπέζι να την περιμένει. Μερικά λεπτά αργότερα εκείνη εμφανίστηκε.

"Καλημέρα Ντρακο"

"Καλημέρα αγάπη μου, όλα καλά?"

"Ναι φυσικά, γιατί ρωτάς?"

"Μου φαίνεσαι λίγο χλωμή."

"Είμαι λίγο αδιαθετη είναι η αλήθεια."

"Ερμιόνη επιμένω πως πρέπει να πάμε σε έναν γιατρό."

"Εντάξει, θα δούμε." προσπάθησε να αλλάξει θέμα.

"Λοιπόν Ντρακο  ας πούμε κάτι πιο σοβαρό. Σκεφτόμουν πως πρέπει να πας στην Αστόρια."

"Να κάνω τι?"

"Αρχικά από την στιγμή που της είπες πως είσαστε μαζί πρέπει να πηγαίνεις να την βλέπεις ώστε να μην υποψιαστεί κάτι. Έπειτα νομίζω πως έχω μία ιδέα..."
.
.
.
Το ίδιο απόγευμα η ιδέα της γινόταν πράξη. Ο Ντρακο είχε στείλει με κουκουβάγια ένα γράμμα στην Αστόρια που την ενημέρωνε πως θα πήγαινε στο σπίτι της στις 8 το απόγευμα. Εκεινη είχε αφήσει το παράθυρο του δωματίου της ανοιχτό. Φορώντας τον αόρατο μανδύα ψελισσε ένα ξόρκι ανύψωσης και βρέθηκε αθορυβα απέναντι της. Αφού βεβαιώθηκε πως ηταν μόνη έβγαλε τον αόρατο μανδύα.

''Ντρακο πόσο μου έλειψες!"

Του είπε και έπεσε στην αγκαλιά του.

"Και εμένα μου έλειψες Αστόρια." ψέλλισε εκείνος.

Πέρασε λίγη ώρα να μιλάνε για γενικά θέματα.

"Αστόρια χρειάζομαι την βοήθεια σου."

"Πες μου Ντρακο, τι μπορώ να κάνω?"

"Είναι κάτι απλό. Θέλω όταν φύγω να ενημερώσεις την Αμάντα πως ήρθα εδώ και σε βρήκα."

"Τρελαθηκες? Γιατί να το κάνω αυτό?"

"Άκουσε με. Θέλω να της πεις πως σου είπα πως θα πάω σε ενα συγκεκριμένο μέρος να κρυφτώ και πως σου ζήτησα να έρθεις μαζί μου. Εγω φυσικά δεν θα είμαι εκεί αλλά αν με ακολουθήσουν εκείνη και ο πατέρας μου θα μπορέσω επιτέλους να τον εντοπίσω."

"Ντρακο αυτό είναι υπέροχη ιδέα!"

"Θα με βοηθήσεις δηλαδή?"

"Φυσικά αγάπη μου, θα έκανα τα πάντα για εσένα."
.
.
.
Η ώρα ηταν σχεδόν δέκα και εκείνος είχε μόλις φύγει. Η Αστόρια δεν έχασε χρόνο. Κάλεσε την Αμάντα. Μισή ώρα αργότερα η ξανθιά γυναίκα βρισκόταν απέναντι της.

"Τι έγινε Αστόρια?"

"Ήρθε παλι. Μόνος του αυτή τη φορά. Μου είπε να σου πω πως θα κρυφτεί σε αυτό το μέρος. Ψέματα για να τον ακολουθήσετε και να εντοπίσει τον Λουσιους."

"Μάλιστα. Σου είπε που μένει κανονικά?"

"Οχι αρνήθηκε για να μην μπλεξω λέει."

"Γαμωτο! Εχω χτενισει όλο το κόσμο της μαγείας και δεν μπορώ να τον βρω πουθενά! Ο Λουσιους είναι έξαλλος! Αν δεν πιάσουν τον Ντρακο δεν μπορεί να έχει πρόσβαση στο Αζκαμπαν επομένως δεν μπορεί να προχωρήσει το σχέδιο!"

"Θα κάνω ο,τι μπορώ Αμάντα. Μα πρέπει να προσέξουμε. Πήγαινε μόνη σου σε αυτό το μέρος. Εσύ ξέρει εξάλλου που μένεις, έτσι θα νομίζει πως όντως τα πράγματα έγιναν όπως μου τα είπε. Θα με εμπιστευτεί εντελώς και θα μπορέσω επιτέλους να μάθω που κρύβεται."

"Έχεις δίκιο Αστόρια. Εγώ θα πάρω εκδίκηση για την αδερφή μου και εσύ για το κακό που σου έκανε βλέποντας τον να υποφέρει στο Αζκαμπαν."

Η Αστόρια χαμογέλασε στην Αμάντα. Ο Ντρακο είχε πιστέψει ο,τι του είχε πει. Τι μπορούσε να πάει στραβά?
.
.
.
"Ερμιονη γύρισα."

"Καλως τον. Πως πήγε?"

"Συμφώνησε να βοηθήσει."

"Χαίρομαι που το ακούω. Ελα να καθίσουμε, θέλω να σου μιλήσω."

Κάθισαν στον καναπέ.

"Τι έγινε Ερμιόνη? Να ανησυχήσω?"

"Ντρακο όπως ξέρεις δεν αισθάνομαι πολύ καλά τον τελευταίο καιρό.."

Εκείνος χλωμιασε κατευθείαν. Που το πήγαινε?

"Πες μου σε παρακαλώ πως δεν είναι κάτι σοβαρό Ερμιόνη."

Του έπιασε το χέρι.

"Είναι αρκετά σοβαρό Ντρακο.."

"Ερμιόνη πες μου σε παρακαλώ τι συμβαίνει.."

"Είμαι έγκυος."