Take The Risk.

"Δεν ξέρω τι έχεις παθει..αλλά μου αρέσει Ερμιόνη.."

"Να θυμάσαι μόνο αυτο..δεν θα σε μοιραστώ Ντρακο Μαλφοι.."
.
.
.
Ξημερωνε 25η Φεβρουαρίου. Ο χειμώνας είχε αρχίσει να δίνει την θέση του στην άνοιξη αν και οι βροχές ήταν ακόμη ενα αναπόσπαστο κομμάτι του Λονδίνου. Καθόταν μόνη στο τραπέζι της κουζίνας πίνοντας τον καφέ της ενω κοίταζε έξω από το παράθυρο τις σταγόνες της βροχής. Ο ήχος αυτός πάντα την βοηθούσε να σκεφτεί και να ηρεμήσει. Το χρειαζόταν τόσο αυτό. Υπήρχε κάτι που φοβόταν, κάτι που δεν το είχε αναφέρει ποτέ στον Ντρακο. Ένιωθε πως άλλαζε. Οχι εκείνος, εκείνη. Εκείνη ποτέ δεν θα πατούσε στα συναισθήματα μίας κοπέλας για να φτάσει στον στόχο της. Αυτό ακριβώς όμως έκανε τώρα. Το χειρότερο όμως είναι πως σε αυτή τη κατάσταση δεν την απασχολούσε τόσο αν θα πληγωθει η Αστόρια αλλά το ότι πίστευε πως ο Ντρακο έχει συναισθήματα για εκείνη. Είχε χάσει ήδη μια φορά οριστικά τον άντρα που αγαπούσε, δεν μπορούσε να τον χάσει και δεύτερη.

Μία πρωινή αναγουλα διέκοψε τις σκέψεις της. Έτρεξε στο μπάνιο και εσκυψε πάνω από την λεκάνη κρατωντας τα μαλλιά της προς τα πίσω. Ξεπλυνε την λεκάνη και σηκώθηκε όρθια. Γυρίζοντας στην κουζίνα αντίκρισε τον Ντρακο να την κοιτάζει ανήσυχος.

"Ερμιονη, είσαι καλα?"

"Ναι μια χαρά."

Του απάντησε και του έδωσε ενα πεταχτο φιλί στο μάγουλο. Ξαφνιαστηκε για λίγο. Η Ερμιόνη δεν ήταν ο άνθρωπος που σου έκανε στα ξαφνικά αγκαλιτσες και φιλάκια.

"Επειδή ήσουν στο μπάνιο και έκανες εμετό.."

"Ναι μην ανησυχείς, είναι που αλλάζει ο καιρός, θα αρπαξα καμιά γρίπη. Ελα να φάμε."

Τον τράβηξε από το χέρι ως το τραπέζι που υπήρχε φρεσκοψημενο κεικ και τηγανητες με μέλι.

"Πάντως πιστεύω πως πρέπει να πάμε σε έναν γιατρό Ερμιόνη."

"Γιατρό?? Ελα βρε Ντρακο βλακειες!"

"Ερμιόνη φοβάσαι?"

Άφησε το πιρούνι του πάνω στο τραπέζι, ισιωσε το σώμα του, σταύρωσε τα δάχτυλα του και κάρφωσε τα μάτια του στα δικά της κοιτάζοντας την ερευνητικά.

Αν έλεγε πως δεν της άρεσε αυτό το θέαμα θα έλεγε ψέματα. Έδιωξε τις σκέψεις από το μυαλό της που αποκλείεται να ανήκαν σε εκείνη και προσπάθησε να συγκεντρωθεί στην ερώτηση. Τι την είχε ρωτήσει? Ήταν τόσο δύσκολο να συγκεντρωθεί όπως την κοιτούσε. Τα μαλλιά του ηταν ακομη ανακατεμένα από τον ύπνο και πρέπει να ήταν αξύριστος τις τελευταίες 3-4 μέρες. Οι πυτζάμες του δεν του ηταν φαρδιές πλέον, εφαρμοζαν τέλεια πάνω του καθώς είχε αγοράσει καινούργιες. Το βλέμμα του. Το βλέμμα του είχε αυτή την αυταρχικη ειρωνεία που άλλοτε της την έδινε στα νεύρα μα τώρα της προκαλούσε διαφορετικά συναισθήματα. Κούνησε το κεφάλι της για να μην τα σκέφτεται όλα αυτά και τον κοίταξε με το πιο φυσιολογικό ύφος που μπορούσε να έχει εκείνη την ώρα.

"Ορίστε?"

"Λέω Ερμιόνη..φοβάσαι? Αλλά μάλλον δεν με ακούς όταν σου μιλάω. Που τρέχει το μυαλό σου?"

"Σ-σκεφτόμουν την επόμενη κίνηση που π-πρέπει να κάνουμε για να σταματήσουμε τον πατέρα σου."

"Μμμαλιστα."

Το αριστερό του χερι πέρασε μέσα από τα μαλλιά του και δάγκωσε ελαφρά το κάτω του χείλος και της χαμογέλασε. Δεν ήξερε τι έχει πάθει η Ερμιόνη αλλά δεν μπορούσε να πει ότι τον χαλούσε κιόλας. Σηκώθηκε από την καρέκλα και βγηκε από την κουζίνα. Καθώς διέσχιζε το σαλόνι της φώναξε.

"Να ξέρεις μόνο Γκρειντζερ πως ξέρω να ξεχωρίζω τις γυναίκες που με καρφώνουν."

Συνήλθε εντελώς. Της την είχε πει μόλις τωρα? Ποιος νόμιζε ότι ήταν? Πετάχτηκε όρθια και πήγε στο σαλόνι μα εκείνος δεν ηταν εκεί, θα είχε ανέβει πάνω μάλλον. Ανέβηκε σαν σιφουνας τις σκάλες και  άνοιξε με βρόντο την πόρτα της κρεβατοκαμαρας.

"ΠΟΙΟΣ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΌΤΙ ΕΊΣΑΙ ΝΤΡΑΚΟ ΜΑΛΦΟΙ?"

Άφησε το πάνω μέρος της πιτζαμας του πάνω στο κρεβάτι που είχε βγάλει για να φορέσει μία μπλούζα και την κοίταξε. Εκανε δύο βήματα πλησιάζοντας την. Τα χείλη του κόντεψαν να αγγίξουν τα δικά της μα τα απομακρυνε απότομα μόλις εκείνη έκλεισε τα μάτια της. Της γύρισε την πλάτη ενώ κατευθύνθηκε προς την ντουλάπα.

"Τι έκρηξη είναι αυτή βρε αγάπη μου? Δεν είναι κακό να με καρφώνεις που και που. Φυσιολογικό είναι και εγω στην θέση σου το ίδιο θα έκανα."

Της έκλεισε το μάτι και φόρεσε την μπλούζα που είχε πάρει από την ντουλάπα.

"ΔΕΝ ΔΕΝ ΣΕ ΚΑΡΦΩΝΑ! ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ!"

Την πλησίασε ξανά. Εκείνη έκανε μερικά βηματακια πίσω για να απομακρυνθεί μέχρι που κόλλησε στο παράθυρο πίσω της. Την ακολούθησε και πέρασε το χέρι του γύρω από την μέση της κολλωντας την πάνω του. Με το άλλο του χερι απομακρυνε τα μαλλιά της από την δεξιά πλευρά του προσώπου της και τα έριξε πίσω από την πλάτη της. Τα χείλη του πλησίασαν στο αυτί της και της ψιθύρισε.

"Τον πατέρα μου σκεφτοσουν Ερμιόνη..?"

"Ν-ντρακο αυτό που κάνεις δεν είναι σωστό.."

"Μμμ ναι? Μίλησε μου γι' αυτό."

Τα χείλη του κατέβηκαν στον λαιμό της και της ξέφυγε ένας αναστεναγμός.

"Δεν ξέρω τι έχεις παθει..αλλά μου αρέσει Ερμιόνη.."
.
.
.
.
Πιο μεγάλο κεφάλαιο από τα προηγούμενα και λίγο διαφορετικό νομίζω. Δεν ξέρω αν σας αρεσε..Πάντως σας ευχαριστώ για τις 500 αναγνώσεις :) ♡