Take The Risk.

"Θέλουν να σε πιάσω Ντρακο."

"Είμαι έγκυος."
.
.
.
Πέρασαν δύο με τρία λεπτά σιωπής. Την κοιτούσε και οι μοναδικοί μύες που κινούνταν στο πρόσωπο του ηταν εκείνοι για να ανοιγοκλεινουν τα μάτια του μία στο τόσο. Το ήξερε πως θα του ερχόταν απότομο όπως ήρθε και σε εκείνη.

"Τι?" κατάφερε να πει τελικά.

"Είμαι έγκυος Ντρακο."

"Ερμιόνη..δεν δεν ξέρω τι να πω."

"Καταλαβαίνω Ντρακο."

"Πότε πότε το έμαθες?"

"Σήμερα το πρωί, έκανα τεστ και ηταν θετικό?"

"ΚΑΙ ΜΟΥ ΤΟ ΛΕΣ ΤΩΡΑ?"

"Μην φωνάζεις σε παρακαλώ.."

"Συγγνώμη, συγγνώμη μα θα γίνω πατέρας Ερμιόνη! Έπρεπε να το εχω μάθει από την πρώτη στιγμή!"

Ενα χαμόγελο απλωθηκε στο πρόσωπο του και τα μάτια του γυαλιζαν.

"Δηλαδη χάρηκες?"

"Τι χαζή ερώτηση είναι αυτή? Φυσικά και χάρηκα.."

Ένωσε τα χειλη του με τα δικά της σε ένα γλυκό φιλί.

"Ντρακο..το ξέρεις ότι αυτό το παιδί θα είναι ημιαιμο..ετσι?"

"Ναι, και?"

"Και? Η οικογένεια σου Ντρακο έχει εμμονή με το καθαρό αίμα! Τι θα πουν μόλις το μάθουν?"

Το βλέμμα του σκληρυνε.

"Η οικογένεια μου με πρόδωσε Ερμιόνη. Εσύ είσαι η οικογένεια μου, εσύ και το παιδί μας."

Το χέρι του ακούμπησε την κοιλιά της που σε τίποτα δεν φανερωνε ότι εκεί μέσα υπήρχε μία νέα ζωή.
.
.
.
"Είσαι σίγουρος πως θέλεις να πας μόνος?"

"Αφού δεν είσαι καλά βρε μωρό μου. Μην αγχώνεσαι, θα διακτινιστω μέχρι την περιοχή που είπα στην Αστόρια ότι θα κρύβομαι για να δω αν θα έρθει κάποιος. Εσυ μείνε σπίτι και μην ξεχάσεις να κλείσεις ραντεβού με τον γιατρό."

"Εντάξει. Να προσέχεις, καλα?"

"Καλά."

Της χαμογέλασε και έκλεισε την πόρτα πίσω του. Κάθισε στον καναπέ και με μία κίνηση του χεριού της άναψε την φωτιά στο τζακι. Έφτιαξε ενα φλιτζάνι ζεστό τσάι και πήρε το αγαπημένο της βιβλίο μαζί της. Δεν είχε περάσει μία ωρα όταν χτύπησε το τηλέφωνο.

"Παρακαλώ?"

"Η Δεσποινίς Γκρειντζερ?"

"Η ίδια."

"Σας καλούμε από το υπουργείο, από το τμήμα τάξης και νόμου."

Ένιωσε την καρδιά της να χάνει έναν χτυπο.