Take The Risk.

"Δεν θα σε μοιραστώ Ντρακο Μαλφοι.."

"Αστόρια τι λες..?
.
.
.
"Δεν μιλούσες γι' αυτή?"

"Για αυτή μιλούσα αλλά πως εσυ?"

"Ωω Ντρακο σε παρακαλώ οι γονείς μου με έμαθαν πως να αντιστέκομαι στην κατάρα, μην ξεχνάς πόλεμο είχαμε."

"Μα εκείνη νομίζει πως το ξόρκι πέτυχε."

"Το ξερω. Μου έδωσε διαταγή να σε κρατήσω αν έρθεις να με βρεις και να την ειδοποιήσω και φυσικά έκανα πως ήμουν κάτω από την επιρροή του ξορκιου. Έπειτα δεν ασχολήθηκε μαζί μου, μεταξύ μας δεν είναι και πολύ έξυπνη."

"Αστόρια δεν το πιστεύω πως μετά από όλα αυτά είσαι ακόμη δίπλα μου."

"Ντρακο ξέρεις τα αισθήματα μου για εσένα και επιτέλους είμαστε ελεύθεροι να είμαστε μαζι.."

Έκλεισε την αποσταση μεταξύ τους και ένωσε τα χειλη της με τα δικά του. Το δεξί της χέρι έκανε να γλιστρησει γύρω από τον λαιμό του μα εκείνος το έσπρωξε ξεκολλωντας το σώμα του από το δικό της.

"Τι συμβαίνει Ντρακο?"

"Αστόρια εγώ δεν.."

"ΤΙ ΔΕΝ ΝΤΡΑΚΟ?"

Φοβήθηκε πως αν της έλεγε την αλήθεια θα τα τιναζε όλα στον αέρα. Τον περίμενε και τον υποστήριζε ακόμη γιατί νόμιζε πως ανάμεσα τους ηταν ο πόλεμος και ο Βολντεμορντ. Πώς μπορούσε να της πει πως κάτω με τους γονείς της ηταν η μοναδική κοπέλα που είχε νιώσει για εκείνη κάτι ιδιαίτερο?

"Ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει ακριβώς. Ο πατέρας μου θέλει να ελευθερώσει τους θανατοφαγους και να ενώσει ξανά τον στρατό. Αυτόν προσπαθώ να σταματήσω. Ήρθα εδώ με μία φίλη μου για να βεβαιωθώ πως είσαι καλα μα τώρα που βλέπω πως μπορεσες να αντισταθείς στην Αμάντα ίσως να μπορέσεις να με βοηθήσεις."

"Αμάντα?"

"Η γυναίκα που σου έριξε την κατάρα. Είναι θεία μου και βοηθάει τον πατέρα μου."

"Μάλιστα..και πώς μπορώ να βοηθήσω?"

"Δεν ξέρω ακόμη. Δώσε μου λίγο χρόνο."

"Ντρακο ανησυχώ..μήπως θέλεις να μείνεις εδω?"

"Οχι οχι είναι επικίνδυνο."

"Εντάξει..Ντρακο είμαστε ακόμη μαζί όμως, έτσι?"

"Ναι, φυσικά."

Έλεγε ψέματα? Αυτό ακριβώς έκανε. Αυτό που τον ανησυχούσε περισσότερο όμως ήταν το πως θα το πει αυτό στην Ερμιόνη.

"Αστόρια πρέπει να φυγω, δεν εχω πολύ χρόνο.."

"Εντάξει αγάπη μου.."

Του έδωσε ένα πεταχτο φιλί στα χείλη.

"Σε αγαπώ Ντρακο."

Της χαμογέλασε και κρύφτηκε κάτω από τον αόρατο μανδύα. Κατέβηκε τις σκάλες και αντίκρισε την Ερμιόνη να πολυλογει με την μητερα της Αστόρια. Της ακούμπησε απαλά το μπράτσο όπως είχαν συμφωνήσει και εκείνη ολοκλήρωσε την επίδειξη της μαγικής σκούπας. Την ευχαρίστησε για τον χρόνο της και βγηκε από το σπίτι.
.
.
.
Είχαν καθίσει στο σαλόνι της Ερμιόνης. Η φωτιά από το τζάκι τους ζεσταινε.

"Λοιπόν θα μου πεις επιτέλους τι συνέβη εκεί πάνω?"

"Ερμιόνη θέλω πραγματικά να πιστέψεις πως δεν είχα άλλη επιλογή.."

"Ντρακο φοβάμαι, τι έγινε?"

Της διηγήθηκε με την παραμικρή λεπτομέρεια ότι συνέβη. Ένιωσε κάτι σαν αγκάθι να την τσιμπάει. Ζήλευε. Το μισούσε όταν ζήλευε. Απλωσε το χέρι του και κράτησε το δικό της. Εκείνη δεν το απομακρυνε μα δεν μπορούσε να τον κοιτάξει στα μάτια. Τα ένιωθε υγρά και το τελευταίο πράγμα που ήθελε είναι να την δει να κλαίει από ζήλια. Με τον δείκτη του της σήκωσε ελαφρά το κεφάλι για να μπορεί να την κοιτάζει. Τα μάτια της γυαλιζαν όπως τα φωτιζαν οι σπίθες της φωτιάς που σιγοκαιγε.

"Ερμιόνη το έκανα όλο αυτό επειδή φοβήθηκα την αντίδραση της, αλήθεια.."

"Καλα έκανες. Πρέπει να την έχουμε με το μέρος μας. Πλέον είναι ο μόνος κρίκος που μας ενώνει με τον πατέρα σου."

Τα χείλη του ανασηκωθηκαν ελάχιστα σχηματιζοντας ενα αχνό χαμόγελο. Σκέφτηκε πως πριν λίγο η Αστόρια τον φιλούσε ενώ εκείνη διαφήμιζε μία ηλιθια σκούπα. Ένιωσε το αγκάθι ξανά. Πλησίασε προς το μέρος του και με μία κίνηση ανέβηκε στα πόδια του ενωνοντας το σώμα της με το δικό του. Πίεσε τα χείλη της στα δικά του περνώντας τα δάχτυλα της ανάμεσα από τα μαλλιά του.

"Να θυμάσαι μόνο αυτο..δεν θα σε μοιραστώ Ντρακο Μαλφοι.."
.
.
.
Αν το διαβάζετε αυτό πείτε μου την γνώμη σας για την Αστόρια. Πιστεύετε πως θα καταλάβει το ψέμα? Ή ότι είναι τόσο καλή όσο φαίνεται?