Only One Friend [Dutch 1/3]

-6-

Pov Noah
De wekker gaat. Gelukkig om acht uur. Het voordeel van het tweede uur moeten beginnen. Maar ook al is het al acht uur, is blijf die wekker haten. Genoeg gehaat op die wekker. Opstaan.

Ik heb kleding aan, haar in model, gezicht gewassen en deo op. Mijn ochtendroutine in een Noah samenvatting. Dat wil toch iedereen? Vast.

Mam is ook vandaag thuis. Hopelijk heeft ze mijn brood gesmeerd. Ja. Alles staat weer klaar. "Dankjewel mam." is het eerste wat ik zeg. Ik ga gelijk aan tafel zitten en maak gebruik van het door moeder klaargemaakte ontbijt. "O goedemorgen No. Hoe laat komt Bram eigenlijk?" "Rwond swevwen uuwr." zeg ik met brood in mijn mond. "Oké maar volgende keer niet met je mond vol praten." "Jaha" zeg ik op een geïrriteerde stem. "Tijd voor school!" zegt mam. Ze heeft vast geen zin in de ochtend ik. Ik heb ook wel eens geen zin in mij.

Aangekomen op school mik ik gelijk mijn fiets in de fietsenstalling. Aangezien in geen zin had in school - wie wel? - ben ik vrij laat en is vast iedereen er al zowat. Voor mij is dit geen gunstige situatie, dat zeg ik je nu al.

Mijn voorspelling komt uit. Iedereen is er en iedereen kijkt me aan. Ik voel me populair. Alleen zijn dit geen fijne gezichten. Welkom in mijn leven.

Zodra ik bij mijn kluis aan kom staan ze daar hoor. Alle zeven. Brandon, Jason, Kalle, Ace, Froy, Samuel en Rune. Ik kan niet bij mijn kluis. "Wil je erbij, ja hé?" zegt Brandon op een smerig lief stemmetje. "Ja dat mag nu niet." zegt Ace alsof ik een klein kind ben. Ik wil erbij, maar ik weet dat dat niet gaat lukken. "Komen je vrienden je niet helpen? Onee die heb je niet." In mijn hoofd praatte ik deze zin mee. Ik hoor hem te vaak.

Na nog even verveeld te worden gaat de bel. Alle zeven maken ze aanstalten om weg te lopen, maar dat doen ze natuurlijk op hun manier. Ik word half overgelopen en knal met mijn achterhoofd op de grond. Ik zie Samuel me aankijken. Ik weet niet of ik het goed heb, maar zijn uitdrukking lijkt op medelijden. Het staat hem wel goed.

Ik voel me raar bij de gedachte, maar ook goed. Dat maakt het nog raarder. Soms ben ik raar, maar dit slaat echt alles.

Ik heb mijn boeken en kom bij de les. "En wat is jouw reden om te laat te mogen komen meneer Isaacs?" zegt mijn biologiedocent terwijl Brandon Squad mij grijnzend aan kijkt. "Ik had problemen met mijn kluis waardoor ik te laat bij mijn boeken kon." "Voor deze keer reken ik het goed, laat dit niet te vaak voorkomen, anders moet je die kluis fixen." Nu is het aan mij om te grijnzen. Mijn ogen glijden even over Samuel. Zijn ogen twinkelen alsof hij blij voor me is.

Dat zie ik vast verkeerd. Niemand is blij voor mij. Deze gedachte steekt mij wel. Ik negeer het, daar ben ik immers ontzettend goed in. Talent zou ik het haast noemen.

Biologie is ontzettend leuk. We doen een practicum over de bouw van een hart. Hierbij ontleden we een kippenhart. Ja, dan snijd je hem open voor als je het wilde weten. Het hart dan, de kip is nergens meer te bekennen.

Al die hittepetitten zitten te gillen over "iel, vies, bloed!" Ik geniet er best van.

Ineens bedenk ik me dat we voor dit practicum best Brandon zijn hart hadden kunnen gebruiken. Als hij die heeft als grootste player van de school. Als je het mij vraagt zijn al zijn verkeringen geen liefde. Dat kan niet zonder hart.

Genoeg over Brandon.

-

Eind van de les.

"Noah, wil je nog even komen?" Ik kijk op en zie mijn docent, mevrouw Diepenmaat, mij aankijken. Hier heb is nou zien in. Ik loop naar haar toe. Ze kijkt iedereen het lokaal uit en begint. "Had jij nu problemen echt problemen MET je kluis of toch BIJ je kluis. Omdat ik geen medelijden persoon zeg ik maar gewoon: "met. Omdat er iets tegenaan was geknald toen hij open stond, is het slot een beetje verbogen en ging hij vanochtend moeilijk open." "Oké, ik hoopte zoiets te horen. Mooi dat er niks ergs is gebeurt." Mevrouw trapt hier te makkelijk in. Waarschijnlijk ben ik gewoon heel geloofwaardig of hebben we zelfs al mijn tweede talent gevonden.

Het is pauze. Dan hoef ik nog maar drie lessen en mag ik naar huis voor de tweede pauze. Geluk groeit. Misschien wordt karma wel bang voor mijn geluk. Daar reken ik alleen niet op.

Ik werd in de pauze geïrriteerd, zoals normaal. De andere drie lessen waren niet interessant, maar ik deed natuurlijk zo goed mogelijk mee. Anders slaag ik dit jaar niet en ben ik hier nog niet weg.
Nu, mag ik eindelijk naar huis. De tweede pauze skippen en dus ook veel gedoe skippen. Wat een geluksdag vandaag, je kunt het haast niet geloven.

Ik zit gewoon op de fiets op weg naar huis. Bij mijn kluis, op weg naar de uitgang en ik het fietsenrek is alles gewoon 100% goed voorlopen. Ik kan haast niet geloven dat dat mogelijk is in mijn leven.

Thuis.

Ik maak huiswerk en chill op mijn kamer tot we gaan eten. Na het eten komt Bram eindelijk. Ik weet zeker dat jullie hem aardig vinden. Moet wel, als je mij al aardig vind. Oké misschien vind je mij wel helemaal niet aardig... Laat maar.

-
Einde hoofdstuk 6
Vinden jullie Noah aardig?
Ik zelf weer het nog niet hoor... moeilijk wat ik van hem moet denken.