Only One Friend [Dutch 1/3]

-14-

Pov Noah
Ik dacht toch echt dat ik Brandon zag. Vast niet. Al die stoertjes lijken op elkaar. Hetzelfde kapsel, dezelfde egoïstische uitdrukking en dezelfde kledingstijl. Zover dat stijl mag heten...

Het is mijn beurt om vierhonderd meter te lopen, dit is het laatste onderdeel dat ik nog moet. De sprint was ik tweede. Het hordelopen werd ik vijfde en het ver- en hoogspringen ging heel slecht. Ik snap niet waarom ik die mee deed. Dat kan ik blijkbaar ook voor geen meter. Haha geen meter. Oké, ik moet echt stoppen met deze grap.

Start.

Ik ren als een gek, maar nog niet op mijn snelste. Ik lig nu derde, maar ik ga voor de eindsprint. Nog tachtig meter... ik verhoog mijn tempo. De eerste twee hebben niet meer genoeg energie voor een volle sprint. Nog veertig meter en ik loop net iets achter de eerste... Ik win gewoon!

Voor het eerst ben ik eerst. Leuke woordspeling.

Nu ben ik kapot.

Na veel geklap en gejuich mag ik even naar de kleedkamer. De prijsuitreiking is pas na de middag. Eerst komt nog de oudere leeftijdscategorie. Tijd genoeg dus.

Ik drink net wat water, komt er wel weer iemand binnen. Rustverstoorder, ik mag je bij voorbaat al niet. "Ben je toch nog ergens goed in? Ik kan het me haast niet voorstellen, de anderen moeten wel heel slecht geweest zijn." Aan de stem te horen kan het maar 1 persoon zijn, Brandon. Dus toch. Ik negeer het maar want als ik ga praten hijg ik waarschijnlijk als een hond. "Kun je niet praten? Ben je op je mondje gevallen? Das waar ook, wel vaker zelfs." Bedankt voor de herinnering, was het bijna vergeten. Nog maar een slok water dan. "Lekker water? Nog steeds geen vriendje die je wel even een goede blow kan geven?" Meteen speelt een hele scène zich in mijn hoofd af waar ik Samuel een blowjob geef... die kap ik maar even af. Het was voor jullie vast even te veel en het gaat toch niet gebeuren.

Ik ben weer terug bij wat er gebeurt. Brandon staar veel te dicht bij. Als hij geweten had dat ik echt een flikker ben was hij nu twee stappen naar achteren gegaan, helaas weet hij dat niet dus blijft hij staan. Weer lekker overbodig dit.

"Wat doe je hier?" vraag ik nu ik niet meer bang ben dat ik eruit zie als een hijgende hond. "Kijken naar jou, of je toch nog iets kan." Ik wil naar achteren lopen omdat hij nu wel verdraaid dichtbij is. "Te dicht bij? Of te ver weg? Er is nog ruimte om dichter bij te komen hoor, maar dan kan ik je minder goed raken." Gelijk daarna krijg ik een knal in mijn maag en krimp ik ineen. En een knietje omhoog. Recht op mijn oog die vorige keer niet geraakt was. Zo blijf ik wel in evenwicht.

Ik hoor en knal en hoor Brandon weg rennen. Bedankt alvast aan degene die hem een mep heeft verkocht. Ik kan nog steeds niet kijken namelijk. Ik had het wel graag willen zien. Geluk is nog steeds geen vriend van me.

"Gaat het?" Omg het is die mooie warme hartige stem van Samuel. Ik smelt nu al van binnen. "Gaat, dankjewel." Zeg ik. Misschien kon ik nu nog een beetje cool over? Nee. Dat kan ik zelf ook nog beantwoorden. Ik kijk op en kijk naar hem met mijn oog die het deze keer overleeft heeft. Knap. Meer kan ik er niet over zeggen. Samenvatten is echt mijn specialiteit. Wauw.

We staren elkaar wat aan. Nu realiseer ik me dat ook Samuel ineens hier is. Huh? "Waarom ben je hier eigenlijk?" vraag ik hem omdat de staar een beetje ongemakkelijk werd voor mij. "Mijn broer doet aan atletiek, hij is nu aan de beurt in de hogere leeftijdscategorie." Oké. Dat verklaard veel. "Ik heb je nog nooit gezien hier." zeg ik. "Nee, ik ging ook nooit kijken tot ik hoorde dat jij ook hier op atletiek zat." Ik denk hier nu waarschijnlijk veel te veel van... Of komt hij echt voor mij? Nee dat kan niet geluk en ik zijn geen vrienden. Hij geeft me nog een lief glimlachje en loopt weg. Hij lijkt me aan voor dat hij de deur sluit. Mijn maag ligt gewoon op de kop. Tenminste zo voelt het, je maag kan niet echt omdraaien, maar-. Oké, je snapt het.

Ik kijk nog één keer in de spiegel die boven de kraan hangt. Weer een blauw oog. Ik heb er niet veel last van, dit is mijn normale hoeveelheid. Ik loop naar buiten, tijd voor prijzen en reacties.

"Goed gelopen jongen! Wat is er met je oog?" Ik ben net één stap buiten de kleedkamer en pap staat al voor me. "Dat is ja.. dat komt... door dat ik uitgleed toen ik wilde drinken uit de kraan. Ik kreeg de wasbak tegen mijn oog, ja heel dom." Zo daar red ik me nog mooi. Toch? Vast, ik ben gewoon mooi.

Ik heb de prijsuitreiking gehad. Met een zilveren medaille voor de zestig meter sprint en een gouden medaille voor de vierhonderd meter hardlopen ga ik naar huis. Ik heb er nog wel naar gekeken, maar ik ben Samuel en Brandon niet meer tegen gekomen.

Ik kom thuis en krijg felicitaties van mam en opa en oma die op bezoek zijn. Ik bedank ze en laat mijn medailles zien. Na weer genoeg bewondering ga ik verder kijken met teen wolf. Dat is wat ik zo goed als de rest van de dag heb gedaan.

Ik ga slapen, maar ik heb er geen zin in. Als ik namelijk ga slapen is het eerder maandag. Schooltijd. Dat heeft verder geen uitleg nodig, dus we laten het hier bij. Aardig ben ik toch.

-
Einde hoofdstuk 14
Feit: teen wolf is echt mijn bæ serie (zo veel knappe boys)
Wat kijken jullie?