Only One Friend [Dutch 1/3]

-11-

Pov Noah
Ik loop de kantine door. Gelijk maakt mijn gezicht weer intiem contact met de vloer. Als je het zo bekijkt kan ik beter een relatie nemen met de vloer als met Samuel na al die intieme kennismakingen.

"De vloer is wel je plek he?" Ik kijk op. Brandon heeft wel weer zijn dikke poot uit gestoken. "Ik zou zeggen vraag de vloer direct verkering." Ace sprak gewoon uit wat ik zonet dacht. Ik sta op en kijk wie er allemaal zitten. Ook Samuel zit aan hun tafel. Na kort oogcontact met hem loop ik weg voor ze mijn tomatenhoofd zien. Ik word gewoon al zo rood als en rijpe tomaat na één seconde oogcontact. Aantrekkelijk...

Wanneer ik op de wc aan kom om koud water in mijn gezicht te gooien zie ik Brandon achter me staan via de spiegel. Hij is me gevolgd, goede constatering. "Je weet dat het onbeleefd is om een vraag onbeantwoord te laten?" Dat weet ik maar al te goed, daarom antwoord ik nu nog niet. Beleeft en Brandon is geen combinatie. Gewoon negeren is het best. "Dat betekend dat je weer onbeleefd doet." praat Brandon gewoon door. Het is ook de bedoeling, alsof hij beleefdheid verdient. Ik ga er haast van lachen. Wat aardig ben ik toch en ook nog eens grappig. Oké genoeg zo, straks loopt het uit de hand en word ik net zo ego als Jason bij voetbal.

Wanneer ik nog een keer over de wasbak buig en water in mijn gezicht gooi voel ik handen op mijn hoofd. Mijn reflex is te laat. Met een volle klap duwt Brandon mijn hoofd tegen de wasbak aan, goed hard voor de duidelijkheid. Ik word duizelig en heb gelijk hoofdpijn. Ook Ace en Jason komen nu binnen. Gezellig. Hoe meer zielen hoe meer vreugde.
Voor hun.

Met z'n allen vloeren ze mij en krijg ik nog een aantal harde klappen. Ik probeer weg te komen, maar ze staan met z'n drieën om me heen. Ik zit dus in de val.

Ze trappen in mijn zij en tegen mijn borst. Ik probeer met mijn armen wat tegen te houden, maar het werkt niet. Mijn armen worden ook goed geraakt. Zelf mijn benen krijgen trappen . Het doet zo veel pijn, ik ga dit niet lang meer vol houden. Langzaam word ik me minder bewust van wat er allemaal wel niet gebeurt. Het laatste wat ik nog zie is mijn eigen bloed en een voet die op mijn gezicht af komt.

Zwart.

-

Mijn veel pijn word ik wakker in een lekker bed. Ik denk dat iemand me heeft gevonden en ik nu in het ziekenhuis lig. Het is alleen nog te moeilijk om mijn ogen te openen. Ik ben nog te moe en heb veel pijn. Ik weet niet wat er met me is gebeurt toe ik bewusteloos was. Ik voorspel niet veel goeds.

Eindelijk is ook mijn lichaam wakker en trek ik mijn oogleden moeilijk op. Maar in plaats van dat ik een witte kamer zie met allemaal apertuur, lig ik in een totaal onbekende kamer. De kamer is groot en muren zijn zwart en blauw, best mooi.  Mijn lichaam is alleen bijna net zo blauw. Ik lig in een super chill tweepersoonsbed en recht tegenover het bed hangt een televisie aan de muur met een aangesloten PlayStation. Deze mensen moeten wel een goed inkomen hebben.

Mensen, ja, bij wie ben ik eigenlijk? Ik kijk om me heen, maar er is helemaal niemand in de kamer. Ben ik wel in goede handen terecht gekomen. Vast, mijn buik waar ik veel trappen heb gekregen is beplakt en ook mijn hoofd is verzorgt. Ik heb een grote speciale pleister op mijn neus, die had het waarschijnlijk zwaar te voortduren gehad. Arme neus van mij.

Genoeg zelfmedelijden, tijd voor onderzoek.

Ik wil opstaan uit het bed, maar een pijnscheut gaat door mijn ribben en borst. Het doet te veel pijn. Dan maar nog meer zelfmedelijden, heb ik tenminste iets te doen.

Een hele tijd lig ik hier, niet wetend waar ik ben en bij wie ik ben.

Ineens gaat de deur open, hopelijk is het iemand die ik ken.

Ik kijk mijn ogen uit als ik zie wie het is.

-
Einde hoofdstuk 11
Cliffhanger, nu is er wat spanning. Oeh
Wie denken jullie dat het is?