De•Vour

23:Help

Elle

"So based sa results ng test ay may mild depression ka at schizophrenia. Matagal ka ng nagkakaroon ng symptoms nito pero ngayon lang ito lumala.I suggest na inumin mo itong mga gamot na ito para bigyang lunas iyang sakit mo" he said to me then hand me a small paper.

Gabi na pero naandito pa rin ako sa hospital.I decided na komunsulta sa isang psychiatrist kung ano nga bang nangyayari sa akin.Kailangan kong malaman kung may problema ba sa akin o wala.

Hanggang ngayon ay confused pa rin ako sa nangyari sa akin kanina.Hallucinations nga lang ba talaga iyon?.Pero parang totoo siya.Parang totoo yung pag-iyak ni Ms.Crystal at yung paghahalikan ni Sheily at Raphael.

Naguguilty tuloy ako hanggang ngayon kase nasampal ko siya.Nadala lang naman ako ng galit ko kaya ko naggawa iyon.Hindi ako yung may kasalanan kundi yung malikot kong utak.Siya na lang ang bestfriend at tinulak ko pa siya palayo.Wala na rin sa akin si Raphael.

"Okay ka lang ba Elle?" tanong sa akin ni Dr.Thalia.

"Yeah" iyan ang tangi kong nasagot sa tanong.I'm not in the mood right now for a conversation.

"Kailangan mo ring pumunta rito weekly para sa check-up.Pagabi na rin kaya you may go now.Don't forget to drink your meds okay kung hindi ay maaaring makaexperience ka ng hallucinations okay,you can get away from this" wika niya sa akin at tumayo na.Umalis na rin ako sa hospital dahil pagabi na nga.Baago ako lumabas ay dinala ko muna sa pharmacy station yung papel na binigay sa akin para kunin yung mga gamot ko.

Ano kayang nangyari kay Ms.Crystal?.Isa ba iyong aksidente o baka naman may gumawa noon sa kanya.Gusto ko sana siyang bisitahin pero baka ma-stress lang siya.Sana gumaling na siya ngayon.Kailangan ko ng tulong niya ngayon.Gusto ko siyang yakapin ngayon.

Bigla ko tuloy naalala yung sinabi sa akin ni mama na patayin si Ms.Crystal.Naalala ko tuloy yung nangyari doon sa hallucination ko na kung saan nakita ni Ms.Crystal yung litarato nila ni mama.Baka siguro nagkaroon lang ng maliit na problema noon tapos sineryoso ni mama.Pero hindi ko alam kaya maaari ring sobrang laki ng atraso ni Ms.Crystal kay mama kaya ganun kalaki ang galit niya.

Sa wakas ay dumating na iyong taxi na hinihintay ko.Nang makaupo na ako sa likuran ay kinuha ko ulit yung phone pra tawagan yung psychiatric hospital na kinalalagyan ni mama pero bigla akong napatigil nang may maalala ako.Sleeping Pills.

Agad kong binuksan yung gallery at hinalungkat yung picture na magkasama kami ni Raphael.Mga ilang saglit pa ay nakita ko na iyon at isang bagay kaagad ang umagaw sa aking pansin.Walang sleeping pills akong nakita sa picture.Baka gawa lang iyon ng aking hallucinations.Pero isang bagay lang naman ang bumabagabag sa akin ngayon,paano kung isang hallucination lang pala lahat ng nangyari dati?.

Hindi maaari,ramdam na ramdam ko lahat ng sakit at sarap.Totoong totoo yung pagpatay ko sa mga model.Kitang-kita ng dalawa kong mata ang lahat ng dugo at kasamaang ginawa ko.

"Kuya,sa St.Apostle Hospital na lang po tayo pumunta" wika ko sa taxi driver.

Kahit pa ayaw kong puntahan si Ms.Crystal ay bigla akong kinutuban ng masama.Baka ako ang dahilan kung bakit siya nalaglag.

Gusto kong kausapin si Ms.Crystal kung ano nga ba ang totoo.Gusto ko siyang tanungin sa kung ano nga ba talaga ang nangyari.Bigla akong kinabahan dahil baka ako ang tumulak sa kanya dahil sa hallucinations ko.Kailangan kong malaman.

Mga kalahating oras din ang tinagal bago ako makapunta.Pumunta ako sa helping center ng hospital para tanungin kung nasaang room si Ms.Cryatal.Sana buhay pa siya.

"Kaano-ano po kayo ni Crystal Helve?" tanong sa akin ng isang babaeng nurse.

"Kamag-anak po" tipid kong sagot.

"May I see your I.D ma'am?" tanong niya sa akin at agad kong inilabas ang I.D ako.

"Go to room 066," wika niya sa akin.

Lumapit sa akin ang isang lalaking nurse at he guided me into Ms.Crystal's room.Sa third floor iyon kaya medyo natagalan kami.Nagsisimula ng kumabog ang dibdib ko kase baka totoo na ako ang tumulak sa kanya.Kinakabahan ako na baka ako ang pumatay sa kanya.

"So here we are ma'am" wika sa akin ng lalaking nurse at binuksan ang pinto ng room 066.

Doon ay nawasak kaagad ang puso ko nang makita ko si Ms.Crystal.Maraming nakakabit na tubes sa kanya at nakakasakit isipin na hindi siya gising at dahil lang sa mga makina na ito ay patuloy siyang humihinga.

Tuluyan na akong pumasok at agad kong hinila ang isang upuam patungo sa gilid ng kama niya.Hinawakan ko kaagad ang kamay niya at nakaramdam ako ng lamig.Halo-halo na ang nararamdaman ko dahil sa nakikita ko ngayon.

"Ms.Crystal kung naririnig mo man ako ngayon,gusto kong sabihin sa iyo na sana lumaban ka,kapag nagising ka sabihin mo sa akin kung sino ang gumawa nito sa iyo at kapag nalaman kong ako iyon ay ako na mismo ang susuko at tatanggapin ko ang mga parusa" wika ko at agad tumulo ang mga luha sa aking mga mata.

Pinagmasdan ko ang kanyang mukha sa pangalawang pagkakataon at muling nanaig ang awa at lungkot sa akin.Sa totoo lang,ang mas tinuring kong nanay si Ms.Crystal kaysa kay mama na sinasaktan ako.Sa kanya ako nakaramdam ng isang ina.Siya lang ang tanging babae na naging proud sa mga ginagawa ko.Siya lang ang nag-iisang babae na naging masaya sa mga ginagawa ko.

Gusto kong mag-wala ngayon at umiyak ng umiyak.Bumabalik na yata sa akin lahat ng mga ginawa kong kawalang-hiyaain.Lahat ng mga ginawa ko noon ay humabalik na sa akin.Ayoko na,gusto ko ng kumawala sa sarili ko.Kung kaya ko lang gumawa ng panibagong ay gagawin ko.Kung kaya kung ikutin ang oras pabaliktad ay gagawin ko at itatama ko ang mga kamaliang ginawa ko.Ngayon,pakiramdam ko ay nag-iisa ako at walang handang tumulong sa akin.Lahat ng mga taong nakapaligid sa akin ay hinayaan kong umalis.Napakawalang kwenta ko,kailangan ko ng mamatay.

I have nothing to live for.I shouldn't let beauty and fame eat me.Now,it will kill me.

Natatakot na ako sa sa rili ko.Natatakot na ako sa mga pwede kong gawin.Wala na akong control sa sarili ko.Mga demonyo ko na ang may hawak ng buhay ko.Gusto ko ng mamatay.Para saan pa ang buhay ko kung wala naman akong kuwenta.Akala ko mapapasaya ako ng kagandahan at kasikatan.Akala ko mapapasaya ako ng pera.Wala ng tutulong at magpapasaya sa akin.Gusto ko na lang mawala at kalimutan nng lahat ng ito.Gusto ko ng tumakas.

Tumayo ako at nakita ko ang isang blade na nasa table malapit sa higaan ni Ms.Crytal.Pinulot ko ito at tinapat sa aking braso kung saan naandoon ang pulso.

"Isang laslas lang at matatapos na nng lahat" wika ko sa aking sarili at ipinikit ang aking mga mata.

Ito na,makakalimutan ko na lahat ng ginawa ko.Makakalimutan ko na lahat ng kasamaan ko.Makakawala na ako sa mga demonyo ko.Makakawala na ako sa putanginang mundong ito.

Idiniin ko ang blade sa aking braso at unti-unti akong nakakaramdam ng hapdi.Kasabay nito ang pagtulo ng luha sa aking mata.Bakit ba kailangang mangyari sa akin ito?.Do I deserve all of this?.May mga tao na mas masama pa sa akin pero bakit ako pa?.Hindi ko kaya,gusto ko ng magpahinga.

"Elle,honey,don't " isang boses ang aking nadinig at pamilayar ako sa boses na iyon.

It's Ms.Crystal's voice.

End of chapter