Spel der Rozen

Hoofdstuk 18

18

Lucia

'Je hebt wát?'

Mae slaat haar handen op naar de hemel. 'Je hoorde me wel. Ik heb me ook aangemeld voor het leger.'

'Dit meen je niet. Zeg me alsjeblieft dat dit een grap is. Alsjeblieft.'

Mae snuift. 'Ja, dat dacht ik ook toen ik hoorde dat ze jou hadden gevraagd naar het hof van verderf te gaan – en dat je ja had gezegd.'

'Denk je dat ik dit leuk vind, of zo?'

'Alsjeblieft zeg, je kan nog niet eens tegen bloed. Verdraaid, je zou jezelf nog snijden als je met een mes moest vechten! Niemand had het je kwalijk genomen als je nee had gezegd.'

'Nee, alleen half het Rosarium.'

'Niemand kan het je verwijten dat je jezelf niet halsoverkop in een onmogelijke missie gooit.'

'Ik ben maar een mens, Mae. Eén mens. Tegenover honderden levens die in gevaar zijn. Ik ben klaar met egoïst spelen.'

'Dan zou je prima moeten snappen waarom ik ook meega.'

Natuurlijk doe ik dat. Ik zou andersom precies hetzelfde doen. Ik wil haar niet kwijt. 'Als je me een echt een plezier wil doen, Mae, als je me echt wilt helpen, ga dan niet mee.'

'Als jij ook niet gaat, zal ik me terugtrekken.'

'Mae, sorry hoor.' Paniek golft door me heen. 'Maar wat hebben we aan jou? Je bent een Donkerrode. Hoe is dat nuttig tegen de Zwarten? We hebben je niet eens nodig.'

Mae staart me aan. Vijf, tien, twintig seconden. Dan dringt de inhoud van mijn woorden tot me door. 'Mae...'

Ze doet haar mond open, schudt haar hoofd en loopt weg.

Ik wilde haar ook alleen maar beschermen. Ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Stom, zo stom. Wat voor vriendin zegt nou tegen je dat je nutteloos bent?

Ik recht mijn schouders en zoek mijn weg naar mijn volgende les. Overal in school hangen advertentieposters voor het leger. Ons, als hoogste klassen, wordt gegarandeerde diploma's aangeboden en zelfs speciale aanbevelingen. Ik vraag me af hoeveel geld het leger de school heeft aangeboden voor deze deal.

In de klas zoek ik de plek naast Mae. Ze zit op ons vertrouwde plekje, in het midden van de rij bij het raam. Ik kom naast haar zitten. 'Mae, het spij...'

Ze staat op en gaat ergens anders zitten voor ik mijn zin af kan maken. Een paar meisjes trekken hun wenkbrauwen op.

Ik vraag me af wat ze denken. Iets in de trant van: heeft ze eindelijk die Witte gedumpt?

In de les behandelen we de gebeurtenissen van vorige week. We speculeren over wat dit van verwoestende invloed kan hebben op de maatschappij en komen tot de conclusie dat er ingegrepen moet worden.