In het Rosarium wordt niemand beoordeeld op zijn talenten, afkomst of baan, maar enkel op zijn gave. Men wordt geboren met een bepaalde kleur en aan elke kleur zitten gaven vastgebonden.
Vale Blair is haar hele leven al onderdrukt om haar kleur. Zod...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Vale
ER IS SPECIAAL voor Johanna een feest georganiseerd; exclusief voor haar nieuwe team 5-leden.
De meiden van ons team hebben besloten dat we ons met z'n allen gaan optutten voor het feest, en ze hebben ook besloten dat het op mijn kamer ging gebeuren, omdat ik de grootste suite heb.
Deze meiden zijn geen lieverds die met hun wimpers fladderen en met hun zoetste stemmetje vragen of ze alsjeblieft mijn kamer kunnen gebruiken. Ze besluiten dat dat het plan is, en als je er iets tegen in brengt lachen ze je uit en zeggen ze dat je toch zo grappig bent, terwijl ze extra dicht met het mes langs je heen zwaaien als ze hem in de dummy werpen.
Ze komen aanzetten met een stapel jurken, nu nog allemaal in hun trainingspak. Johanna is niet het type van sportbroeken en sweaters, maar zelfs dat staat haar goed. De kleur matcht met haar haar en haar lichte huid steekt er goed tegen af. Ik snuif.
Mijn huid is vandaag puisterig en mijn haar is stroef en springt alle kanten op. Ik heb geprobeerd er een borstel doorheen te halen, maar ik trok te hard en mijn hoofd deed er pijn van, dus ben ik uit frustratie gestopt.
Ik zat tekenend op mijn kamer te wachten. Het was niets bijzonders, gewoon dingen die in me opkwamen. Het mes waarmee ik Johanna had moeten doden. De kerkklok die naast onze school stond, de wijzers op middernacht.
'Ugh, jouw kamer is echt fantastisch,' zegt een Oranje meisje, wiens naam ik steeds vergeet. Ze stoot haar vriendin aan. 'Ja toch, Pandora?'
Haar vriendin glimlacht traag. 'Natuurlijk,' zegt ze scherp. Ze kijkt al de hele tijd naar me. Ze is een echte Zwarte, en ik heb het idee dat ze jaloers op me is omdat ik een grotere kamer heb, terwijl zij Zwart is. Eerst was ze me niet zo opgevallen. Ze is een soort ninja, ze gaat perfect op in de menigte met haar bruine haren in een paardenstaart en haar licht-opgemaakte, symmetrische gezicht. Ze valt gewoonweg niet op, maar volgens mij is dat haar bedoeling, want ik weet zeker dat ze iets spectaculairs met haar uiterlijk zou kunnen doen, zou ze dat willen. Dat doet ze alleen niet, dus let niemand op haar.
Tot ze een mes pakt, of een zwaard, een pijl-en-boog; wat dan ook. Als Zwarte is ze hier opgegroeid met de gedachte dat Witten afgeslacht moeten worden en al die jaren heeft ze daarvoor getraind. Ik heb nog nooit niemand gezien die zo'n motorische vaardigheid heeft. Behalve Nero.
'Maar waarom heeft zij zo'n grote kamer dan?' zegt Johanna zeurderig.
'Omdat niet alles perfect was in haar leven,' sneer ik.
'Je hebt me geprobeerd te doden, dus ik denk niet dat dat bij mij wel het geval is,' sneert Johanna.
'En ik denk dat je gewoon een verwend kreng bent dat zelfs toen ze haar verdiende loon zou krijgen, genade kreeg.'
