In het Rosarium wordt niemand beoordeeld op zijn talenten, afkomst of baan, maar enkel op zijn gave. Men wordt geboren met een bepaalde kleur en aan elke kleur zitten gaven vastgebonden.
Vale Blair is haar hele leven al onderdrukt om haar kleur. Zod...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
15
Vale
HET IS GRAPPIG hoe snel een mens gewend raakt aan dingen die hij nooit voorspeld had.
Ik raak gewend aan het heerlijk warme bed, zo groot dat ik er onmogelijk uit zou kunnen vallen. Ik raak gewend aan de harde training en aan het falen, net zolang tot ik het werkelijk kan. Maar bovenal wen ik aan de kille vechtersmentaliteit die hier hangt. De wetenschap dat men zal boeten hun daden.
Ook hierin heb je verschillende groepen. Je hebt bijvoorbeeld Pandora, of Nero, de Zwarten die zo geboren zijn of anderskleurigen die in een Zwarte familie zijn opgegroeid. Zo zijn zij opgevoed, ze weten niet anders, dit is hun wereld.
Ik zit in de andere groep. Mensen van buitenaf. Zij die zo beschadigd waren dat dit hun enige optie was. Getraind om te vechten, te doden zelfs. Ik ben er klaar voor.
De trainingszaal is niet zo gevuld als normaal, omdat team 3 op pad is om onrust te schoppen en team 8 is opgeroepen in Deserto, waar de woestijn is en het hoofd van het Zwarte Verweer. Het gebeurt wel vaker dat we naar Deserto moeten komen, vooral nu er best wel wat nieuwelingen zijn.
Ik ben bezig met de messen, die ik nu aardig onder de knie krijg. Ignita vroeg of ik met haar wilde boogschieten, maar eigenlijk had ik daar geen zin in. Toen ben ik bij Pandora gaan staan. Het gaat haar een stuk beter af dan mij.
Als Pandora ziet dat ik naar haar kijk, stopt ze met gooien. Ze brengt haar mes naar haar mond en zet haar tanden erin. Vervolgens trekt ze haar staart strak en zwaait met haar hoofd, zodat het perfecte haar over haar schouders danst.
Pas op, wil ik zeggen, want ze bijt nog steeds op het snijvlak van haar mes. Ik houd me echter in, want ik weet dat ze me uit zou lachen als ik dat zou zeggen.
Ze trekt haar schouders naar achter en pakt het mes. Ze gooit, en het is echt indrukwekkend, alsof het haar geen moeite kost om het hart van de slappe dummy te raken.
Na een paar worpen worden we bij elkaar geroepen. Tijd voor het volgende onderdeel, een competitie, zo zegt Tryphon, onze aanvoerder. We krijgen allebei een mes en de degene die het eerste zijn mes tegen de keel van de ander zet, wint. Verwonden mag, als het maar niet ernstig is. Niet voor niets staan er twee Lichtroze dienstmeisjes klaar, hun handen eerbiedig samengevouwen en hun lichte haar in strakke knotjes.
Drie keer raden tegen wie ik mag. Het is niet Aelia. Jammer genoeg. Nee, het is Pandora, die me een sadistische grijns toewerpt als ze het hoort.
Ja, er is nog een essentieel ding dat ik geleerd heb bij de omgang van mensen bij het Zwarte Verweer. Goed met iemand overweg kunnen is geen garantie dat diegene niet je keel zou doorsnijden als het erom draait.
Ik twijfel of ik niet beter meteen op de grond moet gaan liggen en Pandora laten winnen, om onnodige verwondingen te voorkomen. Maar dan word ik gezien als zwak en gevoelig en dat zijn scheldwoorden bij de Zwarten. Bovendien weet ik wat er de vorige keer gebeurde toen ik "zwak" was, en ook dat die straf als genadig werd gezien.
