In het Rosarium wordt niemand beoordeeld op zijn talenten, afkomst of baan, maar enkel op zijn gave. Men wordt geboren met een bepaalde kleur en aan elke kleur zitten gaven vastgebonden.
Vale Blair is haar hele leven al onderdrukt om haar kleur. Zod...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
12
Lucia
HET VAGE GELUID van mensen duikt steeds prominenter de voorgrond op. Ik hoor fluisterende stemmen en geïrriteerd geklak van iemands tong.
'Hé, Lucia?'
'Hm,' kreun ik terwijl ik me uitrek. Voetstappen verdwijnen.
'Wakker worden, schat.'
Ik open mijn ogen onwillig.
Het is Ava, lijkbleek en met ingevallen wangen. Haar oogkassen zijn zwart en haar wangen ingevallen, maar het is toch onmiskenbaar Ava.
Ik knipper met mijn ogen en hap naar adem. Het gezicht dat verschijnt begint te vervormen. De wangen zijn een stuk voller en de kaak is prominenter, en bovendien zitten er oogballen in haar kassen.
'O,' zeg ik. 'Mae.'
Mae trekt haar wenkbrauwen op. 'Teleurgesteld?'
'Nee. Nee, nee.' Ik zucht en sla mijn armen om Mae heen. 'Ik ben blij dat je het bent, echt waar.'
'Oké.' Mae knijpt haar ogen samen, maar beantwoord mijn omhelzing. 'Ik ook.'
Ik richt mezelf op en kijk in het rond. Langzaam begint alles me weer binnen te stromen. Kamp, Ava, gisteravond, in het bos. 'Waar is de rest?'
'Buiten. Ze zijn met een paar anderen naar een meer gegaan om zich te wassen, maar ik wilde je niet achterlaten.'
'Bedankt.'
'Je ziet er moe uit. Zware nacht?'
'Ik...' Ik pers mijn lippen op elkaar. 'Ik had Xene beloofd wakker te blijven gisteravond. Maar...' Ik wrijf met mijn hand over mijn hoofd. 'Niet dus.'
'Waarom beloof je zoiets dan ook?'
'Ze was bang en ik dacht, ik ben Wit, ik kan haar gerust stellen en zeggen dat ik wel de wacht houd.'
'En nadat ze in slaap viel, besloot je maar gewoon koppig wakker te blijven? Echt Lucia, je bent lief, maar niet zo slim.'
'O.' Daar moet ik over nadenken. 'Vind je dat echt, dat ik niet slim ben?'
Mae slaat haar ogen op. 'Daar ga ik niet eens op antwoorden. Schiet op, ik wil me ook wassen.'
Ik rek me uit en ga staan, maar gebukt, want de tent is compact. Door het tentdoek schijnt de zon, zodat ik kan zien waar ik mijn kleren gelaten heb. Ik pak ze en sla ze, net als Mae, om mijn arm. 'Vind je het echt nodig om je te wassen?'
'We hebben gisteren de hele dag op een paard gezeten en in het bos rondgelopen. Dus ja.'
'Ik vind het prima als jij gaat, maar eigenlijk heb ik er niet zo'n behoefte aan.'
