In het Rosarium wordt niemand beoordeeld op zijn talenten, afkomst of baan, maar enkel op zijn gave. Men wordt geboren met een bepaalde kleur en aan elke kleur zitten gaven vastgebonden.
Vale Blair is haar hele leven al onderdrukt om haar kleur. Zod...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Lucia
De ochtend is nog jong en dat is duidelijk te zien aan de variatie van grijstinten die de lucht verven. Al mijn hele leven heb ik willen weten hoe de zonsopgang er echt uit ziet, met alle kleuren van dien. Oranje, roze, geel – kleuren die ik ken, maar die ik nog nooit in de lucht door elkaar heb gezien.
Soms zou ik willen dat mensen meer gebruik maken van hun gaven. De Donkerroden, die zichzelf kunnen transformeren, doen dat altijd, dat weet ik. Ze willen er zo mooi mogelijk uit zien, want mooi is de definitie van populair. Veel mensen vergeten het, maar mijn kleurenblindheid is een soort voordeel. Ik kan kleuren zien, maar enkel als iemand van die kleur zijn gaven gebruikt. En ik zou zoveel meer willen zien dan zwart, wit en donkerrood.
Vandaag is het eind van de vakantie. Ik moet weer naar school.
Ik fatsoeneer mijn haar snel in de spiegel en strijk mijn witte blouse — die deel uitmaakte van mijn schooluniform — strak.
Bijna vergeet ik het belangrijkste, maar de lege plek op mijn linkerborst is niet te missen. Ik grijp naar de speld met de witte roos, mijn eigen, persoonlijke roos. Op de achterkant staat mijn naam gegraveerd; Lucia Chandler. Men zegt dat de achterkant van goud is. Ik heb geen idee wat ik me daarbij moet voorstellen, behalve geld misschien, want goud is erg kostbaar. Al ons goud komt uit Arsene, het rijkste hof van het Rosarium. Mijn moeder heeft me eens verteld dat goud een prachtige kleur heeft. 'Geel,' zei ze, 'maar dan glanzender. Geel met een oranje ondertoon.' Toen zuchtte ze. 'Een beetje zoals je haar.' Ze gaf me een aai over mijn hoofd.
Ik pin de speld vast. Het wit van de roos valt niet erg op tegen het wit van mijn blouse, niet zoals het opviel bij de anderskleurigen, waar ik een donkerdere kleur bij zie. Maar ik vind het niet erg. Ik hoef niet op te vallen om blij te zijn. Integendeel, ik houd er niet van als alle ogen op mij gericht waren.
Ik kan dat echter niet altijd voorkomen, want Witten zijn zeldzaam in het Rosarium. Net zo zeldzaam als de Zwarten en net iets minder zeldzaam dan de Paarsen en Blauwen.
Paarsen zijn vaak koninklijk, of in het andere geval hebben ze een andere belangrijke functie in het bestuur. Royals liggen nou eenmaal niet voor het grijpen, en bovendien gaan de weinige Paarsen naar andere, elitaire scholen. Als er echter eentje te zien is, dan kan die zeker op aandacht en geroddel rekenen. Vooral van Rozen, die gek zijn op beroemdheden.
Blauwen hebben echter een gave, machtiger dan andere, en daarom zijn zij de buitenbeentjes geworden. Zij kunnen spelen met tijd. Ze kunnen de tijd ook stopzetten. De Blauwen waren vroeger niet geliefd om de trucjes die ze uithaalden. Enkelen gebruikten hun gave nooit, maar de meesten maakten groot misbruik van hun situatie. Er wordt verteld dat ze de tijd te pas en te onpas stop konden te zetten. In de klas, of als iemand iets zei of deed wat ze niet fijn vonden. Als martelende reactie vertraagden ze de tijd, en, als ze echt sadistisch waren, pakten ze iets af of gebruikten ze zelfs geweld.
