In het Rosarium wordt niemand beoordeeld op zijn talenten, afkomst of baan, maar enkel op zijn gave. Men wordt geboren met een bepaalde kleur en aan elke kleur zitten gaven vastgebonden.
Vale Blair is haar hele leven al onderdrukt om haar kleur. Zod...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
{voor wie het vergeten is: Lucia was in hoofdstuk zeven aangekomen op de overnachtingsplek, op weg naar het kamp. Toen klonk er een gil en is ze met Stan en Xene op zoek gegaan naar de bron. Daar troffen ze een dood meisje aan}
10
Lucia
ZE HEBBEN HET lijk begraven. Denk ik.
Dat wil zeggen, Stan heeft het terug gesleept naar het kamp. Ik weet niet hoe hij dat zo nonchalant kon doen, maar ik was erg blij dat hij erbij was.
Xene huilde de hele weg. Er kwam geen nuttig woord uit haar, maar ik neem het haar absoluut niet kwalijk. Ik wilde haar troosten, maar had geen idee hoe. Ik kon het niet bevatten. Het enige wat ik wist, was dat er zwarte magie in het spel is geweest.
Toen we bij het kamp aankwamen, renden veel meiden naar ons toe. Ze zagen het lijk en begonnen te gillen en te huilen. Ik had er moeite mee om me sterk te houden, maar Mae kwam bij me staan. 'Lucia,' zei ze.
Ik haalde diep adem. 'Ze is gedood door duistere magie.' Ik zag iets glinsteren in haar ogen. 'Ken... kende je haar?'
Ze knikte en veegde iets uit haar oog. 'Ja, ze zat vorig jaar in mijn klas. Ava, Ava Cattalus. Een Gele. Altijd vrolijk, altijd levendig, altijd vriendelijk. Ze was best slim, zeiden ze in de klas. Ze was gewoon altijd aanwezig. Erg goed kende ik haar niet, maar toch.'
Ik opende mijn mond, niet wetend wat te zeggen. 'Hoe gaan we het aan haar ouders vertellen?' Hoe erg moest het wel niet zijn om te horen dat je dochter gestorven is, zomaar uit het niets?
Mae keek me leeg aan.
'Sorry, niet het goede moment.'
Ik zuchtte een rillerige zucht. Woede was een onbekende emotie voor mij, maar met iedere traan die werd geweend, kwam het dichterbij. Ik begreep het gewoon niet. Hoe kon iemand dit doen? Hoe kon iemand haar pijn laten lijden, haar dood of stervend achterlaten? Hoe kon iemand het leven van anderen verwoesten door hun dierbare te doden?
Ik snapte het niet en ik snap het nog steeds niet, maar ik wist wel dat ik er niet tegen kon.
Ik liep van het kampvuur weg want ik wilde het lijk niet zien, hoe laf ook. Zo botste ik tegen een huilend meisje op. 'Kijk eens uit,' snauwde ze, samen met een paar scheldwoorden. 'Jee.' Ze sloeg haar handen voor haar ogen en draaide zich om.
'Hé, sorry,' zei ik. 'Gaat het?'
'Wat denk je? Ja, het gaat geweldig! Alleen een vriendin is vermoord, maar verder voel ik me fantastisch, heel erg bedankt.'
'Het spijt...'
'O, alsjeblieft. Je bent toch een Witte? Had er iets aangedaan. Daar ben je voor, toch? Je bent gewoon nutteloos, en geloof me, ik heb helemaal geen zin in jouw bemoeienissen en schijnheilige gedoe. Het is net zo goed jouw schuld, dus weet je? Hou je er eens lekker buiten. Dankjewel.'
