Spel der Rozen

Hoofdstuk 6

       
       6

Vale

Helene heeft me overgebracht naar het ondergrondse kamp van het Zwarte Verweer in Basilia. Het schijnt het grootste kamp te zijn in heel Rosarium, los van natuurlijk de grote kampen in Deserto. De sfeer voelt hier heel raar. Mijn huid tintelt van enthousiasme en opwinding. Ik voel me een klein beetje schuldig, maar duw het gevoel met gemak weg. Voor wie zou ik me schuldig moeten voelen? Mijn ouders, biologisch of niet, geven geen bal om mij. Mijn klasgenoten ook niet. En als ze zich schuldig voelen, laat ze zich maar schuldig voelen. Na alle pijn die ze mij bezorgd hebben, mogen ze het terugkrijgen ook.

  Niet dat ze daar genoeg geweten voor hebben.

  Nee, de enige waar ik iets oprecht schuldigs voor voel is Leonia, die me altijd heeft geholpen in het musea. Zij heeft me als enige echt iets gegeven waar ik blij mee kon zijn. 

  Ach, Leonia kan het vast wel zonder mij af. Ze is zoveel beter dan ik, op elk vlak.

  'Helene.' Een man in een zwart pak, met een zwarte roos trots op zijn borst vastgespeld, komt op ons af. 'Je hebt een nieuwe aanwinst?' Hij kijkt naar mij. 'Leuk meisje. Grappig haar.'

  Ik bedwing de neiging om als een klein kind aan mijn blauwe highlights te zitten.

  Zijn ogen vallen op mijn roos en schieten open. 'Krijg nou wat. Ze is een Blauwe. Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Waar vind je ze tegenwoordig nog?'

  Helene lacht zelfverzekerd. 'Hoe vaak heb ik nou al wel niet gezegd dat je tactischer te werk moet gaan, Aias? Subtieler, bedoel ik.'

  'Het blijkt waarachtig te werken.' Aias staart me aan zoals ik keek toen ik voor het eerst een museum bezocht. 'Ze is kostbaar. Helene, laat voor haar een suite van tweede rang regelen.' Hij glimlacht naar mij. 'Dat is een van de grootste suites. Alleen belangrijke leiders – zoals ik – kunnen er een van eerste rang krijgen. De meeste soldaten krijgen er een van derde rang als ze erg hun best doen. Voel je maar bevoordeeld. Maar ach, na alles wat je als Blauwe over je heen moet hebben gekregen, verdien je dat voordeel wel, zo lijkt me.'

  Mijn mondhoeken krullen automatisch op. 'Ja. Ja, dat is zo.'

  'Helene,' gaat Aias verder, 'ik zal ter ere van jou en deze mooie jongedame een feestmaal organiseren. Ik ben trots op je, schat. Vraag of een van de bedienden haar haar kamer kan laten zien, tweede rang natuurlijk.'

  Dan draait hij zich weer naar mij om. 'Je bent van harte welkom, jongedame. Nu lijkt dit alles misschien nog vaag, je zult je binnen de kortste keren thuis voelen. Ik ben Aias Eskatos, Helenes broer, en een van de leiders van dit kamp.' Hij steekt zijn hand naar me uit.

  Ik schud zijn hand. Een vreemde soort kracht trekt via zijn hand mijn hand door en het voelt zo heerlijk. 'Ik ben Vale Blair.'

~O~O~O~