Ο χειρότερος Εχθρός μου

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 43

Με έπιασε εντελώς απροετοίμαστη...

Έσφιξα δυνατά το ψυχρό ποτήρι και πήρα το θάρρος να τον κοιτάξω, προβληματισμένη τώρα. «Γιατί, ξέρεις εσύ;», ψέλλισα με μία μικρή δόση σαρκασμού, θέλοντας έτσι να κρύψω το έντονο άγχος που με άρχισε να με κατατρώει από το πουθενά.

Ο Ράιαν δεν απάντησε αμέσως, παρά μόνο κράτησε τα λόγια του στην όψη του μπαρτεντερ που μας πλησίασε προκειμένου να αφήσει ένα δεύτερο ποτό στον πάγκο μπροστά μας. Υπέθεσα πως αυτή ήταν η παραγγελία του φίλου μου.

Τόλμησε να ανοίξει ξανά το στόμα του μονάχα όταν βεβαιώθηκε πως ο άλλος είχε πια επιστρέψει στη προηγούμενη ασχολία του. «Πού έχεις μπλέξει, Σαμ;», η φωνή του ήταν βουτηγμένη στην ανησυχία, πρόφερε τα λόγια αυτά τόσο χαμηλόφωνα που για να τον ακούσω έπρεπε να φέρει το κορμί του ακόμα πιο κοντά στο δικό μου. Έτρεμε στην ιδέα μήπως ακουστεί στον οποιονδήποτε άλλο αυτό που, από το πουθενά, είχαμε αρχίσει να συζητάμε.

«Ω, δεν έχεις ιδέα!», κάγχασα εριστικότατα. «Πες μου, όμως, ξέρεις τί σημαίνει αυτό;». Οι σφίξεις του κορμιού μου είχαν φτάσει σε επίπεδα αστρονομικά από την περιέργεια και την ανυπομονησία. Ένα κομμάτι βαθιά μέσα μου, όμως, φοβόταν να μάθει την αλήθεια. Ήλπιζα να είναι απλά δραματικός, και τίποτε άλλο. Διαφορετικά, μπορούσα εύκολα να καταλάβω πως η απάντηση δε θα μου άρεσε ιδιαίτερα.

«Τα γερμανικά είναι η δεύτερή μου γλώσσα, χάρη στη καταγωγή της μητέρας μου...», αποκρίθηκε ψυχρά.

«Γερμανικά;», έσπευσα να αναφωνήσω έκπληκτη.

«Σαμ», αποκρίθηκε τώρα γεμάτος αυστηρότητα. «Είπες στον πορτιέρη ότι όλοι οι άρρωστοι πρέπει να πεθάνουν...», ψέλλισε αυτή τη φράση κομπιάζοντας, ενώ έκανε μία τεταμένη παύση για να στραβοκαταπιεί και να περιεργαστεί την κατάσταση, τόσο εκείνη που υφίσταται γύρω μας όσο και αυτή που υποβοσκούσε πίσω από τα ταραχώδες μάτια μου. «Θα μου πεις τί ακριβώς μπορεί να σημαίνει αυτό;»

Τον κοίταξα βαθιά μέσα στα δύο παράξενά του μάτια. Το σκοτάδι του χώρου πάλευε να κρατήσει το βλέμμα του μακριά από το δικό μου, ενώ ο παράξενος φωτισμός των παροδικών προβολέων προκαλούσε μία μεγαλύτερη σύγχυση στο ήδη μπερδεμένο μου μυαλό. «Πιστεύουν ότι είστε άρρωστοι...», ψέλλισα μέσα από τα δόντια μου, χωρίς να παίρνω όρκο ότι τα λόγια μου αυτά έγιναν αντιληπτά από τον ίδιο.

Στην πραγματικότητα, τα εξέφρασα περισσότερο σε μένα.

«Η άλλη φράση;», συμπλήρωσα βιαστικά. «Τί σημαίνει η άλλη φράση;», είπα ενώ τινάχτηκα και τον κοίταξα γεμάτη περιέργεια. «Εκείνη με την οποία απάντησε ο ίδιος ο πορτιέρης», διευκρίνισα πάνω στην έξαψη της στιγμής, θέλοντας έτσι να γίνω πλήρως κατανοητή. Έπρεπε να μάθω, κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε από πάνω μου τώρα που πάσχιζα να ενώσω τα κομμάτια κατακρεουργούσαν τη ψυχή μου.