Ο χειρότερος Εχθρός μου

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 38

Όχι, το αγόρι αυτό δεν έμοιαζε με κάποιο διεστραμμένο κτήνος. Στο βλέμμα του μπορούσα να διακρίνω τη θλιμμένη του διάθεση. Έμοιαζε αρκετά στεναχωρημένος, ίσως και απογοητευμένος... Παρόλα αυτά η προσοχή του παρέμενε ακλόνητη πάνω σε μία μάλλον ανορθόδοξη έρευνα που πραγματοποιούσε εκεί, κατάχαμα, στο χωμάτινο έδαφος του περίεργου αυτού μέρους.

Μελετούσε την ανατομία αυτού του πλάσματος. Αυτό ήταν το μοναδικό συμπέρασμα που κυριάρχησε εν τέλη στη δική μου προβληματισμένη συνείδηση.

«Χήθκλιφ;», άκουσα μία ελαφριά γυναικεία φωνή να ψελλίζει αδύναμα από κάπου πίσω μου.

Χήθκλιφ... Ένα όνομα παρμένο από τις σελίδες που έχτισαν τον πιο πολύπλοκο, το πιο τρομακτικό, μα και τον πιο ακαταμάχητο χαρακτήρα βιβλίου που είχα συναντήσει ποτέ μου στον κόσμο των βιβλίων. Ανεμοδαρμένα Ύψη... Τί υπέροχο, τί πρωτότυπο όνομα για να δώσει κανείς στο παιδί του!

Έστρεψα τη προσοχή μου πίσω σε κείνη, όπως ακριβώς έκανε και το αγόρι με αυτό το τόσο περίεργο και υπέροχο όνομα. Μπόρεσα να διακρίνω με την άκρη του ματιού μου ότι αυτός της χαμογέλασε θερμά. Για το συγκεκριμένο κλάσμα του δευτερολέπτου που έμεινε να την περιεργάζεται, τίποτε άλλο δεν ήταν σε θέση πια να σταθεί δυνατό ώστε να τον τραβήξει μακριά της. Ήταν πλέον απόλυτα προσηλωμένος σε αυτή τη ταπεινή και γλυκιά κοπέλα.

Ένας έντονος κόμπος προκάλεσε σφίξιμο στο στομάχι μου όταν η δική της προσοχή έφυγε από τα σοκολατένια του μάτια για να εστιάσει τελικά χαμηλά, στα ματωμένα του χέρια...

Το πρόσωπό της έχασε κάθε ίχνος συναισθήματος για μία στιγμή, ενώ έμεινε να περιεργάζεται το νεκρό πλάσμα που κρατούσε. Πολύ σύντομα, όμως, το ευδιάθετο προσωπείο αντικατέστησε κάθε προβληματισμό και κάθε πιθανή ανησυχία. Τον κοίταξε ξανά με το ίδιο εκείνο βλέμμα της στοργής που με έκανε να ανατριχιάζω. Με επιφύλαξη επέτρεψα στον εαυτό μου να σκεφτεί πως μάλλον δεν ήταν περίεργο για την κοπέλα το θέαμα με το οποίο είχε μόλις έρθει αντιμέτωπη. «Πού το βρήκες αυτό, καλέ μου;», αποκρίθηκε γλυκά.

«Ήταν ήδη νεκρό όταν το βρήκα... Δεν πρόλαβα να το σώσω», η φωνή του έκρυβε πικρία, γρήγορα όμως παρασύρθηκε σε άλλη συχνότητα χάρη στις σκέψεις που έτρεχαν με ρυθμούς γοργούς μέσα στο μυαλό του. «Έτσι έφερα τους τόμους από τη βιβλιοθήκη κι άρχισα να το μελετώ. Θέλω να καταλάβω την αιτία του θανάτου», αποκρίθηκε με τρόπο που παρέπεμπε σε κάποιον εξειδικευμένο ιατροδικαστή ή εγκληματολόγο.