Friends Forever?

Hoofdstuk 41

POV. Robin
"Nou welkom thuis." Zegt Sam. Ik stap binnen en ruik even de geur van het huis. Gewoon normaal zoals ik het gewent ben, niet die ziekenhuislucht. Ik zet mijn tas neer en kijk rond, tegen de muur zie ik het schilderij staan wat ik in het begin weg wilden hebben. Ik loop er naar toe en draak het om zodat ik de foto kan zien. Ik kijk Sam aan en zeg: "zou hij opgehangen kunnen worden? Het is toch een stukje verleden." Sam glimlacht en knikt, hij komt naar mij toe en geeft mij een kus op mijn wang. "Ik ben blij dat je er zo over denkt." Zegt hij. Ik glimlach en kijk omhoog, ik loop stap voor stap omhoog naar mijn slaapkamer. Als ik de deur open doe zie ik alle spullen van mijn werk, ik voel woede in mij opkomen en pak een doos die in de hoek staat. Ik loop naar de pistolen en gooi ze er hard in, ook mijn uniform en de rest van mijn spullen gooi ik er in. Ik ren naar beneden en gooi de doos neer in de hal, ik bel mijn baas en roep hard dat ik ontslag neem. Ik loop weer naar boven waar ik tegengehouden word door Sam. "En nu ademen door je neus in en mond uit. Ik snap dat dit alles lastig is maar je kan toch niet zomaar ontslag nemen? En je bent toch al vaker door dit soort dingen in het ziekenhuis beland?" Zegt Sam, ik knik en zeg dan rustig; "maar ik heb nog nooit mijzelf dom gedragen tegenover mijn echte vrienden. En door dit gedoe wel." Ik zie dat Sam naar mij staart, dan zegt hij: "Robin, ik weet dat dit niet het moment is misschien maar ik wil gewoon niet meer die hopeloze verliefdheid. Zeg alsjeblieft dat we alles officieel kunnen laten zijn." Ik kijk hem aan, meent hij dit serieus! Ik kijk hem aan en duw mijn lippen op die van hem. "Sam, ik denk dat je het goede moment hebt uitgekozen. En ja, we zijn officieel." Zeg ik daarna. Sam kijkt blij en legt zijn hand op mijn wang, ik zie hem slikken en ik leg mijn hand op de zijne. "Het komt allemaal goed, dat beloof ik je." Zeg ik, ik zie dat hij het moeilijk heeft met alles. Maar ik voel gewoon dat alles goed gaat komen.
"Ro! Je bent thuis!" Hoor ik Melanie roepen, ze stapt net binnen met Dioni. Dag mooi momentje, denk ik bij mezelf. Ik maak een glimlach op mijn gezicht en geef mel een knuffel. Ook Denise stapt binnen, ik geef haar ook een knuffel en kijk ze aan. "Hoezo mocht je zo snel weg?" Vraagt mel. Ik kijk haar aan en zeg: "mocht ik niet eerder naar huis dan?" "Wij dachten van niet." Zegt Denise. Ik zucht en kijk Sam aan, dan zeg ik: "Sam, volgens mij heb je mij dan ontvoerd. Dus nu moet je mij maar eerlijk terug brengen." Sam kijkt mij vragent aan en ik begin te lachen. "Grapje jongens, ik mocht al lang naar huis." Zeg ik. Iedereen begint te lachen, Sam stoot mij aan en wijst naar Dioni. Ik zie hem niet mee lachen, hij kijkt naar de grond. Ik kijk Sam aan voor goedkeuring, zodra hij knikt zeg ik: "Dioni, zullen we even een rondje gaan lopen?" Dioni kijkt op en knikt. Ik loop naar hem toe, samen lopen we naar het park. "Zo dus je bent weer thuis." Zegt Dioni Zachtjes. Ik knik en kijk hem aan. "Blijf je ook bij ons wonen of ga je weer naar Amerika wonen?"  vraagt hij. ik zeg al vrij snel: "ik blijf hier, ik ga niet nog eens een relatie kapot maken." ik sla mijn hand voor mijn mond en zeg: "sorry dat bedoelde ik niet." dioni kijkt mij aan en zegt: "maakt niet uit, maar soms vraag ik mezelf af. nee laat maar, het is stom om te zeggen." ik zie een bankje en duw hem daarop. "vertel." dioni zucht en zegt zacht: "stel jij was niet naar amerika gegaan, zouden wij dan nog wat hebben?" ik kijk weg en denk na, ik kijk hem weer aan en zeg: "ik denk het niet, ik bedoel jij hoort bij mel en..." "en jij?" zegt dioni. ik kijk hem aan en zeg: "ik hoor bij sam." "dus toch." zegt dioni bevestigend. ik knik en kijk hem aan, ik kan geen emotie op zijn gezicht lezen. "ro, je hebt altijd een plekje in mijn hart. dat weet je toch." zegt dioni. ik knik en zeg: "jij hebt ook altijd een plekje in mijn hart." dioni kijkt mij aan en hij knuffelt mij. "je weet toch wat er allemaal aan de hand is." vraagt dioni. "ja, ik weet dat iemand achter mij aan zit. nou en dat is het." zeg ik. dioni kijkt weg, ik tik dioni aan en kijk hem aan. ik zie dat hij wat voor mij achter houd. "dioni wat is er!?" vraag ik. dioni zucht en zegt: "luister ro, er is iets tussen jou en je moordenaar. en sam is dat aan het uitzoeken, hij is op het moment zijn leven aan het geven voor jou." ik kijk met grote ogen naar dioni, ik knik nee met mijn hand voor mijn mond. hij wil mij een knuffel geven maar ik sta op. "ik moet even naar samuel denk ik." zeg ik bibberend. dioni knikt en ik ren weg, ik ren zo snel mogelijk naar huis. ik moet sam gewoon spreken, hij kan zich niet zo maar op offeren.  ik loop door de deur meteen naar de woonkamer, ik zie hem zitten. hij praat met denise, mel en kaj. ik duw hem zodat hij naar achter deinst. "waarom offer je jezelf op! dit is mijn zaak, ik word achterna gezeten jij niet! ik wil je niet kwijt verdomme! waarom doe je dit jezelf aan." zeg ik huilend. sam wil mij rustig krijgen maar dat lukt niet. "ik ga weg! dat is veiliger voor jou en mij." zeg ik en ik ren naar boven. boven in de gang struikel ik. ik blijf op de grond zitten en begin te huilen.