Friends Forever?

hoofdstuk 35

POV. Robin
Ik ga zitten aan de tafel tegen over dioni. Ik kijk in zijn hazelnoot bruine ogen die mij gek genoeg niks meer doen, toen ik hem weer voor het eerst zag deed het mij pijn om hem weer te zien. Ik miste hem blijkbaar maar gek genoeg zag ik dat pas toen ik hem zag. Maar nu mis ik het niet meer, oke ik mis wel de tijd dat we nog zo close waren. En hetzelfde bij sam, we waren zo close. Ook de momenten die kaj en ik hadden, de kussengevechten die ik met hem had toen ik bij hem mocht logeren. "Hey robin wat is er?" zegt sam die naast mij zit. Ik kijk hem aan en zeg: "hoezo?" sam wrijft over mijn wang die ik meteen van mijn lichaam af haal. Ik knik nee en hij zegt: "nou er liep een traan over je wang." ik pak snel mijn telefoon en kijk op mijn wang. "Ach ja ik euhmmm..... Wacht even ik hoef aan jou geen verantwoordig af te leggen." roep ik. "Hoho dat zeg ik toch ook niet, ik vroeg wat er was." zegt sam. Ik kijk hem aan en zeg: "dat gaat je geen zak aan." sam knikt en drinkt van zijn wijn. Ik zucht en kijk naar buiten, mag ik niet een keer mezelf zijn. Of durf ik het gewoon niet, niet dat ik bang ben voor mijn 'oude' vrienden maar voor mijn baas. Af en toe komt hij langs en komt hij alles controleren, als ik dan iets flik ben ik meteen ontslagen. En dat wil ik niet, ik heb het al eerder gehad. Ik was met een jongen die ik moest helpen en dat werd op den duur meer, hij kwam controleren en betrapte ons. De tweede keer in mijn leven dat ik dus betrapt was, hij gaf mij nog een kans en die kans verkloot ik niet nog een keer. "Hoe euhm, ja hoe ga ik dit zeggen." zeg ik twijfelend. Kaj kijkt mij aan em zegt: "gewoon zeggen, we zijn. Nog steeds je vrienden." zegt kaj. Ik kijk in zijn blauwe ogen, en knik langzaam. Ik zucht en zegt: "hoe is het met mijn vader?" de laatste woorden moffel ik een beetje weg. Ik krap achter mijn oor en durf de rest niet aan te kijken. "Voor hem goed, maar voor jou." zegt sam en hij neemt een slok wijn. Meteen draait mijn hoofd om en kijk ik sam vragent aan. "Hij is getrouwt met jeanette en ze wonen nog steeds samen, taira slaapt in jou kamer in ons bed en gedraagt zich zoals jou. Ze is helemaal blij met haar nieuwe vader." zegt samuel. Ik begin boos te worden en knijp in het glas die ik vast heb. "Ja dat hoeft niets stuk." zegt dioni en hij haalt mijn hand vast het glas af. "Als je wilt knijpen door woede knijp dan in mijn hand." zegt dioni en hij pakt mijn hand vast. Ik haal mjjn hand uit de zijne en zeg: "hoezo woede, ik ben de kalmte zelfve." ik hoor dat sam zich verslikt en hij lacht heel hard. "Jij en kalm." zegt hij en hij begint nog harder te lachen.

POV. Samuel
Iedereen heeft het wel naar zijn zin merk ik op als ik de tafel rond kijk, zelfs robin. Ze is misschien verranderd maar op dit soort momenten is ze weer helemaal de oude zij. Ik drink een slokje van mijn wijn en kijk glimlachend rond, ik denk dat we vanavond weer een ouderwetse vriendenavond hebben gehad. Ineens hoor ik geweerschoten en zie ik een man die aan de tafel voor ons zat neervallen. Ik ren naar de man toe en draai hem om, er is allemaal bloed op zijn borst. Hij is recht geraakt, de schutter kan dus goed richten. "Meekomen!" Roept robin. Ik kijk om en zie haar staan met haar geweer in haar hand, haar blik staat dreigent. Ik knik en sta recht, ze pakt mijn hand en trekt mij naar de keuken van het restaurant. Ze doet de deur dicht en kijkt ons aan, ik kijk haar ook aan en zeg: "dit is menes toch?" Ze knikt en kijkt verder rond. "Jullie blijven hier en ik ga kijken wat er aan de hand is, en of ik het misschien kan oplossen." Zegt ze, ze laad haar geweer en wil door de deur terug het restaurant terug lopen. Ik pak haar hand vlak voor dat ze naar buiten loopt. "Doe alsjeblieft voorzichtig, ik wil je niet nog een keer verliezen." Zeg ik en ik kijk in haar blauwe ogen. Ze trekt haar arm los en zegt: "sam dit is mijn werk, ga jij maar lekker zingen. Ik ben beveiliger, ik heb geleerd om mensen uit te schakelen." En ze rent door de deur het restaurant in. Ik loop terug en sla op een tafel. "Verdomme." Roep ik. "Gast wat is er, het komt wel goed." Zegt dioni. Ik draai mezelf in een klap om en loop dreigent naar dioni. "Jij houd niet meer van dr zeker." Schreeuw ik. Dioni kijkt mij schrikkerig aan en zegt: "ik ben wel bezorgt om haar maar ik ben blij dat mel veilig is, ben jij niet blij dat loïs veilig is?" "Ach man wat kan mij loïs schelen, ik weet alleen dat ik verdomme gewoon weer een kans heb om robin te verliezen. Dit is fk serieus gast." Roep ik. Hij slikt en knikt, ik zucht en ijsbeer door de keuken heen. Het is doodstil, zelfs in het restaurant hoor je geen geluid. Dat maakt mij nog banger, stel dat ze....? Nee zo mag ik niet denken. Zo ben ik niet opgevoed. Ik zucht en ga tegen het keukenblad aan leunen, stil luisteren we allemaal of er misschien geluid komt. Het blijft stil, er komt geen geluid. Minuten lang wachten we op geluid tot dat robin ineens binnen komt rennen. "Rennen weg!" Roept ze. Meteen beginnen we allemaal te rennen naar buiten. Ik hoor een schot en kijk achter mij, ik zie robin op de grond liggen terwijl er steeds meer bloed uit haar lichaam stroomt.