Friends Forever?

hoofdstuk 36

POV. Samuel
Kaj tilt haar op en rent langs mij naar buiten. Iedereen rent weg behalve jai hij blijft staan en kijkt om. "Sam kom rennen!" Roept hij. Ik knik langzaam en ren de jongens achterna, ik kijk nog een keer om en zie iemand weg rennen. Ik kan het niet houden en ren achter die persoon aan, iemand die mijn meisje neerschiet is nog niet jarig. Ik ren achter hem of haar aan en kom steeds dichterbij, ik trek zijn muts van zijn hoofd en kom erachter dat het een haar is, ze draait zich om en ik kijk in bruine ogen en daarna tegen een pistool. Ze pakt de muts uit mijn hand en zegt zacht: "jij vergeet dit of je ligt er net zo bij als je vriendinnetje." Ik knik langzaam en houd mijn handen omhoog. Ze rent weg en ik zucht diep, dit was gevaarlijker dan ik dacht. Ik had ook neergeschoten kunnen worden. "Samuel kom nou, ze verliest steeds meer bloed!" Hoor ik de schrikkerige stem van kaj roepen. Ik draai mezelf om en ren naar het busje, ik stap in en zie robin op de schoot van kaj liggen met haar hoofd. Haar ogen zijn gesloten en ze ligt stil, aan de zeikant van haar buik zie ik een rode plek die steeds groter en groter word. Ik trek mijn shirt uit en duw hem op de plek, kaj kijkt mij vragent aan. "Ze zeggen dat het beter is om een shirt op zo'n plek te duwen. Stopt het bloeden ofzo" zeg ik. Kaj knikt en zucht. "Ik ben heel blij dat denise hier niet bij was, ik had haar niet kwijt gekunt." Zegt kaj. "Mee eens, mel kan ik ook niet kwijt." Antwoord dioni er op. "Oh dus ro mag wel gemist worden wil je zeggen?" Zeg ik. "Nee dat bedoel ik niet, maar het is gewoon..." Stottert dioni. "Dat je niet meer verliefd op haar bent dus dat het je geen donder meer uit maakt of ze er nu is of niet." Maak ik boos en schreeuwend zijn zin af. "Sam! Stop dit heeft geen zin, we gaan hier ruzie over iemand maken die hier dood ligt te bloeden. Nee ik ben niet meer verliefd op haar maar ze heeft altijd een plekje in mijn hart, eerst dacht ik dat ik moest kiezen. Maar ik zie toch ook wel dat jou hart en de hare bij elkaar horen dus ik heb mijn gedachtes verzet en alleen maar lol met haar gemaakt als een gewone vriendin. En nu weet ik dat ze een vriendin is die ik zeker niet kwijt kan maar die ik ook nooit meer voor mij zelf zou hebben. Ik moet dat delen met jou!" Roept dioni boos. Kaj onderbreekt hem en zegt: "ja fijn hoor van dat hart delen maarre als we niet op schieten valt er niks meer te delen want het klopt dan niet meer." "Nee iderdaad haar hartslag in haar pols word steeds zwakker." Zegt cassius die haar hand rustig vast heeft. Ik knik en kijk naar buiten, als ze dit nu maar haalt.

POV. Robin
"Als ze dit nu maar haalt." Hoor ik de stem van Sam zeggen. Ik probeer mijn ogen te openen maar het lukt niet op de een of andere manier, ze lijken wel aan elkaar geplakt. Ik kan alles horen maar niks zien en het ademen word ook steeds moeilijker. De stemmen vervagen ook steeds meer, ik weet niet hoe het komt maar er blijft maar van een iemand een zin in mijn hoofd hangen. Dioni zei letterlijk: 'jou hart en de hare horen bij elkaar' klopt dit? Is dit echt waar? Hoort mijn hart echt bij de zijne of is dit alleen maar een gedachte, de gedachtes van dioni zijn oneindig en je weet maar nooit wat je volledig kan geloven. Maar dit klonk letterlijk super serieus, maar toch is het moeilijk om te geloven. Mijn moeder schreef in haar brief die bij het schilderij zat dat Sam nog veel voor mij ging betekenen. In vatte dit op als goede vriendschap, maar zou het ooit meer worden dan dat? Ik dacht er niet eens aan, mijn gedachtes waren bij dioni, was hij wel een goede keus of had ik meer naar de rest moeten kijken. Had ik dan geweten of Sam op mij viel of zelfs nog valt? Want Loïs is er ook nog, zij heeft een relatie met hem. En volgens iedereen loopt die relatie prima, heb ik misschien ruzie gekweekt tussen die twee toen ik terug kwam? Of komt het niet door mij en is die relatie gewoon niet meer wat het was. Dan nog dat meisje wat mij neerschoot, bruine ogen, bruin krullend haar. Ze lijkt wel een replica van mij, maar dan op de een of andere manier een spiegelbeeld. Ze lijkt boos, boos op alles en iedereen. Net als ik in het begin toen ik weer terug kwam, was ik wel boos? Of was ik bang, bang om iedereen weer onder ogen te komen. Ik vluchtte naar Amerika jaren geleden zonder dat ik het zelf door had. Toch heb ik van mijn moeder geleerd om nooit te vluchten voor je fouten, hoe groot ze ook zijn, hoe deprimerend ze ook zullen worden. Nooit mag je vluchten voor je eigen fouten, dat is laf en kleinzerig. "Oké op drie leggen we haar op het bed." Hoor ik een onbekende stem zeggen. Ik voel mezelf bewegen zonder dat ik iets doe, ik wil mezelf wel verzetten maar het gaat niet. "Doen jullie alsjeblieft voorzichtig met haar, ik wil haar niet nog eens verliezen." Zegt de trieste bijna huilende stem van Sam. "Jongen, ik weet wat ik doe. Dit is mijn vak, alleen we weten niet zeker hoe dit gaat aflopen." Zegt de onbekende stem weer. "Nee doe hier iets aan maar nee......" Hoor ik Sam zijn stem schreeuwen. Maar het geluid vervaagt en verdwijnt, ik hoor alleen maar piepjes en geroezemoes van mensen die ik niet ken. Waar ben ik?