Friends Forever?

hoofdstuk 7

POV. Samuel
Terwijl ik naar huis rijd heb ik gewoon een gevoel dat iets niet klopt. Robin moest blijven voor een afspraak, dat zo belangrijk was maar toch wilde ze het mij niet vertellen. En dioni moest een 'schoolopdracht' maken, ik heb ook gewoon zo'n raar gevoel in mijn onderbuik. "Sam waar denk je aan?" vraagt denise die naast mij rijd met haar scooter. "Owh gewoon, dat robin bleef voor een afspraak en dioni voor een schoolopdracht " zeg ik. Denise kijkt terug naar de Weg en zegt: "je denkt dat robin samen met dioni een afspraak heeft." ik knik en rijd verder. "En als ze dat heeft, wat maakt het uit. Laat ze lekker, ik zie hoe dioni om robin heen draait. En zij om hem trouwens." zegt denise. "Om elkaar heen draaien?" zeg ik stotterend. Denise knikt en zegt: "focus jezelf op je eigen leven, Ze zullen toch niet langs samen zijn. Kom op dioni, kaj en jij willen beroemt worden en robin wil andere mensen beschermen." ik knik en zeg: "ik zal het proberen maar ik moet hier naar links, doeg." denise zwaait en rijd recht door. Ik rijd naar huis maar blijf mezelf afvragen of ze nu echt samen afspreken of het is echt heel toevallig. Ik zet mijn scooter op de pad en doe hem op stot, ik loop mijn huis binnen en trek mijn jas uit en gooi mijn tas op de grond. Ik pak mijn mobiel en loop naar de woonakamer, ik plof op de bank en zet netflix aan. Ik moet toch wat doen. "Sam, samuel ben je thuis?"hoor ik de stem van mijn moeder zeggen. "Ja!" Roep ik en ik zet zwartboek aan. Ik hoor voetstappen van de trap en voor ik het weet staat mijn moeder voor mijn neus. Ze blokkeerd mijn beeld, en kijk om haar heen naar het beeldscherm. Ze zucht diep en geïrriteerd, ze pakt de afstandsbediening uit mijn hand en zet de tv uit. "Mam, jezus." Roep ik boos. Ze komt naast mij zitten en zet de wasmand naast de bank. "Moet jij niet naar buiten, lekker met je vriendjes voetballen en daarna naar je kamer om je huiswerk te maken." Vraagt ze en ze begint de was op te vouwen. Ik knik nee en draai met mijn ogen. "Mam ik ben 17, ik doe waar mijn hoofd naar staat." Zeg ik. Ze kijkt mij aan en zegt: "oja, ik kan mij nog zo goed herrinderen dat je 3 was en toen vond ik je al groot." Ik zie haar wegdromen bij de gedachte, en ze praat verder. "En nu begin je al je echte eigen leven te leiden en word je verliefd, dan ga je op jezelf wonen, trouwen, kinderen en dan zit ik zo bij jou op de bank met dan kindjes van 3 om mij heen." "Mam doe normaal, het meisje die ik leuk vind ziet mij niet staan dus veeg je toekomstplan maar in de prullebak. Ik eindig gewoon als een eenzaam oud mannentje onder de brug!" Zeg ik.

POV. Robin
Ik kijk rond in de woonkamer van dioni. We hebben net samen gegeten en een beetje tv gekeken, ik ben eigenlijk nooit hier we zijn altijd bij mij met heel de vriendengroep. Ik ben ook nog nooit samen geweest met dioni, maar tot nu toe vind ik het heel fijn. "Is er iets mis?" Vraagt dioni als hij aan komt lopen. Ik knik nee en zeg: "alles is prima, ik zat gewoon te denken." "Jij en denken, dat is nieuw." Zegt hij en hij ploft naast mij neer op de banl. "Waar dacht je aan." Zegt hij en hij kijkt mij vertrouwlijk aan. Ik glimlach klein en zeg: "over sam enzo, hoe ga ik hem dit uitleggen." "Niet aan denken, dat is voor latere zorg. Denk eerder aan ons." Zegt dioni. Ik kijk hem bedenkelijk aan en vraag: "ons?" Hij knikt en zegt: "ons." Ik glimlach ietsje breeder en vraag: "is er een ons dan?" "Ik denk het wel." Zegt dioni en hij kijkt maar buiten. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en kijk met hem mee. Er is niks bijzonders te zien maar toch is alles bijzonder, ik lig hier op zijn schouder te kijken naar buiten. In zijn huis op zijn bank, hij was altijd een vriend van mij maar toch ook mijn chrush. Van vele meisjes bij ons op school ook, hij is natuurlijk gewoon heel knap. De de jongen die ik leuk vind zei net dat hij een ons voelde tussen ik en hem. Dat is echt geweldig, ons staat voor wij samen. Hopenlijk voor lange tijd. Ik voel dan hij zacht zijn arm om mij heen slaat. Ik kijk hem aan en meteen haalt hij zijn arm weg. "Vind je het vervelen als... nou ja euhm." Vraagt hij onzeker en twijfelachtig. "Nee ik vind het fijn." Zeg ik tegen hem." Hij glimlacht zwak en hij slaat zijn arm om mij heen, ik kijk in zijn mooie bruin kleurige ogen en zie twinkelingen erin verschijnen. Ik heb nooit zo op zijn ogen gelet maar nu ik ze goed kan bekijken zie ik dat ze echt heel mooi zijn. "Dioni we zijn thuis." Hoor ik een mannelijke stem zeggen. Ik zie in eens een man en vrouw de woonkamer in stappen, ik haal mijn hoofd van zijn schouder. De man steekt zijn hand uit en ij zeg: "hoi robin." "Hoi de vader van dioni." Zegt de man vrolijk en hij loopt naar de keuken. Dan komt de vrouw naar mij toe en we schudden elkaar de hand. "Hoi robin." Herhaal ik. "Hallo robin welkom, ik ben de moeder van dioni. Hopenlijk heeft hij je wel goed verzorgt." Vraagt en zegt de moeder van dioni. Ik knik vriendelijk en kijk dan weer naar dioni, hij zit nog steeds op de bank maar zijn ogen zijn gericht op mijn billen. "Dioni?" Vraag ik. Hij kijkt op en glimlacht. "Sorry." Zegt hij. Ik begin te lachen en ga naast hem zitten, we kijken elkaar aan en dan beginnen we allebij te lachen. Dit lachen zal altijd vertrouwd blijven.