Friends Forever?

hoofdstuk 21

POV. Samuel
Overal liggen spullen van haar moeder, van kleding tot lampen en schilderijen. Ik loop stap voor stap rond en bekijk alle dingen die ik zie. Ik kom bij een plank aan met allemaal fotoboeken. Zal ik? Nee dat kan ik niet maken, dat is prive daar mag ik niet aanzitten. Ik loop door maar blijf staan, ach als ik het snel doe zal niemand er wat van merken. Ik pak een fotoboek waar op staat:

Charlotta and Robin

Charlotta was de naam van haar moeder, ik sla het boek open en val meteen in het verleden van robin.

Nu snap ik wat de vader van robin altijd zei. Ze lijkt echt veel op haar moeder, dezelfde ogen en glimlach. Ik snap waarom dat haar vader op haar moeder viel, zij en robin zijn allebij prachtig. Ik sla een bladzijde om en bekijk de andere foto.

Ik glimlach even, de duckface. Op bijna elke foto staat robin zo, dus dat is ze nog niet verleerd. Eigenlijk heb ik de moeder van robin nooit goed gezien, als ik bij ro was zat haar moeder altijd hier. In de garage, dit was charlotta's schilder plek. "Wat doe je?" hoor ik de gebroken stem van robin zeggen. Ik schrik en draai om, ik zie haar staan met verbazing in haar ogen. Ze loopt naar mij toe en bekijkt de foto, ik hoor haar grinniken. "Mama." zegt ze zacht. Ik knik en kijk haar aan. Ik leg mijn hand op haar rug en wrijf er over. "Ik denk dat de het verdient om alles te weten." zegt ze en ze kijkt mij aan. Ik kijk haar raar aan en zeg: "waarover?" "mijn leven, maar we gaan ons eerst wel even omkleden." zegt robin. Ik knik en sla het boek dicht en leg hem terug op de plank. Ik loop achter robin aan naar boven, ik doe de kast open op haar kamer en pak wat kleding voor mezelf. "Sam." zegt robin. Ik draai mezelf om en vang net de handdoek op die ze gooit. Ik geef haar eem glimlach, ze glimlacht zwakjes terug en verdwijnt dan in de badkamer. Ik doe mn zwembroek uit en leg hem op de hoek van haar bureau. Ik droog mezelf af en kleed mezelf aan en draai mij om. Ik zie robin staan en glimlach naar haar.

"Je ziet er goed uit." zeg ik eerlijk. Ze knikt en pakt mijn zwembroek. "Als ik mezelf zo ook eens voelde zou het ook goed zijn." zegt ze en weer glimlacht ze zwakjes. Ze loopt beneden gevolgt door mij, ze gooit mijn zwembroek en haar bikini in de was en kijkt mij aan. "Ik denk dat we beter naar de garage kunnen gaan, daar kan ik mezelf beter uiten denk ik." zegt ze. Ik knik en loop naar de garage, ik draai mezelf om en kijk naar wat robin doet. Ze pakt een kleed en legt die neer, ze gaat er op zitten en klopt erop. Ik ga zitten en kijk naar haar. Ik ben benieuwd wat ze verteld.

POV. Robin
Ik zucht even en kijk sam aan. Hij legt zijn hand op mijn been en kijkt mik veel belovend aan. "Het is goed." fluisterd hij. Ik knik en begin te vertellen: "nou op 23 februari 1997 ben ik geboren. Ik ben in amerika geboren, daar heb ik ook gewoont tot mijn 5de. We woonde trouwens bij de ouders van mijn moeder. Daarna zijn we naar nederland gekomen, omdat mijn moeder mijn vader miste. Ik heb de eerste 5 jaar van mijn leven mijn vader nooit gezien. Nou toen gingen we bij papa wonen en hebben ik en mijn moeder nederlands geleerd. Ik ben toen naar een basisschool gegaan en nou ja ik was eigenlijk best wel snel thuis hier in nederland. Nou toen ging ik naar de middelbare school en ontmoette ik jou. De dag na dat ik 13 werd ging mijn moeder naar een kunstfair toe, in utrecht. Mijn moeder schilderde maar dat weet je. Op de terugweg werd ze op de snelweg aangereden door een bus, de bus achter haar reed haar zo hard aan dat ze met de auto onder een vrachtwagen terecht kwam. Ze was op een slag dood, er was niks meer aan te redden. In een klap was mijn moeder weg." ik blijf met tranen in mijn ogen naar het laatste schilderij van mijn moeder kijken. Ik voel en draaiende troostende hand die over mijn rug wrijft. Ik kijk sam aan en zie ook hem met tranen in zijn ogen staan. "Dit wist ik niet, ik heb ook nooit geweten hoe dat je moeder was overleden." zegt hij. Ik knik en zeg: "sorry dat ik dat nooit heb verteld." sam knikt nee en zegt: "je hoeft geen sorry te zeggen, jij kan hier ook niks aan veranderen." "nee maar als die bus gewoon goed had uitgekeken dan was dit alles nooit gebeurt." zeg ik en de tranen blijven komen. Sam knikt en kijkt rond, ik kijk ook rond en zie allemaal schilderijen van mijn moeder. Allemaal portretten van foto's van mij of van papa en haar. "Wat is dat?" vraagt sam en hij wijst naar iets wat onder een doek staat. "Geen idee?" zeg ik en ik sta op. Ik loop er heen en pak het vast, ik til het op en breng het naar sam. "Het is zoiezo een schilderij." zeg ik. Sam knikt en gaat ook staan. "Nou haal dat doek er af." zegt hij. Ik knik en trek het doek er af, meteen is sam stil. "Wat?" zeg ik. Ik zet het schilderij tegen de muur en bekijk het, ook ik ben meteen stil. Het is een schilderij, en niet alleen van mij. Ik zie mezelf en samuel, we zitten samen op mijn bed in kleermakerszit. We zijn duidelijk vrolijk, we glimlachen allebij. Er plakt een brief bovenaan de lijst. Ik kijk sam aan en pak de brief. " wat is dat?" vraagt hij. Ik haal mijn schouders op en maak de brief open.