The Marauders And The Hogwarts Child #Netties2017

32. Remus J. Lupin

Eindelijk! Na een week mag El van de ziekenzaal af. Meteen zijn we gaan wandelen. Het wordt al wat warmer. Gelukkig maar, ik ben het koude weer zat. Eloise ziet er nog steeds bleek uit, onder haar ogen zaten wallen.

'Beloof me iets,' zei ze plotseling. Ik keek haar aan. 'Wat?'

'Geloof dat ik blijf leven. Zoals je al zei, het gaat gewoon even minder.'

Ik slikte. Ze heeft gelijk, ik begin me steeds meer voor te bereiden. Ik bekeek haar even. Haar haren zaten in twee vlechten, gemaakt door Marlene. De anderen weten nu ook dat haar hart vreselijk is. Ze draagt haar favoriete donkerblauwe trui, die veel te groot is, en natuurlijk van mij. Er overheen draagt ze haar jas, een bruine.

'Oké. Je blijft leven, en je blijft bij mij,' glimlachte ik. Als ze nu in mijn ogen keek, zou ze de twijfel zien. Een twijfel die steeds groter werd. Ik hou van haar, maar haar hart begin ik te haten. Het zorgde voor problemen.

Even dacht El na. 'Het is vanavond volle maan,' constateerde ze. Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht toen ik haar bezorgdheid zag. 'Ja. En je bent geen Animagus, dus je gaat niet mee.'

Ze zuchtte diep, maar glimlachte. 'Ik durf het niet meer te worden. Je zult zien dat het te veel is..' Beiden waren we stil. We liepen terug naar het kasteel. El liep nog even langs de ziekenzaal, ik ging naar de leerlingenkamer.

James zat op de bank, met Lily. Ze keken elkaar verliefd aan. Ik grijnsde en liep de trap op. Ze zagen er erg verliefd uit. Sirius zat verveeld op zijn bed. 'Zijn ze al klaar?' vroeg hij. 'Met dat kleffe gedoe.'

Ik plofte neer op mijn bed. 'Nope.'

Sirius kreunde. 'Ik word gek, nu al. Peter vindt het schattig, en jij doet het zelf ook met El. Ik ben dus alleen.'

Ik grijnsde breed en pakte een boek. 'Oké Padfoot. Zo is het wel goed. Er komt een tijd dat je precies hetzelfde bent.'

En dus zuchtte Sirius. Hij lag op bed, en ik las.

A/N: Sorry, echt een heel erg saai hoofdstukje.. Volgende wordt beter! Liefs, E.