The Marauders And The Hogwarts Child #Netties2017

11. Remus J. Lupin

Dagen vlogen voorbij. Ik haalde grappen uit met de jongens, had diepe conversaties en wandelingen met Eloise. Alles was mooi. Het enige was dat de volle maan vanavond is. El wil een Animagus worden. Ik heb haar overgrootvader een brief geschreven, ik heb hem verteld dat ze dat wil doen. Wat ik terug kreeg? Dat als zij dat wil, het goed is. Ze bepaalt daar zelf over. Snapt hij dan niet hoe gevaarlijk het is? 

Ik zat in de top van de Astronomie Toren. Mijn plekje om na te denken. De zon ging onder. Achter me hoorde ik dat iemand de trap op kwam. Het was Peter. 'Hoi,' zei hij simpel. 'El is zenuwachtig. Ze blijft maar vragen of we wel zorgen dat je niet gewond raakt.' 

Een brede glimlach verscheen op mijn gezicht. 'Wauw. Ze gaat toch niet opblijven tot we terug zijn?'

Peter begon te grijnzen. 'Volgens mij gaat ze wachten in onze slaapzaal. Ze dacht hardop, namelijk. Denk niet dat je haar kunt tegenhouden.' 

We stonden op en liepen naar beneden, de gangen door, naar de leerlingenkamer. Ik werd steeds misselijker, deels van de volle maan en deels van de zenuwen. Wanneer ik thuis kwam zou El er zijn. Hoe beroerd zou ik er wel niet uit zien? Hoe hard zou ze schrikken? 

Zodra we binnen kwamen viel Eloise me om mijn hals. 'Hoe voel je je?' vroeg ze bezorgd. 'Ik wacht op je vanavond, oké?' Ik knikte. 'We moeten gaan. Probeer niet te veel te stressen, hé?'

Ze glimlachte zwakjes. 'Zal ik doen.' 

We verlieten met z'n vieren de leerlingenkamer en liepen naar de Beukwilg. De Maan verscheen en mijn transformatie begon. Zoals altijd deed het ondraaglijk veel pijn. Alsof al mijn botten in mijn lichaam tegelijk werden gebroken en weer op een andere manier terug groeiden. Het laatste wat ik herinnerde, was dat ik huilde als een wolf.