The Marauders And The Hogwarts Child #Netties2017

31. Eloise A. Dumbledore

Langzaam opende ik mijn ogen. Ik keek recht in die van Remus. Glimlachend fluisterde ik: 'Hebben we dit niet al eens meegemaakt?' 

Ook hij grijnsde breed. Ik dacht terug aan de keer dat ik ook zo wakker werd, omdat ik met mijn hoofd op een standbeeld was gevallen. Er is sindsdien zoveel gebeurd.. Het was me duidelijk wat er nu was gebeurd. Bewusteloos door mijn hart. Ik begon haar te haten. Steeds meer en meer. 

'Hoe voel je je?' vroeg Rem ongemakkelijk. Hij ging op de rand van mijn bed zitten, en nu pas zag ik Peter staan. 'Ik heb Peter verteld over je hart.' 

Begrijpend knikte ik, terwijl Peter me aanstaarde. Wat moet die arme jongen geschrokken zijn. 'Ik heb me weleens beter gevoeld, laten we het zo zeggen.' 

Madam Pomfrey kwam aanlopen. 'Ach, gelukkig, je bent wakker. Je hebt ons laten schrikken. Op een gegeven moment was meneer Lupin net zo wit als jij! Ik heb hem zelfs kalmeringsmiddelen moeten geven..' 

Een beetje geschrokken keek ik hem aan. 'Hoe lang ben ik dan weggeweest?' 

'Drie dagen,' zei hij zachtjes. Mijn hoofd duizelde bij die woorden. Mijn hart gaat dus echt achteruit. Als ik hem kon inruilen, zou ik dat doen. In a Heart Beat. Waarom moet ik nou zo'n ding hebben dat niet werkt? Hier heb ik toch niks aan? 

Madam Pomfrey knikte. 'De komende dagen blijf je hier, ter observatie.' 

'Maar ik kom elke dag langs,' zei Remus snel. Ik grinnikte. 'Iets anders verwacht ik ook niet. En het is tijd dat de anderen het ook weten. Ze vragen zich vast af waar ik ben.' 

'Nogal,' gniffelde Peter. 'Sirius heeft de theorie dat je ontvoerd bent door buitenaardse wezens.' 

Ik lachte, wat pijn deed. Het werd tijd om mijn hart te trainen, zodat ik hem nog jaren kan gebruiken. Maar hoe doe je dat?