The Marauders And The Hogwarts Child #Netties2017

15. Eloise A. Dumbledore

Ik zit op mijn bed, met Yono en de brief van het ziekenhuis voor me. Twink zweeft om me heen en doet gekke trucjes, in een poging me te laten ontspannen. Opaatje heeft dezelfde brief gekregen, hij is hem nu vast aan het lezen. En ik? Ik durf niet. 

'Oké, El,' fluisterde ik tegen mezelf. 'Als een pleister. Gewoon in één keer.'

Snel pakte ik de brief en scheurde hem open. Ik begon te lezen. Mijn hart klopte als een gek. 

''Geachte juffrouw E.A. Dumbledore, 

Tot onze spijt moeten wij mededelen dat de uitslagen niet best waren. Uw hart gaat langzaam achteruit, er is niet veel dat we kunnen doen. De medicijnen die we u hebben voorgeschreven zullen het proces moeten vertragen. Het is moeilijk in te schatten hoe lang uw hart het vol houdt. Vanaf hier komt het op u aan.

Met vriendelijke groeten,

Mathilda Titteldow

Directrice Sint Holisto''

Tranen liepen over mijn wangen. Alweer. Dit gebeurt te vaak de laatste tijd. ''Vanaf hier komt het op u aan.'' Oftewel, ik ga dood en bepaal zelf hoe lang dat nog duurt. Ik dacht aan Opaatje, die zijn laatste familielid zou verliezen. Met oudoom Desiderius sprak hij nooit. En Remus, wiens hart gebroken zou zijn. Resoluut veegde ik mijn tranen weg. Nee. Ik zou niet zielig doen, en niet dood gaan. 

Ik stond op en liep naar beneden. Rem lag te rusten op de bank. Hij sliep half. 'Heb je puf voor een wandelingetje?' vroeg ik opgetogen. 'Das goed voor je.' En voor mij. Hij opende zijn ogen en glimlachte. 'Altijd.' Langzaam kwam hij overeind en ik kuste hem. Stap voor stap zouden mijn hart en ik dit gaan doen. Dag voor dag, uur voor uur. Tot ik een jaar of honderd zou zijn, samen met Rem.