The Marauders And The Hogwarts Child #Netties2017

20. Remus J. Lupin

We liepen door het bos, voor ons dagelijkse wandelingetje. Het was wel anders om niet in de buurt van Hogwarts of Hogsmeade te lopen. Toch was het fijn en gezellig. We praatten over de gekste dingen. Maar niet over vannacht. 

Wat dacht ik wel niet? Het was zo snel gegaan. Of El het fijn vond? Ik neem aan van wel. Of ik het fijn vond? Ja, geweldig zelfs. 

We kwamen langs een omgevallen boomstronk. 'Zullen we even pauze houden?' vroeg Eloise. Ik stemde in en we gingen zitten. Ze keek me serieus aan. 'Ik moet je iets vertellen.' 

'Vertel!' lachte ik vrolijk. Ze slikte even en pakte iets uit haar jaszak. Het was een brief. 'Mijn hart is.. een rotzooi. De ene wand is te dik, de ander is te dun. Kamers zijn te klein en te groot, je snapt het wel. Gewoon niet goed gelukt, zeg maar. Ik ben er mee geboren.' 

Ik knikte begrijpend. Een slecht hart, dus. Waar ging dit heen? 

'Mijn hele leven ga ik al eens in de zoveel tijd op controle in het Sint Holisto. De laatste keer hebben ze wat testjes gedaan. Ik heb een paar dagen later deze brief gekregen.' Ze gaf me de brief. Ik hoefde hem niet open te maken om te weten dat het slecht was. Ik las hem twee keer. Drie keer. Tranen sprongen in mijn ogen. ''Vanaf hier komt het op u aan.'' De tekst deed pijn. El gaf me een knuffel. Ik sloeg mijn armen om mijn haar heen en begon te huilen. Ik raak haar kwijt. 

'Het is oké, Remus. Er staat dat het op mij aankomt. En ik ga niet weg. Ik heb medicijnen gekregen. Waarschijnlijk heb ik nog jaren te leven. Dat is wel mijn plan.' 

Maar niets kon me troosten. Een lichtje in mijn leven doofde langzaam uit. 'Heb je pijn?' vroeg ik zachtjes door mijn tranen heen. Ze hield me nog steeds vast. 'Soms. Dan zijn het steken.'   

Ik knikte kort. 'Waarom ben ik nu de enige huilt? Waarom huil jij niet?' 

Haar greep verstevigde. 'Ik heb besloten dat het niet nodig is.' We bleven zo heel erg lang zitten. Tijd verstreek. Tot we elkaar loslieten. 'Ik ga je helpen,' zei ik vastberaden. 'Zoals jij bij de volle maan doet. Zo help ik jou.' Ze veegde mijn tranen weg en knikte, met een brede glimlach op haar gezicht. 

Ik pakte haar hand en we stonden op. Langzaamaan liepen we naar huis. Al snel kon ik weer lachen. Om de grappen en verhalen, en omdat El mijn vriendin is. Mijn sterke meid. Mijn liefde. We slaan ons samen hier doorheen. Samen gaat het lukken. 

A/N: Soms.. vind ik mezelf zo verschrikkelijk dom. Ik heb 21 gepubliceerd, maar 20 niet! Dit is 20, hoop dat jullie het nog begrijpen... Sorry voor het foutje! Liefs, E.