The Weird Commoner Is A Secret Agent (Slow Update Editing)

TWCIASA #52: Freedom

TWCIASA #52: Freedom

LONG LONG TIME NO UPDATE HAHA. SORRY GUYS :*

***

"Itatakas kita dito." Sandali akong natulala sa huli niyang sinabi.

'Ano bang sinasabi niya?'

Hindi ko alam kung nabingi lang ba ako o narinig ko lang talaga iyon na nanggaling sa bibig niya.

"A-alam mong..." Hindi ko na natuloy ang sasabihin ko ng salubungin niya iyon.

"I would rather to choose trouble kaysa naman ikaw ang lumagay sa posisyon ko." Dahan dahan niyang kinuha ang kamay ko at tinignan ako. Wala akong maintindihan sa sinasabi niya.

"Why are you doing this? I don't get you-" Hindi ko na naituloy pa ng idampi niya ang labi niya sa akin. Napalunok ako sa ginawa niya. Hindi ko pa rin talaga mabasa ang bawat galaw niya. Patagal ng patagal pinapagulat lang ako nito.

"Don't tell me hanggang ngayon slow ka pa rin." Seryosong sabi niya. "Do you think, I can easily forget you? Kahit nasa malayo ko ikaw pa rin ang inilalabas ng bibig ko. Well, I should fucking ask you this. Why are you doing this to me? Kahit pahirapan kita, parang sakin pa rin bumabalik." Kitang kita ko sa mata niya ang paghihirap. Parang nakikita ko na hindi niya ako gustong iwan ng mga panahon na iyon. "Nung umalis ako napakadami kong babaeng nakasama. Akala ko nakalimutan na kita. At pagbalik ko dito wala na kong mararamdaman. Pero nung nakita ulit kita, tangina, bumabalik lahat." Umiwasa siya. At binalik ang tingin sa akin. "Fuck, Zam Yuin. Yung balat mo hindi maalis saken. Yung amoy mo, amoy na amoy ko hanggang don. Ikaw ang hinahanap. Kahit may katabi ako, ikaw ang binubukang bibig ko. Hindi ka maalis sa buhay ko." Parang sa pananalita niya na dapat hindi na niya ako nakilala na dapat mabilis lang niya ako makakalimutan pero hindi yon naging madali para sa kanya.

Nag-init ang gilid ng mga mata ko.

"Hindi mo alam kung anong naranasan ko simula ng umalis ka." Tumulo ang luha ko. Hindi ko mapigilan ang emosyon ko. "Hindi mo alam kung ano ang pinagdaanan ko. Iniisip kung darating ka para iligtas ako. Pero wala namang dumating." Tumingin ako sa kanya. "Pagod na pagod na ko." Napiyok na sabi ko. "Hinihintay ko na lang kung kelan ang katapusan ko." Pinunasan niya ang luha ko.

"Ako, Ako mismo ang mag-aalis sayo dito." Seryosong sabi nito.

"Alam mong hindi pwede! Mapapahamak ka lang! Hayaan mo na lang ako mamatay di-" Mariin niyang hinawakan ang mga kamay ko para lang mapatigil ako sa pagsasalita.

"Trust me."

Ilang araw ang lumipas, napagplanuhan na namin ang gagawin. Sinabi ko na sa mga agent kung anong gagawin. Hindi ko sinabi na ang mismong nangungunang gangster sa University ang tutulong sa akin. Ayokong mapahamak siya.

At ito na ang araw ng pagtakas ko. Aligaga akong naglalakad pabalik balik sa unit dahil hindi ako mapakali. Kinakabahan ako sa mangyayari. At parang pakiramdam ko may mangyayaring hindi maganda. Napabuntong hininga ako. Hindi dapat ako nag-iisip ng ganon. Dapat maging positibo lang. Isa ka ng Agent Zam Yuin, get the responsibility. Napalingon ako nang may kumatok. Agad kong binuksan ang pintuan at bigla siyang pumasok.

Diretso siya higaan ko at umupo.

"Whatever happens, just go and don't look at me." Hindi ko alam at parang kinabahan ako sa sinabi niya. Parang alam niya ang mangyayari. At parang natatakot na akong tumakas.