HEP SENİ BEKLEDİM
Çaresiz bir kadının hayatta almak zorunda olduğu en büyük kararın ne olduğunu düşünün. Kişiye göre bu kararlar değişse de Hazan için en büyük karar yüzde onluk yaşam mücadelesine tutunma isteği. Belki yaptığı bencilliktir ama o h...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Bölüm geldi arkadaşlar. Umarım beğenirsiniz. Finalde görüşmek üzere!"
*****
Zamanın çabuk geçeceğini söyleyenler ne kadar büyük bir yalan söylüyordu. Zaman özlenen ve özleyen için asla çabuk geçmiyordu. Gözleri sürekli sevdiğini arayan sisli bir bulut gibi etrafa bakınırken bedenini saran hasret gözlerinin acıyla kavrulmasına neden oluyordu. Elinden düşürmediği fotoğrafı eskitmişti. Gözlerinde ki yaşlar bu kez mutluluktandı. Hasreti bu gün sona erecekti. Kokusunu özlediği bebeklerini haftalar sonra kucağına alabilecek olması genç kadının içini mutlulukla dolduruyordu. Derin bir iç çekerek fotoğrafı göğsüne bastırarak gözlerini kapattı.
"Çok şükür Allah'ım, sana çok şükür!" dedi sevgiyle. İçinde ki umut hiçbir zaman azalmamıştı. Bunun baş sorumlusu da her gün kendisini bıkmadan cam arkasından bile olsa mutlu etmeye çalışan kocasıydı. Sürekli onunla konuşuyor en kötü anında bile gülümsemesini sağlıyordu. İlaç tedavisi biteli bir hafta olmasına rağmen hala hastanedeydi. Şimdi sonuçlar beklenecek ve yapılan testlere göre bir yol çizilecekti. Üzerinde hala hastane ve ilaç kokusu varken eve gitmek istemediği için önce başka bir yere gidip iyice bir arınmak istiyordu. Gözleri duvarda ki saate takılınca vaktin hiç geçmediğini görünce yüzünü astı. Odanın kapısı açılıp içeriye Ekrem Bey girince hafif gülümsedi.
"Nasılsın Hazan?" dedi yumuşak bir ses tonuyla. Genç kadın yüzünde ki gülümsemeyi daha da yayarak "Daha iyi hissediyorum. İlaçların etkisini eskisi kadar hissetmiyorum," dedi.
"Birkaç gün sonra daha da iyi hissedeceksin. Gelecek ay test sonuçlarına göre ne yapacağımıza karar vereceğiz."
"Biliyorum. Eve gitmek için sabırsızlanıyorum ama bir yandan da korkuyorum. Bebeklerime bir zarar vermez değil mi bu ilaç kokusu."
"Merak etme, ilacı ilk aldığın zaman birkaç gün için o koku etrafa yayılıyor. Sıcak bir tuştan sonra hiçbir koku hissetmeyecekler. Senin bu şekilde hissetmen çok doğal, sadece onların yanında birkaç gün maske ile dolaşmanı rica ediyorum. Hem senin hem de onlar için bu daha güvenli olur." Hazan başını sallarken eli istem dışı kafasındaki bereye gitmişti. Yüzü bir anda asılırken Ekrem Bey onun durumuna üzülmüştü. Saçları iyice dökülmeye başladığı için kafasını kazıtan genç kadın berenin altında ki çıplak başına her dokunduğunda o uzun saçlarının yeniden çıkacağını düşünüyordu. Başında ki bereyi düzeltirken odanın kapısının tıklatıldığını duymuştu. Büyük cama doğru başını çevirdiğinde kocası ile göz göze gelince yüzünde kocaman bir gülümseme oluşmuştu. Genç adam eliyle içeri girip giremeyeceğini işaret ederken Ekrem Bey el yaparak onu içeriye davet etmişti. Aziz hiç beklemeden odaya girerek elinde ki küçük çantayı kenara bırakarak hızla Hazan'ın yanına gitti.
"Onu götürebilir miyim artık?" Ekrem beye bakarken karısına sarılmamak için kendisini zor tutuyordu. Doktorun başını sallamasıyla Aziz emin olmak için yeniden sormuştu. Belirli bir uzaklıktaydı ve karısına sarılmak için içi gidiyordu. "Yani onun için bir tehlike yok, şimdilik. Ona istediğim gibi yakınlaşabilirim." Ekrem Bey genç adamın sesinde ki endişeyi hissederek gülümsemişti. "Eşinizi gelecek ayki testlere kadar hastanemizde görmek istemiyoruz," dediğinde Aziz tiz bir kahkaha atarak hızla yatakta oturan karısının yanına ulaşmış ve ona sıkıca sarılmıştı. Genç kadın da kocasına karşılık verirken doktor onları yalnız bırakarak odadan ayrıldı.
