HEP SENİ BEKLEDİM
Çaresiz bir kadının hayatta almak zorunda olduğu en büyük kararın ne olduğunu düşünün. Kişiye göre bu kararlar değişse de Hazan için en büyük karar yüzde onluk yaşam mücadelesine tutunma isteği. Belki yaptığı bencilliktir ama o h...
Uzun süredir ayakta durmaktan iyice damarları gerilen genç adam içeriden gelecek iyi bir haber bekliyordu. Beyninde ki bin bir düşünce ile derin nefes alırken aldığı nefesin ciğerini yaktığını hissediyordu. Elleri koynunda pencere ardından yatakta kablolar içinde yatan sevdiğine bakarken dişlerini sıkmaya başladı.
"Dayan güzelim, bizim için dayan."
"Aziz Bey?" genç adam kendisine seslenen doktora dönerek endişeli bir şekilde bakmıştı.
"Durumu nasıl? Neden hala kendine gelmedi?" Ekrem Bey genç adamın endişeli yüzüne bakarken birkaç adımda pencerenin yanına gelerek Aziz gibi içeride yatan genç kadına bakmıştı.
"Ameliyat iyi geçmiş, tek sorun fazla kanaması olması. Doktoru bir süre daha uyutulup güç toplamasını önerdi."
"Peki kist ne oldu?"
"Biyopsi için parça alındı duruma göre tedavisini yapacağız. Hamile kalmasını istememiştim, en azından tedavi olana kadar. Şimdi ise iyi ki kalmış diyorum. Bebeklerin doğumu kisttin bölgesini değiştirdi. Rahmi kurtarma olasılığı biyopsiden gelecek rapora bağlı."
"Karımın iyileşmesi her şeyden daha önemli, bu yüzden elinizden geleni yapın lütfen."
"Birazdan sizi hazırlayacaklar, yanına girmek istersiniz diye düşündüm." Aziz mutlulukla doktora bakarken birkaç saat önce yaşadığı büyük korkuyu içinden atmanın rahatlığını yaşıyordu. Karısının kalbi birkaç kez durmasına rağmen onları bırakmamıştı. Derin bir nefes alarak yeniden şükrederken ikizleri görünce karısının tepkisini merak ediyordu. Sessiz bir şekilde doktorun peşinden gelen hemşire ile giderken karısının yanına girmek için hazırlanmaya başlamıştı. Sanki yıllardır karısına hasret kalmış gibi Hazan'ı özlediğini hissetti.
Hemşirenin özel kart tutarak sürgülü kapıyı açmasıyla ağır adımlarla yoğun bakım odasına girmişti. İçerideki yoğun ilaç kokusu biran gözlerini yaşartsa da onları kırpmamayı başarmıştı. Karısının kalp atışlarını gösteren elektrotların bağlı olduğu holter monitörüne bakıyordu. Anlamasa da karısının kalp ritminin standart olarak atması içini rahatlatıyordu. Kulağına gelen ritim sesi genç adama duyduğu en güzel melodi gibi gelse de karısının kendisine bakan gözlerini tercih ederdi. Yatağa yaklaşarak Hazan'ın bir elini avucunun arasına almıştı.
"Hazan'ım, canım! Gözlerini açıp bana bakmanı, bu mutluluğu birlikte yaşamayı o kadar çok istiyorum ki, bu mutluluğu düşünürken nefesim kesiliyor. Afacanlar şimdiden yokluğunu anlamış gibi hiç susmuyor. Annelerini arıyorlar. Hadi güzelim, aç gözlerini de şu gönlüm bayram etsin." Genç adam karısının ellerine dudaklarını dokundururken derin bir iç çekmişti. "Biliyor musun? Sen mahalleyi bırakıp gittiğinde öleceğimi sandım. Beni hayatta tutan, sensizliğe dayanmamı sağlayan bir gün seni yeniden bulacağım umuduydu. Ben hep seni bekledim be gülüm, hadi aç gözlerini de ikimizin can parçalarını gör. Kızımız çok güzel, tıpkı senin gibi." Aziz boğazına tıkanan yumruyla güçlükle yutkunmuştu. "Seni bekliyor olacağız... Ben ve bebeklerimiz seni bekliyor olacağız." Son sözlerini de söyledikten sonra odadan çıkmak için yerinde doğrulmuştu. Son kez karısının alnına dudaklarını dokundururken güçlükle kendisini odadan dışarıya atmıştı. Kendisini odanın kapısında bekleyen annesini görünce kadının endişeli bakışlarına karşılık gülümseyerek "İyi olacak," dedi.
