Alex

Κεφάλαιο τριακοστό έκτο

"Μεγαλειοτάτη αποφασίσατε να απαντήσετε;" Ο Μιχαλης αστειεύεται και προσπαθώ να χαμογελάσω.

"Μιχάλη δεν μπορώ να έρθω τελικά να βρεθούμε. Ήρθε η Μελίνα και ξέρεις τώρα δεν μπορώ να την διώξω." Βρίσκω μια δικαιολογία αμέσως.

"Είναι μέσα στο δωμάτιο σου δηλαδή τώρα;"

"Ναι για αυτό να κλείσουμε και να τα πούμε αύριο;"

"Άλεξ σε βλέπω ότι είσαι στο κρεβάτι σου μόνη." Αυτόματα γυρίζω και κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Τον βλέπω στην γνωστή γωνία να στηρίζεται πάνω στον στύλο.

"Εεε θα ερχόμουν από το σπίτι σου νομίζω είχαμε πει."

"Γιατί κλαις;" Απευθείας γυρίζω πάλι να κοιτάω μπροστά μου.

"Δεν κλαίω. Και εντάξει σόρρι αλλά δεν με αφήνει η μάνα μου." Οι λέξεις άνοστα προφέρονται απο το στόμα μου.

"Είσαι σίγουρη; Θες να ανεβώ για λίγο;"

"Πώς θα το κάνεις αυτό ρε βλάκα;" Χασκογελάω αυθόρμητα στην πρόταση του.

"Εύκολα;" Μου απαντάει σε ύφος ''duh;''.

"Ναι το ότι η μάνα μου θα φρικάρει μόλις ανοίξει την πόρτα και θα αρχίσει να σε βαράει με τον πλάστη της κουζίνας δεν το σκέφτεσαι καθόλου έτσι;" Ακούω το γέλιο του.

"Ρε μωρό μου έχεις παράθυρο."

"Ααα ναι εσύ είσαι ο αλήτης που θα ανεβεί και δεν θα φάει τα μούτρα του."

"Περίμενε λίγο μωρό μου."

"Τι θα κάνεις τώρα αλήτη; Μήπως βγήκε η μάνα μου έξω με τον πλάστη και χεστήκαμε;"

"Σκάσε λίγο."

"Πωω καλά ντε ηρέμησε."Περιμένω για λίγο και ακούω κάτι παράξενους ήχους από το κινητό. 

"Έλα." Ακούγεται λαχανιασμένος σαν να έτρεχε.

"Πες μου ότι φοβήθηκες την μάνα μου και έφυγες στα αλήθεια." Χαζογελάω μόνη μου.

"Όχι αλλά γύρνα πάλι στο παράθυρο." Περίεργη γυρίζω.

"Ναι αλλά ξερ...ΑΑΑΑΑΑ." Κλείνω το στόμα μου αστραπιαία πριν με ακούσει η μάνα μου.

Πλησιάζω και ανοίγω το παράθυρο. Ο Μιχάλης μπαίνει μέσα και πριν προλάβω να μιλήσω έχει εγκλωβίσει το πρόσωπο μου ανάμεσα στις χούφτες του καρφώνοντας με στα μάτια.

"Ποιος πούστης;"

"Μιχάλη ηρέμησε."

"Πες μου τώρα! Ποιος στο έκανε αυτό γαμω τη τρέλα μου." Παρατηρεί το μάγουλο μου και υποθέτω ότι έχει κοκκινήσει.