PROLOGUE

1.3K 85 51
                                    

PROLOGUE




"Miss please put down your gun and surrender. We won't hurt you. Please Miss." My heart beats so fast. Shit! Kinakain ng kaba ang buong pagkatao ko. My knees are getting weaker but I need to stay strong. Mariin kong kinagat ang pang ibabang labi ko. Damn it! Dapat hindi ko na lang ito ginawa.


Ano na lang ang sasabihin ng mga taong nakakakilala sa akin? "That the daughter of the most powerful man in the business industry got caught in the middle of a supermall holding a fake gun that cause a great commotion?"


'Oh no! Hindi!'


"Hey! You're over reacting. It's a fake gun okay." Parang balewalang sabi ko at tinanggal ko pa isa-isa ang pellet na nasa loob noon. I heard a lot of deep sigh in my surroundings. A deep sigh of relief I guess.


"Here, take this." Sabi ko at ibinato ko ang pellet gun doon sa lalaking over reacting. May pa 'put down of your gun' pang nalalaman. Nye! nye! Mukha nya. Like duh! Sa ganda kong ito, mukha ba akong kriminal?


I was about to leave the mall when a siren of police car echoed in the whole place. All eyes are on me like saying 'she's the one you're looking at' and I had no other choice but to raise my brows.


"You need to come with us in our office miss." A man in a blue uniform with a seal in his left chest said. He's totally not a goodlooking man. Siguro kung hindi dahil sa kan'yang uniform, everybody will doubt his profession. And no way in hell na sasama ako sa kanila.


"Look! Mr Police officer, it was just a prank and the gun wasn't real at all." Inis kong sabi sa kan'ya.


"But you cause a damage here Miss. People who witnessed your immature joke got allerted and they've panicked. Thanks god that no one got hurt. Napairap na lang ako sa hangin dahil sa naging reason n'ya.


"I'll pay the damage okay? Just let me go." Pagkasabi ko noon ay agad na akong tumalikod. Hindi pa man ako nakakalayo ay may naramdaman na akong malamig na bagay na yumakap sa pulso ko.


"You really need to come with us Miss. " Gusto kong sapakin ang police na nagsabi no'n. Eh ano pa nga ba? Wala na naman akong ibang choice. They already put a handcuff on me.


Mabilis ang naging paghinga ko maging ang pagtibok ng aking puso habang naglalakad papalabas ng mall. Ramdam ko ang pagkawala ng alcohol sa aking sistema, maging ang party drugs na ipinainom sa akin ng kasama ko kanina sa bar.


"Gosh! Andrea she's the cover girl in Time Magazine right?. What's her name again?"


"Omo! Elise It's her, the infamous Claudette Vermont. Remember the daughter of the CEO of Vermont Corp? It's her."


"Really? What a shame. She's maybe high or something like that. "


"I know right!"


Inis kong nilingon ang dalawang tsismosang walang ibang ginawa kundi ang pakeelaman ang buhay ng iba. For sure na noong magsabog ako ng kagandaan wala silang dalawa. They were nothing compare to my ass. They look like a christmas tree on their make-ups and banggles.


"Mind your own business bitches. Go on and get someone to fuck!" I said as I raised my index finger on air.


I am half awake when I heard a familliar voice debating on something. Agad akong napamulat at biglang nagising ang kanina ay inaantok kong diwa nang mapagsino ko ang nagmamay-ari ng boses na 'yon.



"How long are you planning to stay like this Claudette?" sigaw n'ya sa akin sa harap ng maraming tao. Wala akong ibang nagawa kundi ang magyuko ng ulo dahil sa kahihiyan. I never knew na meron pa pala akong hiya. I sarcastically laugh at myself because of that thought.


"This is already the fifth time that I'm going to take you away from this shitty place. With the same reason again. Always caught inside the illegal bar. Taking a party drugs. Making those liquors as your water and going out with some random guys at night."


"Mom please, not here!" Mahinang sabi ko pero sapat na para marinig n'ya. Halos lahat ng mata ay sa akin na nakatutok dahil sa eskandalong ginawa ni mommy. Bakit kailangang sa harap pa ng maraming tao?


Ang mga bodyguards naman na kasama n'ya ay nanatiling nakayuko. I even saw Jared, my personal battler gave me a look with sympathy. I know that he can do nothing but to pity me.


"Huh! Not here? Why? Are you ashame?" She laugh sarcastically " You should be. If not only because of your dad, I will let you stay in this place." Pagkasabi n'ya no'n ay agad na s'yang tumalikod at naglakad papalayo. She's always like that. I'm nothing but a disgrace and shame on our family. Dad is the only one who can understand me pero palagi s'yang nasa likod ni mommy.


Everytime that I am in that kind of confrontation, I felt alone. Pakiramdam ko ay wala akong kakampi, which is true. Hinaharap at tinatanggap ko ang lahat ng panghihiya, sakit, at pang aalipusta na ibinibigay sa akin ni mommy ng mag-isa. Bagay na hindi ko alam kung ano ang pinagmulan. Basta lumaki at nagkaisip na lang ako na ganoon na ang sitwasyon.


Pagkarating ko sa bahay ay agad akong dumiretso sa kwarto at isinalampak sa kama ang likod ko.


''Aww! I miss you baby!" Sabi ko na ang pinapatungkulan ay ang kama, nagpa-ikot ikot pa ako dito at yumakap sa aking unan. Handa na akong magpahinga at ipikit ang aking mga mata nang may padarag na nagbukas ng aking pinto. 'It's mom again.'


"Pack all your things now and you're going back to Philippines tomorrow." Sabi n'ya at ibinato sa akin ang isang ticket. Dalas dalas akong bumangon at hinabol s'ya.


"Mom, what the hell was that? I'm going to what?" Nabibiglang tanong ko.


"You're going back to the Philippines tomorrow and you can only went back here If you already change your attitude." Pagkasabi n'ya noon ay agad na n'ya akong tinalikuran. Now I'm really doubting If she's really my mom.


Mabigat ang dibdib at bagsak ang balikat na bumalik ako sa aking kwarto. I can't help myself but to cry. Damn this tears. This will be the last time that I'll shed a tears.







HAPPY READING 😘

WHO ARE YOUWhere stories live. Discover now