Broken Ft. Luke Hemmings

9

Luke pov
Hand in hand lopen ik en Faith weer naar boven. Abbey die op de bank zit kijkt ons glimlachend aan. Ze kijkt even naar onze handen en kijkt dan weer grijnzend terug.

"Hebben jullie soms iets te vertellen" vraagt ze. Ik glimlach net als Faith.

"We zijn een stel." zeg ik en laat haar hand los om hem om haar schouders te slaan.

"Laten we dan maar naar Jae gaan." stel ik voor. Faith knikt.

"Moet ik mee pap?" vraagt Abbey. Ik denk even na. Misschien wel, want ik weet hoe goede band ze met elkaar hebben.

"Doe maar wel." zeg ik. Abbey knikt en glimlacht.

"Het komt wel goed." zegt ze geruststellend en knuffelt me.

"Dankje Abbey, dat je zo veel voor me wilt doen. Ik vind het vreselijk dat ik niet veel voor jou kan doen terwijl jij dit wel allemaal voor mij doet." zeg ik. Ik baal er echt van.

"Pap, dat is nu niet belangrijk. Je hebt me nu nodig, net als dat je Faith nodig hebt. Zie het zo: je hebt vrienden en familie die om je geven." stelt Abbey mij gerust. Ik zucht even diep en sluit mijn ogen. We gaan nu naar Jae en gaan alles uitleggen. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn? Ik open mijn ogen weer en knik.

"Kom, we gaan naar Jae."

*bij Nathan en Jae*

Ik bel aan en wacht tot er open word gedaan. Nathan doet open.

"Eh Luke, kom verder." zegt hij, verbaasd dat ik hier sta en een onbekende mee heb. Ik glimlach en loop met Faith en Abbey verder. Jae zit op de bank en eerlijk: hij ziet er slecht uit. Hij is mager en bleek en hij heeft dikke wallen onder zijn ogen.

"Jae?" zeg ik voorzichtig wat hem geschrokken op laat kijken. Meteen zie je de woedde bij hem opkomen.

"Rot. Op." ik slik.

"Ik kom hier om te praten." zeg ik, zijn gesnauw negerend.

"Praten met wie? De kerstman?" zegt Jae sarcastisch en rolt geïrriteerd zijn ogen.

"Nee met jou Jae, ik ga het je uitleggen." zeg ik. Hij murmelt wat.

"Het zal. En wie is dat?" vraagt hij en geeft een afkeurend knikje naar Faith. Hij kent haar niet eens, waarom zou hij zo doen?

"Dat, is Faith." zeg ik waarna ik haar hand pak en onze vingers verstrengel.

"Is dat je vriendin?" vraagt hij. Ik knik en slik even. Dit gesprek is echt ongemakkelijk.

"Ben je mam al vergeten?" vraagt Jae ineens heel geïnteresseerd.

"Nee." mompel ik en bijt op mijn lip terwijl ik wegkijk.

"Pap." ik kijk Jae aan. Hij schuift een stukje op en klopt op de plek naast zich. Ik ga naast hem zitten.

"Brand los." zegt hij. Hij gaat in kleermakerszit op de bank zitten.

"Ik heb veel fouten gemaakt en domme dingen gedaan-" ik word onderbroken.

"Zoals?" vraagt Jae. Ik zucht.

"Niet boos worden, maar jij hebt me op het idee gebracht wat echt heel dom van me was." zeg ik en schuif voorzichtig mijn mouwen omhoog.

"Ik snap je, maar ik doe het ook niet meer." zegt Jae.

"Ik ook niet. Op deze na." zeg ik en doe mijn shirt iets omhoog. Jae's mond valt open.

"Jemig." mompelt hij. Ik zucht.

"Ik heb dus echt grote fouten gemaakt. Ik ben dronken geweest en heb aan Abbey gezeten en was zo depressief dat ik alles wilde doen om mam te vergeten zoals met een meisje die ik pas 1 dag kende het bed induiken. Ik weet niet wat me bezielde, echt niet. Niall vertelde me dat ik een trauma heb omdat ik Liz voor mijn ogen heb zien sterven. Ik herken veel dagelijkse dingen in Liz en zie haar in mijn hallucinaties. Ik heb een nachtmerrie over haar gehad en sinds dien jaagt ze me de stuipen op het lijf. Ik werd gek, maar ik had Faith en Abbey die me hebben geholpen. Ik ben er nog niet. Nog lang niet, maar ik ben onderweg. Ik heb je nodig Jae, of in ieder geval zekerheid. Dat het goed is tussen ons, met jou enzo. Ik kan niet nog iemand verliezen." Jae is er stil van. Hij staart naar zijn voet op de bank en speelt met de ketting met het bedeltje van Liz. Langzaam begint hij te knikken.

"Oké, het is goed. Ik vertrouw er op dat je weet wat je doet en ik hou nog steeds van je. Ik ben tenminste wel je zoon. Ik was vooral heel erg geschrokken. Je liet mij en Abbey zo erg stikken. Ik dacht echt even dat je ons aan ons lot over zou gaan laten." zegt Jae hees.

"Hoe bedoel je dat?" vraag ik.

"Dat je.. Dat je jezelf zou vermoorden." ik slik en kijk hulpzoekend naar Abbey. Hoe moet ik dit nou weer uitleggen?

"Jae." begint Abbey.

"Dat heeft hij ook geprobeerd. Ik heb hem alleen wel tegengehouden. Ik zei dat hij normaal moest doen en ben vreselijk tegen hem tekeer gegaan. A-als ik dat niet had gedaan dan.." Abbey stopt even, maar Jae lijkt het al te begrijpen. Geschrokken kijkt hij mij weer aan.

"Pap." zegt hij gebroken. Ik bijt op mijn lip om niet te huilen en spreid mijn armen. Jae schuift naar me toe en nestelt zich in mijn armen.

"Pap, ik hou van je. Dit moet je jezelf nooit meer in je hoofd halen. Je bent nu toch goed bezig?" vraagt Jae. Ik knik.

"Hou dat vol oké." zegt hij. Weer knik ik en druk een kus op zijn slaap.

"Promise?" vraagt hij en kijkt me doordringend aan. Hij steekt zijn pink uit. Ik kan dit eigenlijk niet beloven. Dat is te moeilijk. Ik ben nog helemaal niet ver. Maar wat als ik hem kwijtraak?

"Promise." zeg ik en haak mijn pink aan die van Jae. Hij glimlacht.

"Kom je terug? Naar huis?" vraagt Abbey. Ik zie dat ze het moeilijk heeft. Jae kijkt even vragend naar Nathan die glimlachend knikt.

"Tuurlijk kom ik naar huis." zegt hij. Hij staat op om haar een knuffel te geven. Dan loopt hij naar Faith.

"Sorry." zegt hij. Faith lijkt het niet te begrijpen.

"Dat ik zo tegen je deed net. Ik ken je nog niet eens." legt Jae uit. Faith glimlacht.

"Het is al goed. Ik snap je." zegt ze en knuffelt hem. Ik glimlach. Misschien, ooit, gaat dit goed komen.