Broken Ft. Luke Hemmings

17

-2 maanden later-

Luke pov
Ik loop het ziekenhuis binnen. Vandaag hebben ze Abbey uit haar coma gehaald. Ik ga wachten tot ze wakker wordt. Als ze dat doet tenminste. Ik open langzaam de deur en zie Collin zitten. Hij merkt mij niet op.

"Abbey, wordt alsjeblieft wakker. Ik hou van je, ik wil je niet kwijt. Ik ben dom geweest, heel dom. Ik weet zelf niet eens waarom ik dat deed. Ik snap het als je me haat, maar weet dat ik van je hou. Ik had nooit gedacht dat je hier zo liggen. Mij werd natuurlijk niks verteld, maar ik hoorde het van Tess en Josh. Ik ben meteen naar je toe gekomen." ugh. Klef klef.

"Uh uhm." kuch ik waardoor hij geschrokken mijn kant op kijkt.

"Luke, het spijt me. Ik ga als jij dat wilt." stottert hij. Ik zucht en ga naast hem zitten.

"Het is goed. Je houdt van haar, dan stuur ik je toch niet weg? Ik wil alleen weten, hoe het heeft kunnen gebeuren?" vraag ik. Collin zucht.

"Ik weet het niet. Ik werd wakker en was opgewonden (gosh wat is dit raar om te schrijven😂). Toen was er zo'n random meisje op straat die dat zag. Ze verleidde me waardoor het alleen nog maar erger werd. Ik weet niet waarom ik het ook echt heb gedaan. Ik was mezelf niet. Ik dacht er niet bij na." ik zucht.

"Doe dit nooit meer. Voor nu kan ik het je nog vergeven, maar pas op. Breek je haar hart nog 1 keer, zul je haar niet meer zien. Dat is niet omdat ik zo'n strenge vader ben, maar omdat ik haar wil beschermen. Ik wil niet dat als ik en Abbey je daarna nog een kans zouden geven, je haar hart weer breekt." Collin knikt.

"Het zal niet meer gebeuren. Dat beloof ik." zegt Collin. Ik wil nog wat zeggen, maar zie in mijn ooghoek wat bewegen. Onze blikken schieten naar Abbey.

"Zag je dat?" vraagt hij. Ik knik. Abbey kreunt zacht en draait haar hoofd. Ik pak haar hand.

"Abbey, open je ogen. Ik weet dat je het kunt." langzaam gaan haar ogen open. Ze knijpt ze meteen weer dicht door het licht, maar opent ze weer half.

"Pap?" ik glimlach en knik.

"Collin?" vraagt ze en kijkt Collin aan. Hij knikt ook. Abbey opent haar ogen nu helemaal en gaat langzaam rechtop zitten.

"Wat doe je hier?" vraagt Abbey.

"Mijn excuses aanbieden. Ik ben zo stom geweest en heb er zo veel spijt van. Ik wist gewoon niet-" abbey omderbreekt hem.

"Collin. Please, niet zo hard. Je praat echt heel hard." mompelt ze.

"Sorry, ik wil alleen zeggen dat het me spijt en-" weer wordt Collin onderbroken.

"Het is goed Collin." hij glimlacht en pakt haar hand.

"Ik eh.. Laat jullie wel even." zeg ik ongemakkelijk en verlaat de kamer. Misschien moet ik Faith en Jae bellen. Ik begin met Faith.

F. Hey luke!

L. Je moet echt naar het ziekenhuis komen. Abbey is wakker.

F. Dat is geweldig nieuws!

L. Is Jae daar ook?

F. Ja. Ik zal het hem wel vertellen.

L. Helemaal top. Tot zo!

F. Tot zo lief.

Ik hang op en loop de kamer weer in. Geschrokken trekken Collin en Abbey terug. Grinnikend ga ik zitten.

"Sorry." Abbey rolt haar ogen en gaat weer recht zitten. Maar ik blijf glimlachen. Gewoon om het feit dat ik haar vader mag zijn en dat ze weer wakker is.

Sorry
Sorry voor dit korte stukje. Ik zit elke keer weer vast met dit boek.. Ik ga er zo langzamerhand een einde aan maken, dus over 3 of 4 hoofdstukken is de epiloog ongeveer.

Sorry X Rebekka💗