Broken Ft. Luke Hemmings

15

Jae pov
Ik zit naast Abbeys bed in het ziekenhuis. Ze ligt in een kunstmatige coma. Het is alleen wel gevaarlijk, ze wordt dus in slaap gehouden, maar niemand weet precies wanneer het tijd is om haar wakker te maken. Ze zullen het op de gok moeten doen. Als ze haar niet in coma hadden gelegd, zou ze sowieso nu al dood zijn, dus dut was de beste optie. Ze ligt hier nu al een week, maar dat is veel te weinig. Ze heeft 2 maanden. Zeiden de dokters. Ik zit zo diep in gedachten dat ik niet door had dat Luke naast me zit. Ik zucht geïrriteerd en sta op. Ik pak mijn rugzak en wil weglopen, maar Luke pakt mijn pols wat natuurlijk ongelovelijk pijn doet.

"Au!" gil ik en draai me om.

"Negeer me niet." smeekt Luke.

"Had je maar niet zo stom moeten zijn. Dit is jouw schuld. Je moet normaal doen pap! Ik probeer te stoppen, alleen lukt dat niet. Jij kan me niet helpen, want jij moet zo nodig weer met jezelf bezig zijn en Faith kan niet alles tegelijk! En dan nu, door jou, heb ik Abbey ook al niet meer, maar nee pap. Nooit zou ik het in mijn hoofd halen om zlefmoord te plegen! Dan ben je gewoon ziek! Je wilt mij dan wel naar een kliniek sturen, maar misschien moet je eens naar jezelf kijken! Je probeert je leven op orde te krijgen, maa je hebt geen idee wat je doet! Je maakt het alleen maar erger! Was mama hier maar, dan was dit nooit gebeurt. Misschien was alles dan nog goed!" ik zie dat hij schrikt van wat ik zeg. Mooi, dan ziet hij eindelijk in dat hij fout zit. Maar dan verandert dat gezicht in een angstig gezicht. Pap begint enorm te trillen en te zweten. Wat??

"Pap?" vraag ik voorzichtig .hij reageert niet en blijft naar de deur kijken, helemaal trillend. Niet zomaar trillen, zijn hele lichaam shaket en de stoel gaat erin mee.

"Papa!" roep ik nu echt wel bezorgd en ga naast hem zitten. Hij reageert op niks. Ik ren anar Abbeys bed en druk op de rode knop. Vrijwel meteen komen er dokters aan. Ze kijken geschrokken naar mijn vaders aanval. Hij is van de stoel afgegleden en staart roekeloos voor zich uit terwijl er allemaal schuim via zijn mond naar buiten komt. Hij blijft trillen en af en toe geeft hij een enorme schok.

"Doe dan iets!" gil ik naar de dokters. Ze komen gelijk in actie en tillen hem uit de kamer. Als ze weg zijn laat ik me geschrokken op de stoel zakken. Wat was dat? Wat gebeurde er? Het leek alsof hij een hartaanval kreeg, maar hoe kan dat zo ineens? Langzaam beginnen mijn schouders te schokken en beginnen de tranen te stomen. Hoe kan dit nou gebeuren?

Luke pov
Ik een schok word ik wakker. Jemig, wat was dat eng. Ik merk dat ik heel zwaar adem en probeer iets rustiger te worden. Als dat ik gelukt probeer ik me alles te herinneren. Ze stond daar. Bij de deur. Ze was alleen zichzelf niet meer. Je zou denken, Liz stond daar, maar nee. Het was Abbey. Het was een soort zwarte schim, maar toch kon je haar lichaam erin herkennen. Haar lichaam onder het bloed en haar gezicht zo bleek en zo dun alsof ze uit aan het drogen was. De blik die ze me gaf was ook niet bepaald prettig. Ze bleef me strak aankijken, net haar ogen wijd open en zomder ook maar 1 keer te knipperen. Toen ze ook nog eens op me af kwam werd het te veel. Het was zo'n rare belevenis. Het gekke is nog: het leek zo echt. De deur vliegt open waardoor ik bang achteruit deins en mijn blik naar de deur schiet. Jae staar daar. Hij loopt bezorgd op me af en knuffelt me.

"Het spijt me." snikt hij. Ik glimlach.

"Het is goed. Ik begrijp je volkomen. Het was iets anders wat mij zo'n aanval bezorgde." zeg ik zacht. Jae trekt terug.

"Wat dan?" vraagt hij.

"Abbey. Niet Abbey Abbey, maar enge Abbey. Ze was zichzelf niet. Ze was angstaanjagend. Toen ze op me af kwam lopen raakte ik in paniek en zo onstond die aanval." zeg ik. Jae knikt.

"Ik zei dat je alleen maar aan jezelf denkt en dat je in een kliniek hoort, maar daar denk ik nu anders over. Ik snap dat je het moeilijk hebt. Het is allemaal niet makkelijk, maar bekijk het anders: Liz is weg. Ze komt niet meer terug en wij moeten verder. Zonder Liz. Dat kan heel moeilijk, maar vroeg of laat zullen we toch wel doorgaan. Wat schieten we hier zou mee op? Laten we vroeg beginnen. Laten we doorgaan met ons leven." zegt Jae. Ik glimlach.

"Je hebt gelijk Jae. Ik hou van je." zeg ik.

"Ik ook van jou pap." Faith komt binnen stormen.

"Gosh Luke! Ben je oké!?" ze rent naar me toe en knuffelt me. Ik grinnik en voel iets opkomen. Een gevoel. Iets wat ik al bijna vier maanden niet mee heb gevoeld: blijdschap.