Broken Ft. Luke Hemmings

14

Luke pov
Ik ga zuchtend zitten op de bank. Sinds Abbey terug is begint ze steeds meer kortaf te doen. Alsof we iets fout doen, maar ik heb geen idee wat. Ik ben toch goed bezig? Ik zet de tv aan en zie dat het nieuws op staat.

'gaat Collin, de vriend van Abbey Hemmings uit against the current vreemd?' zuchtend klik ik de tv uit. Binnenkort is haar eerste tour. Moet ik haar weer missen.. Op eens hoor ik van boven een harde kreun van Jae. My god.. Ik sta op en loop naar boven, maar in zijn kamer is hij niet. Wacht wat?! Ik sprint meteen naar de badkamer en ruk hem open. Jae's arm zit helemaal onder het bloed.

"Wat heb je gedaan!?" hij slikt en veegt met zijn schone arm zijn tranen weg.

"Ik ben uitgeschoten." snikt hij.

"Waarom doe je het überhaupt!?" Abbey en Faith komen ook binnen.

"Ik weet het niet. Ik had er zin in." zegt hij en kijkt beschaamd naar beneden. Ik slik, dit is niet goed.

"Jae, je bent verslaafd. Je gaat er helemaal kapot aan. Ik kan niet anders. Ik ga een kliniek bellen." zeg ik. Zijn ogen worden groot.

"Nee pap! Niet doen alsjeblieft! Ik zal stoppen!" zuchtend schud ik mijn hoofd.

"Nee Jae, dat zeg je al 4 weken. Dit kan zo niet langer." zeg ik. Zonder nog een woord of blik aan iemand te gunnen loop ik de badkamer uit. Net als Abbey, ze botst tegen me op, maar loopt gewoon door. Zonder enige sorry, of pardon.

"Abbey." zeg ik. Ze negeert me.

"Abbey!" zeg ik wat harder en draai haar bij haar schouder om. Meteen slaat ze mijn arm weg.

"Raak me niet aan!" ik slik.

"Wat is er toch? Al 4 weken doe je zo. Met Jae wordt het ook alleen maar erger. Waarom doe je dit?" vraag ik.

"Ik word gek van jullie! Jullie zeuren aan mijn kop! Jae dit, Jae dat, Luke dit, Luke dat, Abbey help even. Ik ben geen hond! Ik luister niet altijd op commando en ik heb al helemaal geen 10 armen! Denk je dat dit makkelijk is voor mij!? Jullie zijn zelf dan wel lekker bezig met je leventje in orde te krijgen, maar wat dacht je van mij? Heeft er iemand in dit huis ooit eens aan mij gedacht de afgelopen 4 weken? Ik heb liefdesverdriet, maar er wordt niet naar gevraagt. Over 2 weken ga ik weg en geeft iemand daarom? Nee, natuurlijk niet. De enige die mij echt begrijpt is Faith! Maar volgens mij weet je dat niet want daar besteedt je ook al geen aandacht aan! Het is altijd maar Luke en Jae. Ik ben het zat!" met die woorden stormt ze naar haar kamer.

"Abbey!" ik ren achter haar aan.

"Donder op!" met die woorden krijg ik een deur tegen mijn neus gesmeten. Ik kan het niet meer. Ik ben een slechte vader. Ik kan het niet zonder Liz. Ik mis haar, niets is meer hetzelfde. Ik zak naast Abbey's deur tegen de muur naar beneden en begin te huilen. Het is allemaal te veel. Weglopen heeft ook geen zin, dan kom ik alleen nog maar in meer problemen. Misschien.. Als ik er een eind aan maak. Een eind aan mijn leven? Geen gezeur meer, eindelijk bij Liz.

"Ik hou van jullie! Weet dat! Heel veel succes met Faith!" schreeuw ik door het huis en storm naat beneden. Als ik persoonlijk afscheid zou nemen, zouden ze me tegenhouden, dus doe ik het maar zo. Als ik bij de keuken ben hoor ik nog iemand de trap af stormen. Snel Luke, doe het snel. Ik rommel in de laatjes tot ik een goed mes heb gevonden. Ik haal uit, maar zie Abbey al naar me toe rennen. Dan gaat alles heel snel. Ik sluit mijn ogen om Abbeys reactie niet te zien en duw het mes naar me toe. Ik voel iets het mes tegenhouden waardoor ik loslaat.

"AU VERDOMME PAPA!" gilt Abbey. Ik open geschrokken mijn ogen en zie een enorme snee in Abbeys arm en hand. Ze huilt, maar niet hardop.

"Abbey." fluister ik geschrokken. Ze haalt het mes langzaam uit haar hand en zakt door haar knieën. Haar ogen draaien weg en vallen dan dicht.

"Abbey!" huil ik. Ze heeft hulp nodig!

"Help!! Iemand! Faith!?" meteen komt Faith naar beneden.

"Wat is hier gebeurt!?" vraagt ze.

"Ambulance." krijg ik nog net uit mijn keel door mijn hysterische gehuil heen. Faith pakt snel haar telefoon en belt een ambulance. Jae komt nu ook naar beneden.

"Wat is er met Abbey!?" huilt hij. Ik kan geen antwoord geven. Ik heb bijna adem tekort aan het huilen. Dit kan niet. Het was zo eng. Ik kan niet ook nog mijn dochter voor mijn neus zien sterven.

Na een tijdje is de ambulance er al. Er is in die tijd geen spoor van leven bij Abbey gevonden. We wordt op de brancard gelegd en meegenomen naar het ziekenhuis. De dokter zei dat we beter thuis konden blijven omdat we in het ziekenhuis toch niet veel kunnen bereiken. Hij belt ons als hij informatie heeft.

Faith is nu het bloed aan het weghalen en wat doe ik? Huilen. Ik kan alleen nog maar huilen. Misschien is ze wel dood? Zo, voor mijn neus gestorven. Dat mag niet. Het was nooit de bedoeling om haar voor mij te laten sterven. Wat een rampdag.

A/N ik heb vandaag gekeken of ik dit hoofdstuk kon opdragen aan iemand, maar ik heb geen idee hoe!? Dus dan maar zo:

Dankje rainahoranxx voor dit idee❤