Broken Ft. Luke Hemmings

2

Luke pov
Liz.. Ze zit daar. Ik knijp mijn ogen fijn en open ze daarna weer. Nu is ze weg. Ik hallucineerde maar. Ik zucht en loop naar de rest toe. Eerlijk gezegd ziet Niall er, ondanks de dood van zijn zusje, goed uit. Waarom kan ik er nou niet zo mee om gaan?

"Hey, hoe gaat het?" vraagt Niall die opstaat om me een knuffel te geven.

"Gaat wel." lieg ik. Hij knikt en glimlacht. Van de rest krijg ik ook een knuffel en ga dan zitten.

"Wat willen jullie drinken?" vraagt Ashton. Iedereen geeft door wat diegene wilt drinken. Ik staar een beetje voor me uit. Ik eet slecht, al zeg ik het zelf. Ik ben echt al super mager geworden.

"Luke!" wordt er geschreeuwd. Ik schrik op en kijk Calum aan die mijn naam schreeuwde.

"Huh, wat?" vraag ik en kijk verduft om me heen. Iedereen lijkt best bezorgd.

"Je staarde. We vroegen wat." zegt Calum. Ik knik.

"Wat wil jij drinken?" vraagt Ashton.

"Ik hoef niks, dankje." zeg ik.

"Zeker?" vraagt hij. Weer knik ik. Ashton knikt ook en loopt weer naar de keuken. Weer raak ik in gedachten verzonken.

"Luke!" wordt er wederom geschreeuwd. Ik kijk op.

"Jemig, ben je doof ofzo?" vraagt Liam. Ik schud mijn hoofd.

"Sorry dat ik het zeg mate, maar je ziet er niet uit. Gaat alles wel goed?" vraagt Michael.

"Tuurlijk gaat alles goed. Hoe kom je erbij?" vraag ik al weet ik precies waar hij het over heeft.

"Je staart, je haar staat overal, je hebt enorme wallen en bent duidelijk afgevallen." zegt Louis. Ik zucht.

"Ik sport veel om stres te vergeten en ik heb vanacht een nachtmerrie gehad. Ik kon niet zo goed slapen. Ik ben dus heel moe. Maak je geen zorgen, het gaat prima met me." ik voel me zo slecht nu. Gewoon tegen al mijn vrienden liegen. Ze knikken, alleen Niall lijkt me niet te geloven. Hij merkt dat ik hem aankijk en draait zijn hoofd weg. Ik zucht zacht. Dit is vreselijk.

--

Ik wil net in mijn auto stappen als mijn arm wordt gepakt. Ik draai me om en zie Liz staan. Wat? Ik knijp mijn ogen weer dicht en open ze weer. Niall heeft me vast.

"Ni, ik wil naar huis. Laat me los." mompel ik. Hij zegt niks en verstevigt zijn greep.

"Wat is er met je aan de hand?" vraagt Niall.

"Er is niks." zeg ik en probeer me uit zijn greep te halen, maar dat lukt me niet. Daar heb ik geen kracht voor.

"Nogmaals: wat is er met je?" vraagt Niall. Ik zucht. Als ik het vertel, gaat hij me helpen. Ik heb geen hulp nodig.

"Ni, je ziet het verkeerd-" mijn zin wordt onderbroken.

"Ik zie het niet verkeerd, ik weet precies waar ik het over heb. Vorige week had ik nog precies hetzelfde. Ik besloot het los te laten en verder te gaan met mijn leven. Dat moet jij ook doen." zegt Niall. Ik zucht.

"Ik ga naar huis. Ik ben moe." zeg ik zijn opmerking negerend. Ondertussen is zijn grip verslapt en kan ik me uit zijn hand rukken. Ik blijf hem ijzig aankijken en stap vervolgens mijn auto in. De blik die hij me nu geeft kan ik niet helemaal plaatsen. Boos, bezorgd, verdrietig en bang lijken bij elkaar te komen. Ik negeer het en rij naar huis.

Thuis kom ik Abbey tegen, maar weer geen Jae.

"Heb je Jae gezien?" vraag ik.

"Nee, hij is weer eens bij Nathan." zegt ze. Ik knik en hoor de deur achter me open gaan. Ik draai me om en zie Jae binnenkomen.

"Hoi pap." mompelt hij en wilt naar boven gaan, maar ik pak zijn pols. Ik zie hem verstijfen, zijn gezicht verzuren en zijn arm aanspannen. Oké, wat was dat?

"Au." snauwt hij en rukt zijn arm los.

"Zo hard was dat niet." zeg ik verbaasd. Hij slikt en wilt weglopen, maar ik pak zijn pols weer. Dit keer heel voorzichtig. Weer spant hij zich aan en trekt zich los.

"Jae, wat is er met je?" vraag ik nog steeds verbaasd. Hij slikt weer en slaat zijn ogen neer.

"Ik mis mama." mompelt hij. Ik zucht en knik.

"Ik ook Jae, ik snap je. Kom hier." zeg ik en spreid mijn armen. Hij loopt naar me toe en kruipt in mijn armen. Ik wrijf ondertussen over zijn hoofd.

"Ik wil naar boven pap." mompelt hij en trekt terug. Ik knik. Hij wrijft onrustig over zijn pols. Wat heeft hij toch? Jae loopt snel naar boven.

*warning, zelfbeschadiging*

Als ik na een tijdje toch echt heel bezorgd ben geraakt ga ik boven kijken. Ik klop aan bij zijn kamer, maar hoor niks. Voorzichtig open ik zijn deur, maar er is geen Jae. Ik hoor een snik uit zijn badkamer. Verbaasd loop ik zijn badkamer in. Mijn ogen worden groot en vullen zich met tranen. Dit kan niet waar zijn. Ik ren naar hem toe en ruk het mes uit zijn handen.

"Wat ben jij aan het doen!?" gil ik.

"P-pap. H het spijt me e-echt." stottert Jae en grijpt naar de wasbak. Meteen daarna valt hij op zijn knieën en begint over te geven in de wc pot. Als hij klaar is geef ik hem een glas water die op de wasbak stond. Hij drinkt het meteen helemaal op.

"Wat doe je jezelf nou aan?" vraag ik. Hij haalt zijn schouders op.

"I-ik vergeet alles om me heen als ik dat doe. Ik voel me zo klote." snauwt hij en veegt ruw zijn tranen weg met de bloedende arm waardoor zijn wang onder het bloed zit.

"Niet meer doen. Dat is niet goed voor je." zeg ik en pak een paar papiertjes. Ik dep al het bloed weg wat best lang duurt. Als alles weg is maak ik het mesje ook schoon. Ik spoel alles uit de wasbak en gooi de papiertjes weg. Ik trek Jae in een knuffel.

"Ik mis mama ook. Zo kan je dood gaan Jae. Ik geef om je." zeg ik. Jae knikt en trekt terug.

"Zal je het niet meer doen?" vraag ik. Hij knikt. Ik glimlach en verlaat zijn kamer.

Meteen ren ik naar mijn badkamer en sluit de deur. Ik heb echt een te slimme zoon. Gewillig zet ik het mesje tegen mijn pols en begin een diepe snee te zetten. Ik kreun zacht. Dit voelt echt te goed. Tuurlijk, het doet pijn. Ik zet er nog 2 en besluit dan alles schoon te maken. Als alles schoon is kleed ik me om, poets ik mijn tanden en ga in bed liggen. Het is al laat. Dit voelde zo verschrikkelijk goed. Met dit gevoel val ik in slaap.