Broken Ft. Luke Hemmings

18

Luke pov
Het is al een half jaar verder. Voor mijn doen, gaat het niet goed. De kinderen en Faith weten het en proberen me te helpen, maar het lukt niet. Ik krijg Liz niet uit mijn hoofd.

"Hoi Faith." mompel ik en kijk op. Ze heeft 2 koffers mee.

"Wat ga je doen?" vraag ik.

"Luke, ik ga." wat..

"Je gaat?" vraag ik zacht. Ze knikt en loopt naar me toe.

"Ik zie het wel. Je hebt hulp nodig, hulp van iemand die je kan helpen. Ik kan je niet helpen Luke, we hebben steeds vaker ruzie, je blijft haar zien en over haar dromen. Je bent nog niet over haar heen. Ik kan daar niet bij in de weg staan. Het spijt me." ik zucht en knuffel haar.

"Maar ik wil niet dat je gaat." huil ik. Ze trekt terug en veegt mijn tranen weg.

"Het is het beste. Voor ons alleblij. Jae en Abbey zijn er voor je." ik knik langzaam.

"Ik hoop dat je gelijk hebt. Dat dit het waard is. Ik hou van je." Faith glimlacht en drukt een klein kusje op mijn lippen.

"Ik ook van jou." we lopen naar de voordeur.

"Weet je het zeker?" ze knikt.

"Mag ik nog 1 kus? 1 allerlaatste?" Faith knikt weer. Ik leg mijn hand op haar rug en met de andere veeg ik haar traan weg. Mijn hand blijft op haar wang rusten.

"Zeker?"

"Ja Luke. Ik ben er zeker van." zegt ze. Ik knik en druk zacht mijn lippen op die van Faith. Na een lange, liefdevolle kus trekken we terug en vertrekt ze. Dit doet echt ongelovelijk veel pijn weet je. Zuchtend loop ik mijn huis weer binnen. Ik sluit de tussendeur en draai me om. Ik deins geschrokken achteruit. Liz.. Weer is ze er. Ze staat daar. Ze grijnst, een grijns die mij niet bevalt. Bang loop ik achteruit als zij dichterbij komt. Als ik niet meer verder kan door de muur stop ik.

"Blij staan!" roep ik bang. Ze komt met volle vaart op me af. Ik knijp angstig mijn ogen dicht. Ik hoef haar niet zo dichtbij te zien.

"Pap!" roept een meisje en mijn hoofd word ik 2 handen gecupt. Langzaam open ik mijn ogen. Abbey staat daar. Het was Abbey.

"Je zag haar? Of niet?" ik knik langzaam.

"Het is zo eng Abbey. Ik wil dat het stopt." huil ik. De knuffelt me.

"Het gaat stoppen pap. lk weet al iets. Jij moet met iemand praten die hier meer vanaf weet dan wij." zegt Abbey.

"Maar zo iemand is toch alleen voor gekken?" vraag ik.

"Nee, ook voor mensen met een trauma, net als jij." ik knik.

"Ik ga een afspraak regelen nadat je me hebt uitgelegd wat er net met Faith was." zegt ze. Meteen ontstaat er weer een brok ik mijn keel. Faith is weg.

"Ze is weg." zeg ik en veeg voor de zoveelste keer mijn tranen weg.

"Wat? Waarom?" vraagt Abbey.

"Ze zegt dat ze me niet kan helpen en in de weg staat. Dat het beter is als ze ging." Abbey knuffelt me meteen weer.

"Pap, het komt goed." zegt ze. Ik glimlach en knik.

"Ga jij nou maar die psycholoog bellen. Ik ga pizza maken."

"Jammie! Pizza a la Hemmings!" ik lach. Ze vind mijn pizza's altijd lekker.

~~~

We zitten nu in de wachtkamer bij de psycholoog. Jae mocht mee, maar hij had al met Nathan afgesproken. Hij wilde het afzeggen, maar dat kon ik hem niet aandoen. Abbey is wel mee en Collin ook. Collin kwam onverwachts op bezoek en besloot dus mee te gaan.

"Lucas Hemmings." ik zucht en sta zenuwachtig op. Ik schud de hand van de vrouw.

"Ik ben Anna." glimlacht ze. Ik knik. We lopen naar een kamer met zo'n bankdingetje en een tafel met stoelen. We gaan zitten. Anna natuurlijk achter haar computer.

"Oké, ik had al gehoord waarom u hier bent, maar ik wil het graag nog even uit uw mond horen." Ik knik.

"Ik heb ongeveer 9 maanden geleden mijn vrouw zien sterven aan kanker. Iedereen denkt dat ik daar een trauma aan over heb gehouden omdat we zo'n goede band hadden." de vrouw knikt.

"Wat zijn dan de kenmerken van die trauma?" vraagt Anna.

"Ik zie haar, als hallucinatie. Ik droom over haar en overal waar ik kijk, herken ik haar in." Anna knikt en tikt op haar toetsenbord.

"Oké en wat heeft u er zelf al aan geprobeerd?" vraagt Anna.

"Ik begon eigenlijk met meteen naar de alcohol grijpen en mijn kinderen te laten vallen. Toen ik daarmee stopte vond ik een ander. Abbey, mijn dochter die naast me zit, liet me zien dat ik mijn kinderen juist nodig heb en hulp moet accepteren. Dat zijn we gaan proberen, maar niets werkt." zeg ik. Anna knikt weer en typt weer wat.

Zo ging het nog een tijdje door. Uiteindelijk mogen we naar huis en ik heb 'huiswerk' mee gekregen. Ik moet zo min mogelijk alle dingen die met Liz te maken hebben vermijden. Ik moet ze eigenlijk zelfs opzoeken. We hebben daarom afgesproken op vakantie te gaan. Het zelfde hotel als van de dag dat Liz en ik verkering kregen in Parijs. Abbey heeft zelfs dezelfde kamer kunnen regelen. En we gaan naar de eiffeltoren en eten bij het restaurant waar we hebben gegeten als eerste date.

We zullen zien..